Dat luisteren ga ik doen. Met als eerste Oscar Peterson op de platenspeler. De bassist Ray Brown staat heerlijk te mompelen tijdens zijn basspel. De bas is strak en “blaast” nergens op. Dat zal mede te danken zijn aan de plaats van de speakers, ver van de achter- en zijwanden. De wand achter mij is dun en toch speelt de Accorda moeiteloos. Dat wijst op controle vanuit de versterker en resonantievrij gedrag van de weergever. De drie muzikanten staan ver uit elkaar wat later met indraaien van de luidsprekers terug te brengen is tot normale proporties. Het spel is rustig en ik hoor geen uitschieters in negatieve zin. Er speelt heerlijk boeiende muziek. We draaien hetzelfde nog een keer op de combinatie Avid/SME/Transfiguration en ondanks dat het element niet is ingespeeld besluiten we daar mee door te gaan. Feilloos laten de Accorda’s met de Unico horen dat we een paar klassen stijgen ten opzichte van de Rega/Benz Micro. Ook in prijs. Het is een verschil tussen “mooi” en “echt”. De Ace klinkt donker en legt gewicht in de schaal terwijl de Aria een speelse luchtigheid ten toon spreidt en de klank van piano, stem en percussie beter weet te treffen. De Aria moet door inspelen nog wat body in het laag krijgen. Hij gaat wel al diep in het frequentie spectrum. Doch legt het af tegen echte kracht want die is vooralsnog voorbehouden aan de Ace. Naarmate de middag zal verstrijken gaat de Transfiguration meer en meer aan overtuiging winnen en komt losser.

Zonder de speakers ingedraaid te hebben staan de leden van Dire Straits te ver uiteen. Een soort ouderwets stereo met veel links, veel rechts en slechts Knopfler in het midden als eenling. Problemen met de klank zijn er niet ten gevolge van een vlakke frequentiekarakteristiek en de neutrale karakters van elektronica en speakers. Probleemloos gaat van de Avid veel informatie, uit de groeven, regelrecht naar de toehoorder. Of het nu om de stem gaat, de bas of de percussie, Knopfler en zijn maatjes gaan ervoor. Pink Floyd speelt: “Time” van “Dark side of the moon” en de klokken vullen de ruimte. Voor en achter, links en rechts, onder en boven. Klasse. De hartslag mist de onderste octaaf, daar is de Accorda te klein voor. Maar beter een ondergrens die mooi vlak loopt dan een overdreven boem die bas slechts suggereert en later tot irritaties gaat leiden. Het valt me ook op in deze samenstelling dat de Accorda niet het donkere karakter heeft dat hij bij mij thuis wel meekreeg. Wat Kees Jan al opmerkte, de set ademt een frisse en open geest uit. De Unico doet zijn best grote versterkers te evenaren en zet wederom een robuust en groots beeld neer. Regelrecht imposant voor de prijsklasse.

Over op CD-weergave. De Unico CD staat er tenslotte niet voor niets, al is een Avid verslavend. Als eerste Patricia Kaas met de CD “Ladies en gentleman”.  Hier schiet de Xavian te kort in het laag. Als zovele broeders. De CD is mooi maar pas magisch met weergevers die echt heel diep gaan. Of weergevers die zich laten combineren met een zware subwoofer. De stem van Kaas komt wat sfeer en warmte te kort. Geen echte betovering, het is eerder op maat en eenvoudig. Ik hoor terug welke bezwaren ik had tegen de Unico CD speler in ongebalanceerde weergave. Een soort slordigheid die de gedachten van de luisteraar afleiden van de muziek. Jennifer Warnes doet het een stuk beter. Voetjes van de vloer. Het swingt behoorlijk. Af en toe hoor ik een harde “S” die niet alleen aan de CD-speler blijkt te liggen maar evenzeer aan de rest van de set en de ruimte. Ietsje te verfrissend in dit totaal. Mini details blijven verborgen en de plaatsing is te laag. Jennifer is gereduceerd tot een heel klein mensje. Op “Famous blue raincoat” staat de stem van Warnes krachtig en goed getroffen voor ons. Hier bewijst de Unico CD toch van wanten te weten en groots te zijn. Nu is er wel emotie in de overdracht. Gewoon raak! Een lastige transparante CD is: “Wool” van de Nits. Gave muziek die op de juiste set heel veel laat horen. Gelukkig ververvalt de weergave niet in enge steriele perfectie wat met “Wool” al snel het geval is. Het blijft echte muziek. Mary Black sluit de rij voor de Unico CD.

Ik blijf naar iets meer verlangen en vind dat de CD-speler de zwakste schakel in de keten is. Daarom ruilen we, op voorstel van Kees Jan, de speler om voor een Linn Genki. Zodra de Genki inzet is er veel meer hoorbaar van de zaal en de zaal akoestiek. De “S” is een stuk rustiger. We draaien nog even wat andere tracks die vanmiddag al langsgekomen zijn en ik moet zeggen dat deze upsamplerloze weergave mij toch beter bevalt. Jammer dat we geen Unico zonder upsampler optie hebben. Die zou wel eens meer richting Genki kunnen gaan. Het blijft tobben met upsampling. Soms is het zaligmakend, maar soms hoor je teveel de signatuur van een Crystal chip. Doordat de Genki in staat is tot het scheppen van een ruimtelijker beeld is de muziek spannender en meer boeiend voor de luisteraar. Want er gebeurt dan iets in de ruimte zelf wat de platte 2-dimensionale weergave overstijgt. De Genki past trouwens heel goed in deze opstelling en gedraagt zich minstens zo neutraal als de Unico CD. De weergave is wel heel anders geworden, wat sommige luisteraars niet zal bevallen. De nadruk op de essenties van beide spelers is verschoven. Twee werelden met twee ontwerpers die ver uiteen staan en toch beide in staat zijn kwaliteitsweergave te scheppen. Een CD-speler koop je daarom niet blind. En wie denkt dat alle CD-spelers ongeveer gelijk klinken moet deze twee maar eens naast elkaar zetten in een vergelijkbare opstelling met Unison Research en Xavian. En waar kan dat? Bij een goede dealer die de tijd voor u heeft en neemt. Daar componeert u in basis een set, thuis maakt de dealer het samen met u af.