Amphion spreekt in haar brochure over “een directe (soms confronterende) middengebied weergave, door een zeer precieze integratie en afstelling van de onderlinge driver units én unieke kantelpunt instelling”. Nou ben ik met mijn breedbandluidsprekers wel wat gewend aan directe middengebied weergave, en al luisterend viel mij op dat de middenweergave sterke overeenkomsten vertoont met mijn eigen luidsprekers. Mijn eigen breedbandluidsprekers hebben geen overgang op 1600 Hz, maar ik moet zeggen dat Amphion de overgang van woofer naar tweeter zeer goed in de vingers heeft. Het geluid is zeer schoon en evenwichtig, en neigt naar een enigszins heldere of frisse klankkleur. Ik bedoel daar niet mee dat het hoog de speakers uit sist, dat is zeker niet het geval. Veel luidsprekers, met name die in het goedkopere segment, neigen naar bonkig laag en sissend hoog, terwijl het zo belangrijke middengebied een beetje wordt vergeten (de zogenaamde badkuipfrequentiecurve). Deze luidspreker doet dat zeker niet, het midden en hoog komt zeer fraai uit de speakers, maar er zijn uiteraard beperkingen in het laag.

Breedte- en diepteplaatsing zijn voor luidsprekers van dit formaat uitstekend te noemen. Stemmen worden fraai neergezet en er wordt een mooi ruimtelijk beeld neergezet dat niet aan de luidsprekers blijft kleven. Geen scherpte randjes rond stemmen, en het laag dat ik hoor is kwalitatief prima. Wil je meer laag, dan zul je een er actieve subwoofer bij moeten plaatsen. Iets dat ik wel zou doen wanneer deze luidsprekers in mijn bezit waren.

Tin Pan Alley van de helaas veel te jong overleden gitaarvirtuoos Stevie Ray Vaughan wordt vanaf LP beluisterd. De rauwe stem van Stevie staat mooi geplaatst en klinkt erg realistisch, met veel detail. Ik hoor het speeksel in zijn mond een duidelijke bijdrage leveren aan de klanken van zijn stem. Stevie wordt begeleid door een strakke bas, die onderin wel wat meer body en druk zou mogen hebben, maar dat wordt de ION L natuurlijk vergeven wanneer we rekening houden met de natuurkundige beperkingen van het dreumesje. Groots, luchtig en ademend is wel een passende beschrijving van het totale geluidsbeeld. En het dwergje kan best zijn mond opentrekken, want luid spelen is zeker aan de orde met de 80 Watt eindversterkers die de ION L`s aansturen. Veel meer vermogen lijkt mij overdreven, zeker omdat dát vooral nodig is voor diep laag, en dat komt er toch niet uit.

Van het ruige maar o zo aangename elektrische gitaarwerk wordt overgestapt op het subtielere akoestische gitaarspel van John van der Veer. Largo, track 4 van de cd Gitaar aan Zee wordt in de Tentlabs cd-speler gelegd en gestart. Largo is een nummer dat gezamenlijk door de vijf gitaristen wordt gespeeld. Alleen doen ze dat niet gelijktijdig, maar na elkaar. Ieder speelt een stukje en dat geeft hele grappige plaatsingseffecten. Het geluid springt van links naar rechts en verandert bij iedere sprong van klank doordat een andere gitaar met de melodie verder gaat. De plaatsing is zeer fraai en laat duidelijk horen waar de gitaristen zich ten opzichte van elkaar bevinden. Het monotone begeleidende ritme staat mooi centraal in het geluidsbeeld. Duidelijk is te horen dat John bij het uitsterven van de door hem gespeelde tonen de snaar licht aanraakt voordat ie weer wordt aangeslagen. Ook dit is weer een voorbeeld van de vele details die de luidsprekers laten horen. Al moet gezegd worden dat ook de apparatuur dat wel mogelijk maakt: de Tentlabs cd-speler laat heel veel detail en diepte horen, en ook de Van Medevoort voor- en eindversterkers zorgen ervoor dat die details ongeschonden bij de luidsprekers aankomen.

The Ozone Percussion Group mag zijn kunnen gaan laten horen met het nummer Jazz Variants. Dit grappige muziekstukje heb ik ook tijdens de VAD show gebruikt om een aantal opgestelde sets hun kunnen te laten tonen. Het is een akoestisch werkje met drums, xylofoons, percussie en zeer grote zware trommels. Zeer heftig, vooral in het laag dat zeer indrukwekkend is wanneer de grote trommels worden aangeslagen. Uiteraard luister ik naar het nummer rekening houdend met de beperkingen van het laag. Het laag dat ik hoor is ook hier van uitstekende kwaliteit, en de speakers laten zicht niet van de wijs brengen door het geweld dat die grote trommels kunnen veroorzaken. Hier mis ik toch wel de body in het laag dat grotere luidsprekers hebben. Wel valt op dat de luidspreker lekker snel is, en dat verklaart mede waardoor er zoveel details te horen zijn. Om dit soort muziek echt tot zijn recht te laten komen zul je een grotere luidspreker of een subwoofer moeten gebruiken.

De mooie Katie Melua heb ik middels een cd uitgenodigd om in mijn kamer te komen zingen. Van haar laatste cd speelde ik o.a. If You Were A Sailboat. Katie staat perfect geplaatst iets vóór de luidsprekers te zingen. De klankkleur neigt naar enigszins fris of helder, vooral bij wat luider spelen valt dat op. Ook bij andere nummers, o.a. bij Jazz Variants, viel mij wel op dat het geluid een iets frisse, heldere klankkleur heeft. Ik verwacht dat een subwoofer niets alleen meer laag en body geeft, maar ook de heldere klank nog wat evenwichtiger maakt.