Op ons gemak
Wie serieus wil luisteren, kan dat net als ik vaak buiten de normale openingstijden van de winkel regelen met Arnold. Zijn passie voor emotie (= muziek) geeft hij graag alle aandacht in de rustige ambiance van de winkel. We putten uit de ruime cd keuze van Arnold en beginnen met José Carreras op de cd ‘Misa Criolla’. Direct valt op dat de klank van de set erg natuurlijk is. De geslagen grote trom op de achtergrond heeft niet zo heel veel impact, ook haast niet mogelijk met 130 cm woofers, maar is wel duidelijk herkenbaar aanwezig. José staat duidelijk ver voor het koor dat wijd achter de zanger is opgesteld. Stemmen zijn erg fraai met en lichte terughoudendheid in het middengebied.
Na genoten te hebben van José stappen we over naar Oscar Peterson. Van de cd ‘We get requests’ draaien we track zes. Met gesloten ogen hoor ik de bas wat nadrukkelijk uit de rechter speaker komen. Nadrukkelijk in de zin van erg aan de kast vast. Pas als ik mij n ogen open realiseer ik mij dat ik er volkomen naast zit. De virtuele plaats van de bas is meer dan een meter verwijderd van de fysieke plaats van de luidspreker. Compliment Chario. Met het hoog is niets mis. Duidelijke bekkens. De piano van Peterson vind ik minder. Die komt niet echt uit de verf. Volgens Arnold deels te wijten aan de luisterruimte. Thuis kun je dat wat beter inregelen. Het scheelt ook als ik naar voren buig. Je moet gewoon niet te hoog zitten met deze Chario’s en de tweeter op oorhoogte houden of net daaronder. Een bank past beter als luisterplek dan een hoge stoel.
Arnold verrast me met Camel, een symfonische rock groep die een heel mooi stuk heeft gezet op de cd ‘A nod and a wink’. De projectie is levendig van de muziek in de ruimte. De bas is licht en goed te volgen. Weer niet te zwaar, wel uitgewogen. Hier bewijst de Syntar 100 T dat het een speaker is waar je lang naar kunt luisteren, mede door het ingehouden middengebied. Flitsende geluidjes gaan van kant naar kant en maken het geheel speels en lichtvoetig. Aansluitend pakken we nog Dire Straits en ik vraag me af of er wel een poort in de Syntar 100 T aanwezig is. Een poort hoor je vaak als zodanig, maar hier niet. De plaats van de tweede woofer en de afstraling van poort en woofer naar de grond zal debet zijn aan deze fraaie integratie van beiden.
Langzaam maar zeker ga ik verlangen naar een wat wilder en opener systeem. Daarom halen we de Syntar 100 T weg en zetten er een set Chario Lynx voor in de plaats. Met dezelfde cd van Dire Straits is dit systeem brutaler, meer aanwezig en met meer nuance. De poort waar ik het net over had hoor je nu wel. Slechts één enkele woofer moet nu het werk doen. De mening is verdeeld, je wint aan ruimte en informatie, maar je verliest aan gecontroleerde kwaliteit in het laag. De definitieve luisterruimte thuis zou uitkomst moeten brengen welk systeem de voorkeur heeft. Hetzelfde is hoorbaar als we José nog een keer pakken. Inleveren in het laag maar meer bijgeluiden en een breder beeld.
Sowell verkoopt ook cd’s en één daarvan is van Käte van Tricht die op orgel de Goldberg Variaties van Bach ten gehore brengt. Een opname die met veel zorg is gemaakt. Net als alle andere opnames op het label MDG. Zelf heb ik de Brandenburgse concerten op gold cd van MDG in huis en die draai ik vaak. Schitterend qua spel en techniek. We schuiven met de Syntar en de Lynx heen en weer. Langzaam maar zeker ga ik de Syntar meer en meer waarderen om het neutrale rustige beeld. Ik neem wat minder detail waar maar krijg er rust voor terug. Om het zeker te weten draaien we tenslotte nog een stuk van de laatste Doelen cd. De Syntar gaat lekker snel, blijft transparant en maakt de set helemaal af. Ik moet Arnold gelijk geven. De Syntar 100 T is en prima keuze aan de Micromega opstelling. Ik denk dat de versterker ook wat adem te kort kwam met de Lynx. Of ik had gewoon niet eigenwijs moeten zijn.
