De Wadia 321 Decoding Computer heeft zoals gezegd nogal wat ruimte nodig en verdreef daarom mijn platenspeler tijdelijk naar een hoek van de keukentafel. Via een Audioquest NRG4 netsnoer werd de Wadia aan de stroom gehangen. De analoge verbinding naar mijn Naim Supernait 2 werd gelegd met een Audioquest Yosemite RCA>DIN interlink, en de als streamer ingerichte Mac mini (met JRiver Media Center 20 als player) werd op de 321 aangesloten met een Audioquest Carbon USB. Mijn ouwe trouwe Denon DVD-3910 werd via een Audioquest Eagle Eye coaxiale digitale interlink met de 321 verbonden. Van de Naim Supernait 2 naar de Kharma Ceramique luidspreker- prototypes aan het eind van de keten gebruik ik Audioquest Castle Rock luidsprekerkabel.



Eerste muziekstuk
Zo, namen en rugnummers zijn genoemd, dan kan er geluisterd worden… Na een nacht en een dag acclimatiseren met de IsoTek burn-in track wordt het tijd om een eerste muziekstuk te kiezen. Altijd een lastige klus, wegens een overdaad aan keuze. Uiteindelijk valt de keuze op ‘Het Uur Tussen Wolf En Hond’ van het prachtige album ‘En Toch…’ van Henny Vrienten. Deze mysterieuze song is behoorlijk goed geproduceerd en heeft alles in zich. Lekkere dynamiek, een breed frequentiebereik, fraaie ruimtelijkheid en niet te vergeten een interessante muzikale performance. En het is meteen raak. De Wadia 321 Decoding Computer mag wat mij betreft met terugwerkende 
kracht een naamsverandering krijgen: Wadia 321 Music Machine of iets van gelijke strekking. Want ik krijg een enorme, driedimensionale ‘bubble’ van muziek voorgeschoteld waarin alle onderdelen van de mix rotsvast op hun plek staan en met zo’n vanzelfsprekend gemak worden weergegeven dat ik de repeatknop aantik en met intens genoegen nog drie keer verdwaal in deze prachtsong. Het geluid is zijdezacht. Er móét een enorme resolutie zijn, want ik ‘zie’ de kleinste muzikale details alsof ik opeens in 4K zit te luisteren. Maar de doorgeschoten ‘witheid’ in het geluid, die veel hoogoplossende high-end producten de laatste jaren kenmerkte, is volledig afwezig. De klank is warmbloedig, kleurrijk, heeft textuur en gewicht en raakt me in het hart, niet in het hoofd. Met zo’n binnenkomer gaat de hoed meteen diep af, dat kan ik je verzekeren… 

Klassiek
Een stuk klassiek van het Grote Soort dan. De in 24/88.2 resolutie gecodeerde Telarc opname van Tchaikovsky’s Ouverture 1812 door het Cincinnati Pops Orchestra onder leiding van Erich Kunzel is loepzuiver geregistreerd. De zang in de opening, door het Kiev Symphony Chorus, is zeer detailrijk, de koorleden zijn bijna individueel aan te wijzen. Ik zit ongeveer een meter of tien achter de dirigent, met een goed en breed zicht op wat er zich op het podium afspeelt. Inzoomen op instrumenten gaat echter moeiteloos. Wie de originele uitvoering van dit indrukwekkende symfonische klankspel op vinyl kent weet dat de(echte!) kanonnen die worden afgevuurd de groef bijna in een haakse hoek heen en weer laten slingeren, maar deze nieuwe digitale opname doet er qua dynamiek nog een flinke schep bovenop. De 321 doet zijn naam echt eer aan door de spanning dusdanig hoog op te bouwen dat je als het ware aftelt naar het gebulder. Tegen de tijd dat het strijdgewoel zich na een minuut of 12 begint af te tekenen en de spanning in de muziek naar het hoogtepunt stijgt, merk ik dat ik op het puntje van de bank zit, volledig in de performance getrokken. Mijn voorbehoud bij de kleinere Wadia 121 van twee jaar geleden wordt hier effectief aan flarden geschoten. Bijna snikkend van genot laat ik salvo na salvo op me afvuren. Als na het niet van enige pathetiek gespeende slotkoor, met klokgebeier en kanonvuur, de kruitdampen zijn opgetrokken, moet ik toegeven dat de manier waarop de Wadia 321 met dit uitermate complexe stuk muziek omgaat van zeer hoge klasse is. 

Tussentijdse conclusie
En wat ik er ook op draai; die tussentijdse conclusie blijft fier overeind. Of het nu de intieme trio-jazz van Keith Jarrett is, of de lompe hardcore van Stormtroopers Of Death (ik heb een vrij brede smaak…), steeds is er dat onmiddellijke en geruststellende besef dat ik in de Eredivisie aan het luisteren ben, en dat we ook anno 2015 blijkbaar nog lang niet klaar zijn met het verbeteren van digitale muziekweergave.