Inmiddels kent de iPod vier varianten: de Classic, met een 80 of 160 GB harde schijf (249 euro en 349 euro); de iPod Nano, met een 4 of 8 GB flash geheugen (149 euro en 199 euro), de iPod Shuffle, met 1 GB flash geheugen (79 euro) en de Touch, met 8 GB (279 euro), 16 GB (369 euro) of 32 GB (459 euro) flash geheugen.
We beginnen met de kleinste. De iPod Shuffle, inmiddels al bij de derde generatie, is een heel simpel apparaatje, waarop het traditionele clickwheel en zelfs een display ontbreekt. De Shuffle moet het hebben van willekeurigheid bij het afspelen: de gebruiker kan immers zonder zo’n display niet zien wat er speelt, en al helemaal niet wat er nog komen gaat. Dat verklaart ook de naam Shuffle: standaard worden de aanwezige nummers door elkaar gehusseld bij het afspelen. Gezien de beperkte capaciteit valt er overigens best te leven met de Spartaanse uitrusting van dit model.
September 2005 moest de bestverkochte iPod, de Mini, het veld ruimen. Het mag tekenend zijn voor Apple’s constante drift tot vernieuwing en verbetering dat juist hét grote succesnummer eruit werd gegooid. De Mini was in feite een miniatuurversie van de allereerste, ‘grote’ iPod: een 4 of 6 GB harde schijf en een zwartwitschermpje. De Nano kieperde dat allemaal overboord. Het scherm was in kleur, de harde schijf was vervangen door 2 of 4 GB flash-geheugen.
Inmiddels is de derde generatie Nano alweer enige maanden een feit. Hij is leverbaar in diverse vrolijke kleuren en ook beschikt deze versie net zoals de tweede generatie over een minder krasgevoelige behuizing dan de eerste variant. Wel is de derde generatie optisch een stuk ‘aangekomen’. Om de Nano ook geschikt te maken voor het bekijken van video’s zoals zijn grote broers is het scherm een stuk groter en breder geworden, waardoor hij nu bijna vierkant oogt. Deze ‘nieuwe look’ werd niet door iedereen met open armen ontvangen en de speler kreeg bij de introductie al gauw de bijnaam iPod Fatty.
Toch wel de grootste stap voorwaarts is de recentelijk uitgebrachte iPod Touch. Het huidige topmodel, dat eigenlijk niets meer is dan een wat uitgeklede iPhone (over dit apparaat later meer), is een flinke revolutie op het gebied van draagbare muziekspelers. Het eerste wat bij de Touch opvalt is het grote 3,5 inch breedbeeldscherm die bijna de volledige behuizing in beslag neemt. Onder het grote scherm bevindt zich nog maar één knop. Het revolutionaire aan het apparaat is de bediening; dat kan bijna volledig worden gedaan door middel van het aanraken van het 3,5 inch ‘touchscreen’. Ook draait het scherm automatisch mee als de speler 90 graden gedraaid wordt. Naast het afspelen van muziek heeft de Touch nog veel meer functies. Zo beschikt de speler over een WiFi verbinding waardoor het mogelijk is om over het web te surfen.
Wat wel tegenvalt bij de iPod Touch is de opslagcapaciteit. Dit is vooral te wijten aan het gebruikte geheugen. Apple heeft er voor gekozen om de Touch te voorzien van flash geheugen (SSD), wat nog behoorlijk kostbaar is. De Touch is er in drie varianten; een 8 GB, een 16 GB en een 32 GB model.
De opvolger van het oermodel is tegenwoordig omgedoopt tot iPod Classic. Het design heeft in de loop der jaren geen schrikbarende wijzigingen ondergaan. Wel is het beroemde iPod wit verdwenen; de Classic is leverbaar in zilver en zwart. Het gladde plastic is vervangen door hetzelfde metaal wat zich ook op de Nano en de Shuffle bevindt. Wel is de glimmende achterkant gebleven. De opslagcapaciteit is flink opgewaardeerd naar 80 GB of 160 GB, dit is nog wel een klassieke harde schijf. Ook heeft het menu een behoorlijk opfrisbeurt ondergaan. Natuurlijk kunnen er video’s op gekeken worden wat ook al op de twee voorgaande generaties kon. Wat ook opvalt is de prijs van het apparaat; deze is behoorlijk concurrerend te noemen en ligt ruim onder die van zijn voorganger. Dit komt vooral doordat de Classic niet meer het topmodel is, dat is nu de Touch.
