Akoestische instrumenten laten via deze luidsprekers hun volledige prachtige rijkdom aan klankkleuren horen. Wat ik tot nu toe gemist heb, is een vrouwenstem. Het is alsof Harry mijn gedachten kan lezen. De warme, rijke stem van Amina Alaoui weerklinkt in de ruimte en dit systeem is dermate onthullend dat je kunt horen dat voor het mooi de stem net iets te veel galm mee heeft gekregen. Ja, ook een extreem onthullend systeem heeft zo zijn nadelen. Tenzij je het natuurlijk leuk vindt om de onvolkomenheden in een opname genadeloos aan de kaak te stellen.
Harry kondigt nu een groot orkestraal werk aan waarmee ik goed bekend ben. De Carmina Burana van Carl Orff. Ik denk dus dat ik me in kan stellen op wat komen gaat. Niets is echter minder waar. Het is een versie die ik niet ken maar op het moment dat de mannelijke stem weerklinkt zit ik midden in de uitvoering. De stem komt uit een hoofd van menselijke afmetingen, geplaatst op exact de hoogte waar ik hem verwacht. Mooi klein dus en terwijl ik me dat bedenk knalt het voltallige orkest. Ik ken het stuk en weet wat er komen gaat maar de dynamische impact is onevenredig groot. Dit kan alleen in de concertzaal! Niet dus.
Wat volgt is akoestisch werk in kleine bezetting. Een nieuwe ontdekking van Harry; gitarist Mahmoud Turkmani. Zijn album getiteld Fayka weet te imponeren.  Niet alleen de gitaar, de percussie maakt dat ik het idee heb dat ik op het podium zit. Ik snak ondertussen naar wat big band en opnieuw lijkt het of Harry mijn gedachten kan lezen. ‘Beale Street Blues’ klinkt door de ruimte en Johnny Hodges is, ondanks het extreme links/rechts stereo, ‘in the room’. Je kunt heel veel aanmerkingen maken op deze opname maar hij swingt wel en is ‘musical as hell’.
Zo langzamerhand naderen we het einde van deze sessie die wat mij betreft nog enkele dagen zou mogen duren. Slapen kun je tenslotte altijd nog. Harry heeft net van Richard Fryer de nieuwste Reference Recording opname met de titel ‘Playing with Fire’ ontvangen en dat lijkt een mooie afsluiter. We draaien enkele nummers en direct is daar dat gigantische ruimtebeeld wat zo kenmerkend is voor opnamen van Prof. Keith Johnson. Natuurlijk manipuleert deze man enorm, maar het is zo ontzettend muzikaal. In die zin is hij een echte artiest.
Ik ga het niet hebben over beeld, detaillering, transparantie, dynamiek et cetera. omdat ik daarmee deze set te kort zou doen. Dit is in mijn beleving de ultieme set. Of liever nog; de ultieme manier om gereproduceerde muziek tot leven te brengen. Dat wordt perfect onderstreept wanneer Harry op mijn verzoek tot slot een mij bekende SACD draait. Een Challenge Records opname – gemaakt door Bert de Wolff, de man waarmee Harry zoveel opnames gemaakt heeft voor het Turtle Records label – van Franz Schubert’s liederen cyclus ‘Die Schöne Müllerin’, uitgevoerd door de al eerder genoemde zanger Christoph Prégardien, begeleid door voornoemde pianist Michael Gees. Een opname die ik in totaliteit de avond daarvoor nog op mijn eigen referentie installatie beluisterd heb. Op het moment dat Christoph zijn mond opendoet ben ik me bewust van het werken, het kneden, het boetseren dat deze man met zijn stem doet. Ik hoor de inspanning, de beheersing, de energie, de passie, noem maar op. Niet eerder hoorde ik deze SACD weergegeven op een dergelijke involverende wijze. Kippenvel.
Wanneer de muziek dan verstomd is en de stilte terugkeert, realiseer ik me dat ik heb mogen luisteren naar een unieke set. Een letterlijke ‘cost no object’ set die me geroerd heeft tot in het diepst van mijn ziel. Ik zei het al eerder; ik wil het niet hebben over audiofiele kwaliteiten. Evenmin wil ik praten over kostprijzen, specificaties, et cetera. Deze set beoordeel je op zijn prestaties en die zijn subliem, boven iedere kritiek verheven. Met deze set luister je niet alleen naar muziek, je belééft de muziek. En wel ten volle.
Wil je desondanks meer weten over prijzen, specificaties en wat dies meer zij; op internet is alles te vinden. Zowel op de site van importeur Symphony Audio als op de website van Magico. Wat mij betreft; ik ben een mooie ervaring rijker en verlaat het pand aan de Borneolaan in Hilversum met in mijn hand de Live CD van Nik Bärtsch die ik op deze geweldige set voor het eerst gehoord heb. Vooralsnog durf ik hem op mijn eigen referentie set echter niet te draaien.   Â
