Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Met een mooie lp van Jacintha, net als met een oude lp van Dire Straits, valt de Sutherland in de grote opstelling eerst tegen. Dat vind ik raar. Dat de 2,5 x duurdere H.A.T. superieur is, geloof ik best. Echter, de Ph3D overtuigde in de andere set zo duidelijk, dat er iets aan de hand moet zijn. Het probleem is snel gevonden. Het Transfiguration element wil afsluiten met een hogere waarde dan 100 Ohm. Enig proberen tussen 100 Ohm, 200 en 1 kOhm maakt snel duidelijk dat 200 Ohm de ideale waarde is. 100 Ohm is te donker en haalt de snelheid weg, 1 kOhm doet de bas verdwijnen, 200 Ohm is de gulden middenweg. Daarmee is de Ph3D niet meer rechtstreeks vergelijkbaar met de H.A.T. Aan de andere kant: een solid state versterking gedraagt zich toch anders dan buizen met trafo’s.
Omdat een 45 toeren lp van Jacintha de Transrotor siert, laat ik die even draaien. Mensen, dat is de moeite waard! Een heel diep stereobeeld. Goed en wijd open. Met details en vooral met leven. Lage tonen niet tot in de finesses strak misschien, met “dank” ook aan de luisterruimte, wel diep en overvloedig. Hoge tonen met spitsheid en klankkleur weergegeven. Het uiterst belangrijke middengebied is in alle glorie aanwezig. De Axia staat werkelijk te zingen van genot. Heerlijk los spelend staat er “iets” in de huiskamer, waar menigeen trots op mag zijn. Nog een keer Dire Straits? Uw wens is mijn gedachte. Van Love Over Gold speel ik Telegraph Road. Prompt vergeet ik van 45 toeren naar 33 toeren te gaan. Dus ik kan opnieuw beginnen. Tijdens de intro hoor ik percussie, die ongelofelijk realistisch is. Ik vergeef de Ph3D op hetzelfde moment de iets te scherpe stem, die Knopfler ten gehore brengt verderop in het nummer. De Ph3D laat even horen, dat hij niet helemaal het hoge niveau van de rest van de set kan bijbenen. Toch naar 100 Ohm? Nee, dat haalt het leven teveel weg. Lp’s van Dire Straits zijn nogal helder en misschien moet ik een keer aan de heruitgaven gaan. Wat blijft is die heerlijke losheid, dat vrije in het geluid, dat de set naar achteren doet verdwijnen. Niet langer is techniek de belangrijkste factor, het is de band die de aandacht vraagt.
Zoals u gewend bent, zoals het hoort bij een recensie, moet er aandacht zijn voor klassieke muziek. Mijn oude, uitgebreide collectie herbergt een aantal schoonheden. Daaruit kies ik onder meer Händel, De 12 Concerti Grossi Opus 6, nrs. 1-2-3-4, gespeeld door The Academy of St. Martin-in-the-Fields. Een Decca opname uit 1968, die nog niets van zijn glans heeft verloren. Integendeel, met de Sutherland is er een vreugde en vrijheid in het spel die weinig phonoversterkers in deze prijsklasse weten na te doen. Details zijn er volop, de samenhang gaat niet verloren en wie de beurt heeft “de eerste viool” te spelen, mag de volle aandacht hebben. Op momenten dat het lieflijk behoort te zijn is het dat, op andere momenten spettert het spel van het vinyl. Ook met werken van Bach en Chopin is het niet anders. Waar de Sutherland een steekje laat vallen in de uitersten (ten opzichte van véél duurdere phonotrappen), maakt hij dat meer dan goed in enthousiasme. Dat maakt luisteren tot een genoegen.
