De vaste lezer van HiFi.nl weet inmiddels wel dat ik graag en veel naar vinyl luister. Het is dat er ook een inkomen gegenereerd moet worden, anders had ik waarschijnlijk de hele dag muziek gedraaid. Ik scandeer de leus niet voor het eerst: So much music, yet so little time… De Rondino Bianco bood in ieder geval een extra reden om over een langere periode veel platen te beluisteren, om zo tot een goed oordeel te kunnen komen over de merites van deze speler.
Wanneer je als recensent een dergelijke platenspeler ter beoordeling krijgt, ontkom je niet aan de LP’s die voor jou als referentie zijn gaan gelden. Niet alleen omdat je die goed kent, maar ook omdat die muziek veel lezers niet vreemd zal zijn. Laat ik dus – hoe belegen het wellicht klinkt – beginnen met enkele van die voorbeelden.
Afgelopen jaar bracht MoFi een zeer fijne herpersing uit van Patricia Barber’s A Distortion Of Love. Dit album dat begin jaren ’90 werd opgenomen opent met het rustige -enkel door bas en percussie ingeleide- nummer Summertime, ooit geschreven door Ira en George Gershwin. De vocalen van de zangeres uit Chicago komen pas later aan bod, vol galm en begeleid door een combinatie van bas en piano. De intense manier van opbouw in het nummer wordt door de Transrotor Rondino extra goed en duidelijk neergezet omdat het ritme door de goede gelijkloop van de platenspeler extra goed wordt benadrukt. Het geluidsbeeld dat voor me wordt neergezet is niet heel groots, maar wel enorm beheerst en fraai afgetekend in zowel diepte als breedte. Iedere aanzet in zowel stem als instrumentale aanslag wordt hierdoor tastbaar, terwijl de platenspeler (en het element) alles juist heel beheerst doorgeven. Rust, onvermoeibare rust is één van de grote kenmerken die ik in hoofdletters op mijn notitieblok neerschrijf.
Lees ook de review van het album
De tweede track van datzelfde album biedt echter een ander ijkpunt. Subway Station No. 5 is een instrumentale track die rijk is aan ritme en wisselingen in dynamiek. Met weer veel reverb op de piano, die op bijna frivool lichtvoetige manier wordt bespeeld, een degelijke baslijn en een elektrische gitaar ter ondersteuning is deze track niet te versmaden voor de jazzliefhebber. Om maar te zwijgen van de flinke rol voor de drumkit. Uit de weergave blijkt dat het element erg goed spoort en zelfs de zeer grote dynamische wisselingen aan het eind van deze track geven blijk van dezelfde rust, gevoel voor ritmiek en beheerste weergave die ik eerder benoemde. Wat me alleen stoort, is het gebrek aan enthousiasme en pit waarmee deze combinatie speelt. Urenlang luisterplezier is zeker gegarandeerd, het niveau is hoog en luisterplezier is er zeker. Maar ik mis bij deze combinatie van draaitafel en element net het raken van de snaar die juist de wow-factor teweeg brengt.
Over op minder audiofiel werk. In 1992 was het Rage Against The Machine die een mix van metal en rap samenvoegde tot een instant succes. Deze alternatieve metalband zette met hun gelijknamige debuutplaat een standaard die daarna amper geëvenaard kon worden. Het nummer Killing In the Name laat ook via de Transrotor Rondino Bianco horen dat het unieke geluid van de heren uit Los Angeles speltechnisch van hoog niveau was, de grimmige baslijnen en de vocalen komen gedetailleerd over en instrumenten zijn individueel goed te volgen. Hoewel ik de echte agressie die de muziek over zou moeten brengen mis (de luchtgitaar blijft nog even op de standaard), zou ik op deze manier uren kunnen luisteren zonder één spoor van vermoeidheid. Het laag dat de combinatie weergeeft is zeer beheerst en een diep geluidsbeeld doet me ervaren hoe de opnamesituatie geweest moet zijn. De Transrotor/ SME combinatie geeft nergens ook maar een krimp en houdt de groef minutieus aan.
Een andere muzikale weg bewandel ik door The Orchard van Liz Wright op het draaiplateau van de Rondino te leggen. Coming Home is de eerste, intense track van de uit Georgia afkomstige donkere dame met dito stemgeluid. Hiermee kan vooral het element beter uit de voeten, rustige en beheerste muziek, gericht op vocalen. Met veel aandacht voor de warme vocalen, die ook ver de ruimte in worden geprojecteerd, staat deze weergave garant voor urenlang luisterplezier. De zeer stabiele controle van deze draaitafel blijft fenomenaal. Muziek wordt veel vloeiender en organisch weergegeven, zonder ergens ook maar een puntje van stress te bekennen. Zoals alleen een echt goed ontworpen platenspeler dat alleen maar kan. Daarnaast weet de Rondino vooral vocalen fraai te presenteren, zonder iets toe te voegen.
