Het recensiepaar Sapphire`s werd geleverd met een paar Mark & Daniel stands, ook vervaardigd uit Compound Marble (in zwart en wit). Zowel de Sapphire`s als de stands waren fraai afgewerkt en tijdloos vormgegeven (alhoewel de als een klavertje-drie ogende voet van de stand niet ieders smaak zal zijn). De beste prestaties werden hier verkregen met een lichte toe-in (de middenlijnen een meter achter de luisterplek kruisend). Bij de Cyndee Peters versie van House Of The Rising Sun (opus 3) werden de bellen en triangel niet alleen kristalhelder maar ook flink impulsief weergegeven. De bekkens werden met een natuurlijke, luchtige metaalruis gepresenteerd (geen fel gesis). De stem van Cyndee Peters kwam zeer gearticuleerd over maar het meest in het oor springende was de saxofoon-weergave; dat instrument werd met een natuurlijk vibrato en compleet los van de weergevers weergegeven. Het geheel kwam expressief en luchtig over maar miste wel wat aan `bloom` -iets waar Opus 3 opnames juist bekend om staan. Een open, drie-dimensionaal stereobeeld is een ander Opus 3 kenmerk en dat kwam met de Sapphire`s heel duidelijk naar voren.
De Richard Thompson CD Mock Tudor werd tevoorschijn gehaald om de track Dry My Tears And Move On optisch af te tasten. Thompson`s droeve stem werd heel natuurlijk weergegeven door de kleine M&D monitoren, beter dan door de meeste weergevers die hier de revue zijn gepasseerd. Het plukspel van meesterbassist Danny Thompson kwam op tegelijkertijd plastische en zeer solide wijze naar voren. Alhoewel het fundament in eerste instantie slank overkwam, werd het met een verbluffend goede grip weergegeven. Het geheel klonk zowel soepel als strak, met elk instrument duidelijk uitgelicht zonder dat er sprake was van segmentering.
Van de Sara K. SACD Hell Or High Water werd de track Set You Free beluisterd. Sara K.`s zang werd op vrij compacte maar uitgewogen wijze gepresenteerd, met een goed te volgen ademhaling. De piano kwam met expressief grommende linkerhand partijen en een grootschalige, vrije afbeelding goed uit de verf. Bij haar gitaarspel was elke snaarpluk en greepwisseling met gemak te volgen terwijl de piano-solo zo soepel als zijde uit de weergevers rolde. Het geheel werd met een uitstekende drive, controle en focus weergegeven, zij het met een minder diep stereobeeld als met de Stirling Broadcast LS 3/5A-V2.
Van de O Brother, Where Art Thou CD werd de track Man Of Constant Sorrow beluisterd. De vrij direct opgenomen stem van Dan Teminsky werd zonder een spoor van dichtloop gepresenteerd (wat bij deze opname kan gebeuren). Bij het gitaarspel kwam het nazoemen van de snaren goed uit de verf en de achtergrondzangers werden goed gedifferentieerd weergegeven. De `kleine studio`-sound van deze opname werd door de Sapphire`s goed overgebracht. Het was een schoolvoorbeeld van een tadeloze monitor-weergave; er was geen spoor van uitschieters, vaagheid of maskering. Wat wel in lichte mate ontbrak, was de aanstekelijke cadans die sterker aanwezig was bij de LS 3/5a en Studio 2SE mini-monitoren.
Als altijd blijft weergave (althans voor een gedeelte) een kwestie van smaak. De weergave van de Sapphire kan in het kort worden omschreven als een mooie combinatie van articulatie en flow, met een uiterst stabiele afbeelding. Ze gaan niet te werk met een klassieke Britse (laid-back) presentatie maar het zijn ook zeker geen zenuwpezen met bloedarmoede. Wie een rijke klank met veel bloom zoekt zal wellicht eerder voor een Harbeth of Spendor vallen maar voor mensen die altijd hebben gesmacht naar Apogee magnetostaten zouden deze mini`s wel eens een verleidelijke, praktische en relatief betaalbare optie kunnen zijn.
