Deze speakers kunnen iets wat ik nooit eerder via enige andere speaker gehoord heb. Mijn bewondering voor de ontwerper wordt nog groter dan hij al was. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik ook geen andere bron ken die uit een CD kan trekken wat hier gebeurt. Wanneer ik dit deel met Harry vertelt hij me dat hij nooit een betere luidspreker gehoord heeft en dat de dCS Vivaldi het eerste digitale weergave systeem is dat de CD op exact dezelfde wijze weergeeft als de harde schijf die bij de productie van de CD gebruikt is. Hij heeft de vergelijking gemaakt met enkele door hem geregistreerde opnamen van Turtle Records. Normaliter neem ik dealers en fabrikanten met een snufje zout. Maar ditmaal vertellen mijn gehoor en mijn hersenen mij dat zijn conclusie overeenstemt met mijn beleving.
De CD van Michael Gees heeft mijn perceptie geoptimaliseerd en het volgende werk komt dan ook op indringende wijze bij me binnen. Opnieuw een totaal ander soort opname. Ditmaal word ik een studio ingetrokken waar instrumenten en stemmen in afzonderlijke hokjes zijn opgenomen. Ik herken de stem van Ryan Adams die even later aangevuld wordt met die van EmmyLou Harris. Je hoort hoe de stem van deze zangeres een tikje meer galm krijgt en het zijn dit soort kleine gebeurtenissen die maken dat ik het gevoel heb dat ik bij de opname aanwezig ben. Ik wil opstaan en deze prachtige zangeres vertellen hoezeer ik houd van het karakteristieke geluid van haar stem. Maar dit is niet mogelijk omdat de opname ongeveer twaalf jaar geleden is gemaakt.
Ik krijg geen gelegenheid om hier lang over na te denken, want Harry sleept me mee naar een live concert op het eiland Wight. Het is 1970 en ik sta voor het podium waar een stem vertelt over een oorlog in Vietnam. Pas wanneer de gitaar invalt, herken ik de stem als die van Jimi Hendrix. Ik ben weer een adolescent en geniet van de kracht, de absolute power van de stem en de gitaar in links/rechts stereo. Ja, ik geniet. Terwijl ik normaliter helemaal niet van Jimi Hendrix houd. Maar boy, weet hij me op dit moment te raken.
Opnieuw krijg ik geen gelegenheid om te herstellen want Harry confronteert me zonder pauze met een opname van Van ‘The Man’ Morrison. Ik word hard geraakt door de emotie in de stem. Ik ken Van als een zanger met een rauwe stem die voor mijn gevoel met die stem altijd net iets te kort schiet. Sorry fans. Een woord als ‘geknepen’ is één van de eerste associaties die ik krijg wanneer ik zijn naam hoor. Maar ditmaal hoor ik niets van een beperking of een tevergeefs reiken naar. Ik hoor alleen maar de stem van een man die zijn ziel blootlegt op een wijze die me kippenvel bezorgt. Harry is meedogenloos en drijft me voort naar een live opname – ik ben dol op live opnamen – van een muzikant waar ik nog nooit van heb gehoord. Nik Bärtsch, een jazz musicus die in zijn muziek speelt met herhalingen van patronen die me in eerste instantie doen denken aan componisten als Philip Glass en Steve Reich, maar dan voor een kleiner combo. Het betreft een live opname op het sublieme ECM label en op het moment dat ik de eerste tonen hoor weet ik dat ik dit pand niet wil verlaten voordat ik deze CD heb aangeschaft. Voor zover u het nog niet wist; ja, Rhapsody verkoopt ook CD’s.
