Toen Apple op 23 oktober 2001 de iPod introduceerde, sloeg hij in als een bom, met name in kringen van mac-gebruikers. Het apparaatje veegde in alle opzichten de vloer aan met de concurrentie. Hij was zo groot als een pakje sigaretten, werkte acht uur op een batterijlading en had een FireWire-aansluiting: 30 keer zo snel als USB. Het volgooien van de harde schijf duurde zo nog geen tien minuten. In combinatie met iTunes-software was de muziek op de iPod bovendien makkelijk te beheren.
Het moet benadrukt worden dat de iPod een doorbraak was door de som van zijn eigenschappen: in rudimentaire vorm was alles al eens eerder gedaan, zoals we gezien hebben. Maar de iPod was veel beter doordacht en maakte gebruik van componenten die pas kort op de markt waren.
De belangrijkste nieuwigheid was de 5 gigabyte mini-harde schijf, op het nog niet eerder vertoonde formaat van 45 millimeter. Hij beschikte ook over twee (!) zeer zuinige microprocessors, en een nieuw type hoogrendementsbatterij van Sony. Een speciaal besturingssysteem van het Indiaase PortalPlayer knoopte alles aan elkaar.
Al vóór de iPod stond Apple bekend om zijn goede design, zowel wat betreft het uiterlijk als wat betreft de bedienbaarheid. De iPod was geen uitzondering.
De iPod doet zijn werk met een minimum aan knoppen. Een draaiwieltje om door het menu te navigeren, een Enter- en een Menuknop, en verder Play, volgende track, en vorige track. Met deze paar toetsen, tegenwoordig geïntegreerd in één ronde trackpad, voert de gebruiker het commando over de muziekbibliotheek. Verder kan hij of zij kan ook de agenda raadplegen, een spelletje doen en foto’s en video’s bekijken. De gewenningsperiode is kort.
In de 6,5 jaar die sindsdien zijn verstreken, zijn talloze wijzigingen en verbeteringen aangebracht. Zo is FireWire vervangen door USB 2.0; vooral vanwege de enorme populariteit van dit systeem. De iPod kan tegenwoordig dienstdoen als memorecorder, fotoalbum, videospeler, opslag- en transportmedium voor grote hoeveelheden data, en er is zelfs een model met een WiFi verbinding. Hetzelfde gebleven zijn het bedieningsgemak en de smaakvolle vormgeving. Apple had met de iPod een voorsprong van jaren genomen op de concurrentie, en heeft die behoorlijk weten te consolideren.
Niet dat de concurrentie heeft stilgezeten. Inmiddels zijn er spelers van ander fabrikaat die naar men zegt iets beter klinken, langer doen met een batterijlading of er ook leuk uitzien. Maar hoewel de iPod het dus inmiddels op deelaspecten af moet leggen tegen bepaalde concurrenten, vallen die concurrenten op hun beurt weer op andere punten door de mand. Alle opponenten laten nog steeds op minstens één van deze punten steken vallen: stijl, bouwkwaliteit, bedieningsgemak en muziekbeheer. Echte zwakke plekken heeft de iPod niet.
Microsoft heeft met de Zune, die inmiddels ook alweer bij de tweede generatie is, geprobeerd om een serieuze concurrent te worden voor de iPod. Helaas is dit apparaat bij ons nog steeds niet beschikbaar en ook valt de verkoop in Amerika behoorlijk tegen van de Zune. Er zijn wel een aantal enthousiastelingen op diverse fora te vinden die het apparaat hebben geïmporteerd, maar de gemiddelde consument zal niet eens afweten van het bestaan van deze muziekspeler.
