Al eerder sleepte ik de S-300i aan de haren de huiskamer in, met wat Chord en Inakustik kabels aangesloten op een Tentlabs cd-speler of de eerder genoemde PrimaLuna. De mooiste combinatie was te vormen met een Transrotor/SME/HAT/Transfiguration platenspeler-setup, afgewisseld met een DHTRob 16-bit buizen d/a-converter, die van digitaal signaal wordt voorzien door een Cyrus loopwerk met extra voeding. In die opzet luister ik, met Crystal Cables in de signaalweg en Kemp middelen om de netspanning mooi schoon te maken, naar Focals met ondersteuning van een Velodyne sub. Op dit moment speelt de cd Breaking Silence van Janis Ian hard door de luisterruimte. Goedbeschouwd is de Focal Diablo Utopia ook een monitorluidspreker, alleen wel een paar maatjes groter dan een Ruark en vele malen verfijnder. Daar maakt de Krell gretig gebruik van. Hier laat hij veel meer details door en de “bite” is vele malen intenser. De grip is minstens zo goed als bij Ruark, al zijn de luidsprekerkabels veel langer. Zelfs 10 meter per kant in mijn geval.
Intens is de dynamiek van slagwerk en gitaar in het nummer Walking On Sacred Ground. De Krell heeft heel veel drive en het forse vermogen is ruim voldoende om de luidsprekers naar grote hoogte te stuwen (het vermogen verdubbelt als de luidsprekerimpedantie halveert). Power in geluidskwaliteit en -kwantiteit. In de weergave vallen een aantal zaken op, waar de Krell steeds op afgerekend mocht worden. Zo is het geschapen stereobeeld opvallend goed, in hoogte en diepte, waarbij de breedte verder gaat dan de onderlinge afstand tussen de luidsprekers in meters bedraagt. Met elke gebruikte luidspreker komt het geluid fraai los van de kasten en wordt een holografisch beeld geschapen waarin de muziek “plaats vindt”. Heel soepel, losjes en zonder aanwijsbare hotspot. Wie zijn luidsprekers geheel vrij kan opstellen, wordt met extra diepte beloond door de Krell en zal merken dat het beeld wat verder naar achteren staat. Dat was met Marten zo, met Focal staat het altijd wat meer naar voren. Directer en meer aandacht eisend. Kenmerken van de luidsprekers, waar de Krell geen eigen karakter toont en slechts volgt in hetgeen is opgedragen door de bron en de rest van de installatie.
Vergeef mij mijn voorkeur voor vrouwenstemmen als ik de nieuwste cd van Beverly Craven draai. Gekozen vanwege de open en gedetailleerde opname. Zó open dat de stem en de instrumenten af en toe reiken naar de grenzen van het aangename. Op de Krell is dat geen probleem. Opnieuw is er de losheid, ditmaal gecombineerd met heel veel dynamiek en door Beverly opgezweepte drive. Heel mooi zijn de details in de muziek, het fluiten van een vogeltje door de muziek, steeds hoorbaar zelfs als de band flink aanzet. Track twee van de cd Closer To Home draagt de naam All Yours en bevat naast de stem van Beverly een achtergrondkoor, akoestische instrumenten en elektronisch opgewekte klanken. Een combinatie die werkelijk een lust is om aan te horen via deze fraaie versterker. Plaatsing is schitterend. Tegelijk hoor ik door de muziek heen een karaktertrekje van de Krell waar je van moet houden. De Krell is namelijk een eerlijke en recht-toe-recht-aan versterker.
Wie een romantisch sausje zoekt, is aan het verkeerde adres. Wie opgeblazen ruimtelijkheid zoekt eveneens. Tegelijk is het geen analytisch ontrafelende versterker, geen detailwonder dat bol staat van scherpte en overdreven hoge tonen weergave. Eigenlijk is de Krell een versterker die zelf nauwelijks aandacht vraagt. Een muziekweergever die zich licht afstandelijk gedraagt en daarmee de warmte van anderen ontbeert. Hij trekt de muziek uit elkaar, waardoor elk instrument separaat te volgen blijft, op een manier die een luisteraar omschreef als “te kaal”. Ik ben het daar niet mee eens, om in de termen van hoofdhaar te blijven zou ik de Krell realistischer omschrijven als “kortgeknipt”. Dat ben ik na drie weken luisteren naar de Krell inmiddels als een compliment gaan beschouwen. Wie zoekt naar lang, golvend haar zal even verder moeten kijken. De Krell-weergave mag je niet als weelderig beschrijven. Daarmee is de S-300i een versterker geworden die je moet ondergaan. In eerste instantie val je als luisteraar voor het fundament dat de Krell aan een luidspreker geeft. Vervolgens staat daar het stereobeeld, dan verdwijnt de euforie voor korte tijd om te wennen aan de manier van weergeven, waarna je uiteindelijk beseft dat hier een versterker speelt, die in alle opzichten zijn klasse waar maakt. Krachtig, aanwezig en resoluut in het weergavepatroon.
