Pas lekker in het kreunende Love To Love You Baby, een track waar Summer later afstand van wilde nemen toen zij de Here leerde kennen. In mijn pubertijd kon ik het goed bevatten welk een hitsigheid Summer in dit nummer stopte. Vele jaren laten met de VTL is het nog overduidelijk en hoort er een eadults onlye sticker op de hoes te staan. Als de disco nog nadreunt door het huis ga ik over naar een andere vorm van popmuziek, voortgebracht door Dead Can Dance. Into The Labyrinth is een vast moment in elke recensie, omdat de plaat uitblinkt in microdetails en ruimte. Net als daarnet Taj Mahal. Dead Can Dance is wel een audiofiele persing, dus die zou nog een stap beter moeten zijn. Belangrijke aspecten om op te letten zijn het diepe laag, de shakers die wijd en diep horen te gaan, het geluid van de shakers zelf, de overige percussie en de stem die boven de muziek hoort te zweven. Om kort te gaan, shakers een 9, percussie een 9, laag een 9 en zweverigheid een 8. Gek genoeg is het plastische in de diepte minder dan een optimale prestatie. Mis ik hier opnieuw die intimiteit tussen artiest en luisteraar? Ik denk het wel. Zonder een oordeel te willen vellen aan welke component dat te wijten is.
Een set is een samenspel tussen elk onderdeel, waarin solistische prestaties wel tellen, doch waarin alleen het geheel beoordeeld kan worden. Slechts op een meetbank is een component individueel te meten. Helaas zeggen die metingen vaak weinig over de prestatie die onze oren registreert. Diezelfde Here, waartoe Donna Summer zich heeft bekeerd, wist de mens uit rusten met een arsenaal aan meetinstrumenten/zintuigen, die in de oertijd de enige hulpmiddelen waren om te overleven, maar nu voornamelijk van pas komen om te genieten. Wie denkt, alle waarnemingen te kunnen vatten in een objectief meetrapport, heeft de ware zin van audio nooit begrepen. Geen instrument kan tippen aan onze oren en de processorkracht van onze hersenen. Zelfs niet als we de vertroebeling meerekenen van (voor)oordelen, vertekening door stemming en het gebrek aan reproduceerbaarheid door houdbaarheid in het geheugen. Precies de reden waarom luisteren naar een component weken moet duren en meten in een uur klaar is.
Terug naar de muziek. Chet Baker is vast geen onbekende. Van zijn gelijknamige lp is de eerste track Alone Together adembenemend mooi. Opnieuw een audiofiele uitgave die ik niet kon laten liggen. Gelukkig maar, want de plaat is zelfs voor een niet-jazzliefhebber een "must have". Is de trompet van Chet fraai aan de linkerkant, uit de sax van Pepper Adams druipt de melancholiek, er staan mannen te spelen in de huiskamer. Prachtig is die dynamiek die zo hevig de weergave laat leven, de minuscule details die overeind blijven. Het is met deze muziek dat ik intimiteit niet mis. Waar stemmen soms naar meer doen verlangen, brengen instrumenten de totale bevrediging. Muziek voor de beginnende avond of voor de late uren. Speel het zachtjes of voluit, vanaf lp is het prachtig. Dat de VTL er een live performance van maakt is des te leuker. In het spel van de trompet en de sax zou ik de overige bandleden haast vergeten. Ze vormen letterlijk een achtergrond die dient als fundament en ritmetrein. Op een natuurlijke wijze waarin de piano past, de bas en het slagwerk. Overtuigend in de bijrol.
