Luisteren 1 – Musical Fidelity A3.2 versterker + A3.2 CD-speler  

Nadat beide componenten een week zijn ingespeeld ben ik reuze benieuwd wat voor klankmatige kenmerken deze nieuwste generatie Musical Fidelity producten oplevert. Uit het verleden (A1 en A100) herinner ik mij nog de prettige, muzikale klank met een warme, smeuïge toonvorming en een tikje laid-back karakter. Om te beginnen kies ik weer voor het grootste verschil. Dus de zeer bekende Duson referentieset wordt weer afgekoppeld en de twee Britse tegenhangers nemen hun plaats in. Verheugend zijn de stevige chassisdelen van zowel de cinch connectoren als de luidsprekerterminals. De Siltech Forbes Lake interlinks kunnen hierdoor stevig worden aangedraaid. Als de apparaten onder netspanning staan draai ik nog zonder de muziek te starten de volumeregelaar helemaal open. Op de lijn ingangen is alleen wat lichte ruis te horen en geen brom. Op de phonotrap (MM en MC) hetzelfde beeld alleen met natuurlijk veel meer ruis. De ruis laat meteen al een levendig en groot ruimtebeeld waarnemen en dat is een goed teken. Wanneer het combo een week is ingespeeld start ik het serieuze luisteren. Als eerste CD verdwijnt - met het oog op het verwachte rustige karakter - het album Mother Earth van de symphonische rockgroep Within Temptation in de A3.2 CD-speler. Deze CD kent vol geïnstrumenteerde nummers en vraagt een hoog oplossend vermogen van de aangesloten componenten.

Wanneer ik op de afspeeltoets heb gedrukt ontvouwt zich een extreem assertief klankbeeld voor mij. Ik heb het gevoel dat de rockgroep met zijn rollende en drijven klanken mij onverhoeds als een tijger weet te bespringen. Ja bespringen, een ander woord kan ik er niet voor verzinnen. De Musical Fidelity combo geeft wel zo’n enorm open, dynamisch en confronterend geluid zoals ik dat nog maar zelden heb gehoord en al helemaal niet in deze prijsklasse. Bijna nooit heb ik zo’n groot verschil tussen mijn Duson referentie en een ander merk gehoord. Op verschillende fronten lijken de klankkenmerken wel bijna 180 graden in omgekeerde richting te staan. Heel bijzonder. Misschien verwacht u nu dat ik met afschuw naar dit geluid luister maar het tegendeel is waar. Ontwerper Antony Michaelson is er met zijn ontwerpteam in geslaagd een totaal andere maar toch ook correcte geluidsweergave te creëren.
Welke eigenschappen zijn voor deze heel andere klank verantwoordelijk en op welk vlak liggen deze verschillen? Als we de ruimtelijke weergave analyseren horen we een groot, gul stereobeeld. Niet echt veel anders als de referentie. Breedte wordt met 95% fraai breed weergegeven en ook het dieptebeeld  heeft deze zelfde score. Bij de weergave van hoogte worden wat meer veren gelaten maar 80% is in deze prijsklasse nog steeds prima.
Een groot verschil wordt veroorzaakt door de klankbalans. Waar de Duson set een drukvol, stevig en warm beeld weet neer te zetten met erg veel ‘analoge’ muzikaliteit gooien de Musical Fidelity’s het over een heel andere boeg. Clean, pakkend en assertief zijn hier de kenmerken. Met assertief bedoel ik hier een soort van uitdagendheid, ja zelfs arrogantie die je in weergave zelden zo uitgesproken tegenkomt. De kristalheldere stem van zangeres Sharon den Adel van Within Temptation wervelt energiek over de bühne en alles bulkt van de kracht en energie. De druk in het laag is fraai en goed afgebakend en de versterker komt hier zeker geen adem tekort. De CD-speler weet uit het plaatje erg veel akoestische details te ontfrutselen en het beeld is écht sprankelend. Bijzonder is dat de zangeres in haar eigen akoestische ‘bel’ is te horen. Het is een soort van apart te lokaliseren akoestiek in de akoestische omgeving van het grote geheel. Toch treedt door de duidelijke, cleane weergave bij deze CD na een aantal nummers wat luistermoeheid op. Elektrische gitaren gaan steeds meer op elkaar lijken en het beeld met deze CD is toch wel heel erg energiek en fris.

Hmm, wat heel anders dan. Christy Baron met haar bijzonder warm klinkende album ‘Steppin’ verdwijnt in de speler. Deze CD bestaat uit covers die op een geheel eigen wijze door Christy worden vertolkt. Ik kies voor het prachtige – oorspronkelijk van Peter Gabriel afkomstige – ‘Mercy Street’, één van de sterkste nummers van het plaatje. Dit volle en met vele stemmen weergeven nummer wordt door de Musical Fidelity combo fraai neergezet. Het intro met de luide percussie laat mij weer even schrikken door de wijze waarmee het de kamer inkomt maar daarna gaat het prima. Het laag is fijn gedetailleerd en kent een goede verhouding tussen ‘push’ en ritmegevoel. De stemmen worden erg goed uit elkaar gehouden met als bijzonderheid weer die opvallende eigenschap om iedere stem in een soort van eigen akoestiek te plaatsen. Deze fraaie eigenschap blijkt bij nader onderzoek door de A3.2 CD-speler veroorzaakt te worden en in wat mindere mate door de A3.2 versterker. De Duson CD100 maakt het beeld wat voller en analoog klinkend. De speler weet wat meer samenhang en realiteit te bieden zonderhet extreem oplossende niveau van de A3.2 CD te halen. Toch is het juist deze eigenschap die door A3.2 versterker wat te veel wordt geaccentueerd. Hierdoor kan door alle hoge detaillering en het schone geluid wat schraalheid ontstaan. Zelden heb ik een CD om deze reden helemaal uit kunnen draaien. Veel gehoormatige eigenschappen liggen er naar mijn smaak net wat te dik bovenop waardoor je jezelf bij sommige CD’s in een ietwat te helder afgestemde elektrostatische hoofdtelefoon waant. Het is een volledige, complete klankbalans. Superstrak, zeer gedetailleerd en schoon van weergave maar toch lijkt er af en toe wat te ontbreken. Nu denk ik dat mijn MC-M3 luidsprekers dit keer eens niet de ideale partner voor deze set elektronica vormen. Want ook de M3 kent een aantal van deze bovenstaande eigenschappen zoals een hoge detaillering, strakke weergave en een schoon geluid. Van verschillende kanten hoor ik dat het luidsprekermerk Sonus Faber met hun veel meer gedempte en wat mattere klinkende weergavers de ideale combinatie zou vormen en daar kan ik mij veel bij voorstellen.