Het degelijk verpakte recensiepaar was piekfijn afgewerkt in traditioneel donker notenhout. Dat is een goede keus want het oogt fraai op de royaal geproportioneerde klankkasten en noten hoort eigenlijk bij BBC monitoren. Deze retro ogende Spendors zijn voorzien van vier stevige, vergulde bi-wire aansluitingen. Dat kwam op zich goed uit want er werd op het moment dat de SP 2/3`s hier logeerden met de QED Original bi-wire luidsprekerkabels gewerkt (ik gebruik momenteel uitsluitend Original, in single- of bi-wire configuratie). Een vrij grote baspoort bevindt zich direct onder de mid/laag unit, welke een magnesium chassis heeft. Deze unit is voorzien van een semi-transparante 21 centimeter (diameter) `ep38` polymeer conus en een binnenshuis ontwikkelde surround-ophanging met een uniek profiel wat voor een meer lineair gedrag zorgt, aldus Spendor. Een kogelvormige faseplug (vervaardigd uit massief polyamide) in het hart van de mid/laag-unit zorgt voor een beter fasegedrag.
Foto: Spendor - Philip Swift
De met `ferro-fluid` vloeistof gekoelde hoogfrequent-unit heeft een 22 milimeter `silk-mesh` koepelmembraan met extra demping en een speciale `wide-surround` ophanging waarmee de voordelen van een klein en licht membraan (vergroot bereik in het hoog) worden gecombineerd met dat van een groter membraan (betere overgang naar de mid/laag unit) waardoor vervormig over een groot bereik laag blijft. De SP2/3R2 is circa twee Inch lager dan een Spendor Bextrene Celestion 1 maar vrijwel even breed en diep; 54,5 bij 27,5 bij 32,5 (HXBXD) centimeter zijn de maten. Een nominale impedantie van 8 Ohm (minimum 6.8 Ohm) en een gevoeligheid die resulteert in een geluidsdruk van 88 dB bij 1 Watt aansturing maken deze weergever tot een vriend van menig versterker. Het frequentiebereik loopt van 60 Hertz tot maar liefst 50 kiloHertz. Met een gewicht van 14,3 kilo per stuk zijn ze niet loodzwaar (ze hebben immers dunwandige kasten) maar de constructie voelt uiterst stabiel en solide aan. Alles behalve ééndagsvliegen; deze jongens zijn gebouwd voor een lang muzikaal leven.
Luisteren
Vele directe BBC-afstammelingen van merken als Harbeth, Spendor en Stirling Broadcast zijn hier reeds de revue gepasseerd en er kan onderhand worden gesteld, dat dergelijke thin-walled weergevers zich van hun beste kant laten horen bij puur akoestische muziek. Natuurlijke stemweergave heeft altijd een belangrijke rol gespeeld bij de ontwikkeling van de BBC legendes zoals de LS 3/5a en LS 5/9. Rory Block mocht daarom het muzikale spits afbijten met haar solo-album Blues Walkin` Like A Man. De urgentie in haar voordracht van `My Black Mama` werd goed gecommuniceerd. De echo en het naklinken van het knallende akoestische gitaarspel werden opmerkelijk royaal, luchtig en soepel weergegeven. Dit Son House lied werd zeer geloofwaardig over het voetlicht gebracht met een bijzonder goed uitgewogen toonbalans. Een mooi gearticuleerd midden gaat hand in hand met een onopvallend hoog (zoals het naar mijn mening hoort) en een uiterst gearticuleerde en directe stemweergave. Het gitaarspel werd hier zelden met deze hoge mate van tonale rijkdom en expressief snaar-vibrato weergegeven. Dat smaakte naar meer gitaar, vandaar dat de schitterende gitaar-track Hot Time On The Old Town Tonight van de Steve James CD Art And Grit in de lade van de DT werd gelegd. Het typische banjo-achtige karakter van zijn National Rhesophonic gitaar kwam reeds tijdens de trage intro goed uit de verf maar de Spendors wisten pas echt een grijns op mijn gezicht te toveren toen de boel -het snarenspel- goed losbarstte. De bijna percussieve, grauwende uithalen kregen precies de juiste metalen nasaliteit en heesheid mee die dit fascinerende instrument kenmerken. De stompen tegen de klankkast van de gitaar worden via de Monitor Audio Studio 2se met meer gebalde energie en focus neergezet, maar de SP2/R2 zorgde desondanks voor een memorabele weergave.
Foto: Spendor - Philip Swift
Tijd voor Jazz. Van de Hank Jones CD For My Father werd de track Bemsha Swing tweemaal beluisterd, mede omdat er een kleine aanpassing nodig was... Niet voor het soepele toetsenspel van Hank Jones, wat op bovengemiddeld vloeiende wijze uit de weergevers rolde, maar voor het krachtige plukspel van bassist George Mraz, wat op energieke maar tamelijk volumineuze en wat te overrijpe wijze naar voren kwam. De Spendor A5 maakt dat beter af (laat minder vroeg los en gaat met meer articulatie te werk). Een paar opgerode sokken per baspoort konden dat effect grotendeels elimineren, met als resultaat een volkomen genietbare en nog altijd daadkrachtige basweergave. De afbeelding van de piano ging er tevens op vooruit, met betere laterale definitie van het spel en een duidelijker merkbare positie van het instrument in de opnameruimte. Tijdens de drumsolo van Dennis Mackrel kwamen met name de rimshots verbluffend levensecht en met flinke dynamische sprongen naar voren terwijl de bekkens met een verfijnde en kristalheldere metaalruis werden gepresenteerd, echt grote klasse.
