Sennheiser hoofdtelefoons werden vroeger nog wel eens `beschuldigd` van een te vriendelijke presentatie, maar dat betekent ook minder luistervermoeidheid. Dat is iets wat bij hoofdtelefoons nog eerder de kop opsteekt dan bij luidsprekers, aangezien er geen luisterafstand is (wat voor filtering kan zorgen) of een akoestiek die kan worden aangepast. Een richting laid-back neigende weergave is daarom bij hoofdtelefoons op de lange duur te prefereren boven een energiek maar opdringerig -en dus vermoeiend- geluid.
Om met de HD 555 te beginnen, deze mooi ogende middenklasser heeft een keurig uitgewogen klank met een rustig en fijnzinnig karakter. Bij zowel luidsprekers als hoofdtelefoons willen sommige fabrikanten de duurdere modellen wel eens van een opgepepte hoogkarakteristiek voorzien om meer detail of ruimtelijkheid te simuleren. Bij zowel de HD 555 als de HD 595 is hier gelukkig geen sprake van. De weergave van de HD 555 is opmerkelijk soepel, waardoor er een breed scala aan bronmateriaal kan worden gedraaid waarbij de hoofdtelefoon geen tekenen van stress of dichtlopen laat horen.
De units zijn bij deze hoofdtelefoons onder een hoek in de oorschelpen geplaatst zodat een natuurlijker stereobeeld ontstaat. Luistervermoeidheid wordt hier ook mee verminderd doordat er een meer indirecte afstraling plaatsvindt. In de HD 555 zijn er ook nog zogeheten akoestische `reflectoren` in de schelpen aangebracht die voor een bepaalde hoeveelheid diffusering zorgen, waardoor dit model zelfs geschikt is voor (quasi) surround-weergave. Qua toonbalans is de HD 555 aan de warme kant en iets soft/afgerond in het hoog maar tegelijkertijd biedt hij een luchtige presentatie en een vrij krachtig laag. Het midden (stemmenbereik) wordt op transparante en opvallend gearticuleerde wijze weergegeven.
Met name bij het beluisteren van singer-songwriter muziek zoals Tracy Chapman`s debuut LP of Peter Gabriel`s album SO bracht de combinatie van het vriendelijke hoog, de luchtige presentatie en de uitstekende stemmenweergave het beste in de muziek naar boven. Er kon zelfs relatief luid worden gedraaid zonder dat er een gevoel van ongemak ontstond. De limiet werd natuurlijk niet opgezocht; pas altijd op voor gehoorbeschadiging - zelfs met hoogwaardige hoofdtelefoons!
De HD 595 maakte meteen een goede indruk met zijn natuurlijke stemmenweergave waarbij met name vrouwenstemmen nog plastischer en geloofwaardiger werden weergegeven, wat duidelijk naar voren kwam met Cassandra Wilson`s prachtige CD Blue Light `Til Dawn. Het middengebied van de HD 555 was al van hoge kwaliteit maar de HD 595 ging absoluut nog een stapje verder wat betreft resolutie en focus. De weergave van de hoge tonen van beide modellen was vergelijkbaar maar bij de HD 595 ging het vriendelijke karakter gepaard met iets meer lucht en resolutie maar ook met een groter dynamisch bereik. Het verschil was echter klein in tegenstelling tot de lagere regionen waar de HD 595 duidelijk meer aanwezig was. Of dat al dan niet een echt voordeel is hangt uiteindelijk van de combinatie met de bron/versterker af en het moet gezegd dat met de meeste opnamen de HD 595 zich juist van zijn ontspannen kant liet horen.
De HD 595 is een uitstekende hoofdtelefoon voor klassieke muziek, wat bleek toen de Audio Quest LP Trio Galanterie werd beluisterd. De Cello werd op gloedvolle wijze en met een rijk vibrato gepresenteerd terwijl de viool zijdezacht en watersoepel overkwam, zoals het met deze opname ook zou moeten zijn. Dankzij de energieke en tonaal rijke laagweergave van de HD 595 kwam de gestreken bas hier uitstekend uit de verf en de mooie cadans van deze muziek werd goed overgebracht. De HD 595 wist met zijn meer energieke weergave (met name in de uitersten van het frequentiespectrum) de muziek op meeslepende wijze te presenteren.
