De omlijsting
Na het vinden van een plaatsje, waar de gevoelige PH-2 geen brom kan oppikken, sluit ik hem aan op de bekabeling van mijn SME arm met een Phase Tech element. De arm staat op een Transrotor Super Seven speler. De losse voeding krijgt een plekje, 25 cm van de PH-2. Vanaf de PH-2 gaat een Crystal Cable Reference naar mijn H.A.T. LA2 Mk II voorversterker. Die op zijn beurt zowel een Ayon Audio 300B eindversterker als een Focal SW900 subwoofer van signaal voorziet. De luidsprekers die ik gebruik zijn Focal jubileum modellen uit de Electra Be reeks.
Ter vergelijk beschik ik over een E.A.R. 834P phono versterker die afsluit met 400 Ohm en eveneens rond 70 dB versterkt. De H.A.T. en de E.A.R. lijken in meer opzichten op elkaar. Beiden versterken met buizen, beiden gebruiken een trafo als MC pré pré en beiden behoren niet tot de meest bekende versterkers. Het Phase Tech P-3 Alexandrite element heeft eerder gespeeld met onder meer een Van Medevoort PHM3, een Edgar TP-305 en zeer recent met een Manley Steelhead phono versterker. De PH-2 krijgt eerst ruim de tijd om in te spelen, een proces dat gepaard gaat met een behoorlijke verandering in het geluid.
In de groef
Net uit de doos is de PH-2 heel erg nadrukkelijk aanwezig met een sound die recht in mijn gezicht staat te spelen. Vanaf het eerste begin strak, met veel details, ook hard en niet erg romantisch. Door de PH-2 veel te laten spelen, of gewoon aan te zetten als ik thuis ben, verandert dat karakter naar een weergave die verder van mij af staat, liever is, meer uitgewogen en nog meer details loslaat. Zonder te vervallen in een te analytische weergave vorm. Nog niet geheel tevreden zet ik het PH-2 versterkerdeel op Quadrasprire voetjes, wat duidelijk een verdere verbetering is op een glazen rek.
Eigenlijk bij toeval, tijdens het wisselen tussen E.A.R. en H.A.T., ontdek ik dat de PH-2 microfonisch is. Terecht verdenk ik de Siemens buisjes die het trillen van de veertjes doorgeven, veertjes waaraan de print is opgehangen. Ik besluit een oude Thorens truc uit te halen en de veren te dempen met stukjes schuimrubber. De print veert nu wat minder, de microfonie is weg en het aantikken van de PH-2 behuizing is haast niet meer te horen door de luidsprekers, zelfs niet als de volumeregelaar vol open staat. Het is deze opstelling waar ik gebruik van maak als ik de samenvatting van luisterimpressies neerschrijf in het onderstaande verhaal. Uiteraard bood Hanze Hifi direct aan andere buizen te zenden.
Het lijkt me passend het verslag te beginnen met Die Röhre in een set waar halfgeleiders uitsluitend een plekje vinden in de voeding van versterkers. Een opname op het Tacet label met werken van Corelli en Biber. Het orkest staat ruim opgesteld in de luisterruimte en bevindt zich op enige afstand van mij. Ik kijk het orkest in. De plaatsing is goed gedefinieerd zonder te strak te zijn. Een heel normaal beeld zoals dat in werkelijkheid ook voorgeschoteld zal worden. Ik kan zo hard spelen als ik wil, want de PH-2 heeft nog nooit gehoord van scherpte of onzuiverheid. Violen hebben een hoge mate van echtheid. Tussen de violen is er ruim plaats voor bas, cello en klavecimbel. Terwijl de kakofonie van Biber weergalmt, een drukke markt voorstellend, loopt het geheel nergens dicht. Juist dit stukje kan mateloos irriteren op de verkeerde set omdat het gespeeld is in disharmonie. Als daarna de solo viool boven alles uitstijgt krijg ik een grote glimlach op het gezicht. Het blijft speciaal om te luisteren naar “Röhren”.
Het King’s College Choir vervolgt met The Psalms Of David. Een groot koor dat uit vele stemmen bestaat, daarachter een zwaar orgel. De kunst die de PH-2 beheerst is het laten horen van individuele stemmen, zonder het geheel te ver uit elkaar te rafelen. De laagste tonen van het orgel staan in de kamer. Deze buizen hebben geen enkel probleem met de bas. De “S”- klanken van een koor, die net als in werkelijkheid aanwezig zijn, klinken mooi zuiver. De hoogte afbeelding is perfect. Net als de spreiding.
In de afgelopen weken is de PH-2 duidelijk ingespeeld geraakt. Ik ben benieuwd hoe ver dat nog zal gaan. Uitstekend is de kracht en overtuiging die deze phono versterker naar voren laat komen. Eigenschappen die veel verder gaan dan bijvoorbeeld een E.A.R. kan geven, maar achterblijven ten opzichte van een Manley Steelhead. Die laatste kost ruim drie maal meer dan de PH-2, een gegeven dat de zaak in het juiste perspectief zet.
