Het reeds ingespeelde paar HeptaOne weergevers kreeg de tijd om los te spelen, iets wat wel nodig bleek te zijn want een overnachting in de auto van Cris had de hoogfrequent units duidelijk in een minder goed humeur gebracht. De weergave verbeterde de eerste paar uur dramatisch en bleef na een dag stabiel. Hepta adviseert om de HeptaOnes met vrij weinig toe-in op te stellen maar in onze ruimte bleek een BBC toe-in (met de center-lijnen van de twee Vifa units net kruisend voor de luisterpositie) en een opstelling met de Gradient units in het midden de meest tonaal uitgewogen en ruimtelijke weergave te bieden. De HeptaOne weergevers lieten al gauw weten dat ze van krachtige, plastische en levendige opnames van instrumentale akoestische Jazz houden.
Dat was hoorbaar bij verschillende opnames van dat genre maar het kwam heel sterk naar voren met de Stockfisch SACD van het Bassface Swing Trio. De ruimtelijke afbeelding was zeer goed en niet alleen in dimensionaliteit maar vooral wat betreft de schaalverhouding tussen de instrumenten. Het trio werd in het laag met een flinke dosis `drive` weergegeven waarbij het pianospel op heldere en energieke wijze werd gepresenteerd terwijl het hoog (met name de bekkens) met een goede controle en veel lucht naar voren kwam. Dit zijn zeker geen `laid-back` weergevers die de nadruk op warmte of `bloom` leggen maar wisten de bas op diepe, sonore en gearticuleerde wijze te presenteren. De weergave van deze muziek werkte echt meeslepend en het is voor te stellen dat een instrumentaal Jazz musicus de HeptaOnes hoog op zijn of haar wenslijst zou
zetten.
Vanwaar de nadruk op instrumentaal? Nou, de stemweergave kon met name bij close-miked opgenomen zang wat puntig en daardoor confronterend worden. Vooral bij sibillance-kritische opnames maakte het eerder genoemde minpunt van de unieke drive-unit opstelling zich af en toe kenbaar. Bij hoogwaardige opnames viel dat echter mee en kon de ruimtelijke weergave zorgen voor verrassend los afgebeelde stemmen.
Dat laatste werd duidelijk toen `I Can`t Stand The Rain` van Sara K.`s SACD Hell Or High Water (verkrijgbaar bij High Fidelity Discs) werd beluisterd. De met bottleneck gespeelde gitaar klonk helder waarbij de slides flink expressief werden weergegeven. Sara K.`s zang werd op zeer directe en open wijze gepresenteerd waardoor haar karakteristieke stemgeluid met veel zeggingskracht naar voren kwam. De percussieve `stomps` klonken droog en solide en het geheel werd in een groot en behoorlijk diep stereobeeld neergezet. De krekel geluiden kwamen geheel los van de rechter weergever en het impulsief en gearticuleerd weergegeven gitaarspel zorgde voor een spannende weergave. De instrumenten werden met een goede focus en schaal afgebeeld. De middentonenweergave bleef ook bij deze SACD aan de pittige en slanke kant maar de ruimtelijke afbeelding en de expressieve energieoverdracht waren van een niveau wat men niet vaak tegenkomt in dit prijssegment.
Van de Jimmy Crowley/Dónal Lunny CD werd de track `Níl Na Lá` beluisterd, mede omdat de stemmen daarop vrij kritisch zijn opgenomen maar ook om te horen hoe de bodhran uit de verf zou komen. De zang kwam bij de uithalen soms wat dun over maar de articulatie was juist uitstekend en er was geen sprake van sibillance-glare. De stompen en kloppen op de bodhran - wat in feite een grote frame-drum is - kregen een mooie hoeveelheid `gewicht` mee, met goed gearticuleerde slagen. Het tokkelspel op de bouzouki klonk verfijnd maar tonaal minder rijk dan met de Studio 2SE`s.
Van de LP Pieces Of You van singer-songwritester Jewel Kilcher werd de humoristische track `Cold Song` gedraaid. Dit is in feite een eenvoudig `meisje-met-gitaar` nummer wat op vrij pure wijze is opgenomen en ook dusdanig zou moeten klinken. Jewel`s zang kwam met een zeer open presentatie naar voren en klonk zeker niet `wit`. Het snarenspel op de akoestische gitaar klonk lekker elastisch en werd met een natuurlijk timbre gepresenteerd. De timing was uitstekend en de humoristische ondertoon werd goed overgebracht. Terwijl de licht nasale stem van Jimmy Crowley soms net over het randje ging kwam de zang van Jewel juist soepel en duidelijk over.
Van de L+R LP Roots Salutes The Saxophone werd de track `The Panther` beluisterd; een dynamische live opname van een Jazz quartet met twee `saxen`. Deze track werd luid gedraaid want daar leken de Hepta`s bijna om te vragen. De drums klonken bij tijd en wijle explosief, met name de rim-shots klonken lekker knallend. Het bleek nogmaals dat levendige Jazz en dynamische percussie behoren tot het favoriete dieet van deze weergevers. De piano kwam met een rijke tonaliteit en een parelend klinkend toetsenspel naar voren terwijl de Sax-solo`s zowel met een pittig vibrato als genadeloos weergegeven uithalen werden gepresenteerd. De aanblaasgeluiden kwamen goed uit de verf, zonder toegevoegde hardheid. Het geheel werd met een goede dynamische expressiviteit en een open beeld weergegeven.
Ben Harper`s LP Fight For Your Mind werd uit de platenkast gehaald om de track `Excuse Me Mister` af te tasten. De bas kwam stevig over waarbij de donkere grommen met goede controle werden weergegeven. De kickdrum kwam zeer strak en solide over waarbij de nadruk vooral op de `kick` zelf lag. Ben Harper`s zang (door een antieke microfoon) klonk opvallend ontspannen en zijn gitaarspel soepel. De bekkens werden op impulsieve wijze en met zuivere toon gepresenteerd. Fight For Your Mind is mooie, inventieve muziek met ballen en dat werd door deze weergevers duidelijk overgebracht.
