Musical Fidelity A3.2 CD-speler (1.650,- EUR)

Wanneer ik de A3.2 CD-speler uit de verpakking haal valt mij als eerste de stabiele constructie op. Het apparaat is met zijn 6 kg redelijk zwaar maar toch weer lichter dan je op grond van de forse afmetingen zou verwachten. De behuizing is ook hier weer erg fraai afgewerkt en voelt stevig aan. Meteen valt op dat het duidelijk familie is van de versterker. Dus ook hier het ‘schroefjesdesign’ wat zo karakteristiek is voor de meeste huidige MF ontwerpen. De bedieningselementen zitten redelijk logisch geplaatst maar toch had ik er liever ook symbolen (play, stop, next, etc. ) in plaats van alleen tekst bij gezien. Het display is helder, goed afleesbaar en fraai overzichtelijk opgebouwd maar wel met een groene (!!) kleur. Deze afwijkende tint is meteen dé grote misser van deze combinatie, want doordat beide apparaten zo helder afstralen valt dit enorme kleurverschil nogal pijnlijk op. Gelukkig is met de bijgeleverde afstandsbediening de display te dimmen of zelfs helemaal uit te schakelen. Buiten deze onhebbelijkheid valt er niet veel negatiefs te vinden aan deze speler. Hooguit is de ladeconstructie – die wel snel zijn werk doet – voor deze prijsklasse wat aan de labiele kant. Toch geloof ik niet dat dit in de toekomst problemen zal gaan geven.
Wanneer we het front laten voor wat het is en naar de achterkant verhuizen ontwaar ik hier uiterst hoogwaardige onderdelen. De vergulde cinch aansluitingen zien er duurzaam en goed verguld uit en zijn mooi ver uit elkaar geplaatst. Buiten een stel niet regelbare audio uitgangen kom ik hier zowel een coaxiale als een Toslink (optisch) exemplaar tegen. De euro netaansluiting laat weer losse netkabels toe. Prima dus.

Wat deze speler eigenlijk pas echt interessant maakt is de toepassing van de allernieuwste digitale technieken. Zo wordt het normale 16bit/44kHz signaal van de CD door middel van up-sampling naar 24bit/96kHz opgekrikt. Een theoretisch veel hogere resolutie is het gevolg. Of deze fraaie beloftes allemaal worden waargemaakt doe ik in het luisterdeel van dit verslag uit de doeken.
Als ik de binnenkant bekijk zie ik weer de strak opgebouwde printplaten vol met de modernste onderdelen
Zo wordt de d/a-conversie uitgevoerd door een 24 bit Delta-Sigma converter met Duel Differentiële 8-voudige oversampling. Hallo, bent u daar nog? Oftewel er is al het mogelijke aangedaan om een zo correct mogelijk signaal te verkrijgen. Vermeldenswaard is nog dat de jitter opgave fraai laag ligt. Jitter is een vervelend fenomeen. Iedere serieuze fabrikant zet dan ook zijn beste beentje voor om dit met bv. eigen kloksignalen zo laag mogelijk te krijgen. Wat ik bij het aanschouwen van de typisch herkenbare Sony display lay-out al verwachtte, is dat het loopwerk (weer) van Sony afkomstig is. Op zich prima loopwerken maar iedere keer valt mij op dat ze zo traag inlezen. Met weemoed denk ik terug aan de superieure loopwerken van Philips want het Sony mechaniek is wel een factor drie langzamer als het CDM-9Pro Philips loopwerk van mijn Duson! Tja, wat valt verder nog over deze speler te melden. De signaal/ruis waarden benaderen met meer dan 115dB het theoretisch haalbare en ook de afwijking van de converter is met slechts 0,2db bij –90db uitsturing fantastisch. Tot zo ver alle techniek.