Taj Mahal zet met de lp Reclycling The Blues & Other Related Stuff een stereobeeld neer waar mijn element nog nooit aan is toegekomen. Heel plastisch en driedimensionaal. In een helderheid die het meeste lijkt op gepoetst kristal. Zuiver en transparant. Het publiek omgeeft de artiest en mensen zijn heel individueel te onderscheiden. Dat gaat verder dan ik mij herinner van zelfs de beste phonoversterker tot nu toe, een Manley Steelhead die eveneens met buizen is opgebouwd. Nu ik weet op welke manier de VTL presenteert, kan ik met volle teugen genieten van de hoeveelheid details die de ruimte worden ingeschoten. Haast letterlijk geschoten, de VTL is razendsnel en pakt de transient vanaf het eerste begin. Opklimmen naar een hoger geluidsniveau gaat met een gemak als de start van een Bugatti Veyron.
Dat is heerlijk omdat het gevoel, bij de opname aanwezig te zijn, daardoor enorm toeneemt. Bovendien blijven de snaaraanslagen bewaard en is de afronding van de toon van een instrument minder. Daarmee is het instrument natuurlijker en de weergave sneller en dynamisch. Beslist een van de meest markante punten van de VTL TP-6.5. Waar de projectie nog moest groeien vanaf het moment dat de versterker de eerste keer aan de stroom hing tot dit moment, daartussen zit een periode van groei naar volwassenheid. De groei van een mooi product tot oprechte bewondering van de prestatie en een rechtvaardiging van de prijs. Een prijs die zich zelfs op mijn installatie openbaart, al komt hij nog steeds niet tot volle wasdom. Vanwege mijn beperkingen en niet vanwege de VTL. De potentie is duidelijk, de partners kunnen het nauwelijks bijhouden. Wanneer Taj Mahal praat tegen het publiek is het moment daar om heel stil te genieten. Ik kan mij niet herinneren ooit zo dicht bij deze artiest te zijn geweest. Handgeklap is ronduit live. De ruimte die in de opname is meegenomen komt volledig tot zijn recht. Ik prijs mij gelukkig met mijn set, opnieuw leer ik tot welk niveau ik nog kan groeien door de bronnen te verbeteren. Het is ook voor het eerst sinds de ervaring met een Soundsmith Straingauge element dat ik mijn platenspeler ten volle weet te waarderen. Een Transfiguration Axia element is mooi, maar u en ik weten zonder de VTL niet hoe mooi.
De Taj Mahal opname is trouwens gewoon de oude lp van destijds en geen audiofiele herpersing, net zo min als de Donna Summer plaat On The Radio die ik opleg. Het intro nog maar net voorbij zit ik mee te swingen op haar muziek. De dame maakte hit na hit en heeft heel wat awards binnen weten te halen. Tijdloos is de tekst die ze haar vriendje toezingt. Met een hoge mate van enthousiasme. Na Taj Mahal is het duidelijk dat de producent van On The Radio meer heeft gekeken naar disco dan naar weergavekwaliteit. Met als gevolg dat de stem in een zelfde plat vlak staat als de band, fors uitstijgt en haast schreeuwt tegen de toehoorders. Precies zoals het is opgetekend, niet altijd even mooi.
