Ik maak even een kort uitstapje naar mijn E.A.R. 834L voorversterker. Ook buizen, ook simpel van opzet. Draai ik met die voorversterker hetzelfde nummer “Fever”, dan blijkt dat het stereobeeld kleiner is, minder diep en vooral minder mooi uitgesmeerd in de hoogte. De stem van Natalie is lang niet zo bijtend echt als daarnet. Ze is eerder de gelijke van Ray dan de overheersende partij. U hoort mij niet zeggen onaangenaam, u mag wel lezen: kwalitatief een stap terug in alle opzichten. Zoals detailweergave, kleuring, transparantie en natuurlijkheid. De laagweergave waar ik aan gewend ben geraakt met de H.A.T. verandert in rommeliger, drukkender, minder diep. Zelfs met de subwoofer die weer aan kan, haal ik niet de laagste frequenties die daarnet zo gemakkelijk langs kwamen. Het is goed, weer eens met de neus op de feiten te worden gedrukt door een H.A.T. versterker waar kennelijk heel veel vakmanschap in is gekropen. Hij stelt het referentiekader scherp.
Ik ben echt de rotste niet en maak u graag deelgenoot van alle dingen die ik vind mankeren aan de H.A.T. LA2 Mk II, alleen kan ik er zo weinig vinden. De weergave laat weinig te wensen over. Ik kan hoogstens vallen over gemak en mogelijkheden. Ik zou graag een tweede lijnuitgang zien voor mijn subwoofer die werkeloos staat, beteuterd met de loshangende interlink. Of een afstandbediening voor het volume (optioneel leverbaar). Dan hoefde ik niet op te staan om “Eine kleine Nachtmusik” van Mozart harder te zetten. De Tacet opname, volledig gerealiseerd met buizenapparatuur, draait als een zonnetje onder de diamant van de Phase Tech P-3 door. Ik ben bang dat de beperkingen die ik in de set heb, te herleiden zijn naar de luidsprekers, de eindversterker en de akoestiek. Een 300B, zelfs een 300B-XLS is nu eenmaal niet in staat het geweld te leveren van 200 Watt transistorversterker met een dempingfactor van 1000 of meer. Een passieve luidspreker blijft de mindere van een actieve broer. Een huiskamer waarin geleefd moet worden is geen volmaakte ruimte.
Niettemin geniet ik met volle teugen van een Pools kamerorkest dat tot in de finesses laat horen, waar de set wèl toe in staat blijkt. Helderheid zonder scherpte. Een stereobeeld waar je in kunt stappen. Transparantie tot in de minieme details. Aangenaam van klank, boeiend en los van elektronica en luidsprekers. Uit ervaring weet ik, dat een mee-ademende subwoofer er qua ruimtelijke weergave nog een schepje bovenop kan doen en dat dit vaak een welkome aanvulling is als ik met mijn eigen E.A.R. lijnversterker werk. De H.A.T. gaat zelf al dieper en is krachtiger in de laagste regionen. De Focal 937Be gaat daar strak mee om en wappert met de conussen de broekspijpen opzij als het moet. Daardoor mis ik de subinformatie nauwelijks. Zeker niet met een kamerorkest dat zo huiskamervullend staat te spelen. Heen en weer gaat de muziekkeus.
“Sensus” van Cristina Branco schuift het vinyl tijdelijk ter zijde om plaats te maken voor een zilveren schijfje. Geen woord Portugees kan ik verstaan. Dat maakt ook helemaal niet uit. Ik zou de woorden kunnen volgen in het meegeleverde drietalige tekstboekje van de cd, maar ik wil me daar geen zorgen om te hoeven maken. De stem, de gitaren, het is meeslepend genoeg. “Sensus” doet precies wat de naam zegt, de cd prikkelt de zintuigen. Op een manier die rust brengt in een jachtig bestaan. De terugkeer naar een goed, soms eenvoudige leven, weg van de drukte van de grote stad waarin ik dagelijks mijn weg moet vinden. Als ik “Sensus” draai op een willekeurige set blijft eenzelfde gevoel bestaan, al is de impact veel en veel minder. Bovendien is de stem van Branco niet altijd even prettig op een mindere installatie. Hij kan door de ziel snijden en de hardheid aannemen van een glassnijder. De combinatie met de H.A.T. laat spelen op realistisch niveau toe, zonder enig probleem. Technisch gezien valt de kwaliteit van de gitaarweergave op. Om tokkelen weer te geven en de indruk van een echte gitaar te wekken is het belangrijk, dat een versterker snel is. Het eerste moment dat een snaar wegschiet van de nagel of het plectrum informeert onze hersenen, of we luisteren naar ingeblikte muziek of een echte gitaar. Hoe beter de weergave van dat eerste moment, hoe sneller we onze hersenen in een waan kunnen brengen. Dat deze gedachte in mij opkomt, moge duiden of een vette voldoende in die richting voor de LA2 Mk II.
