Nadat de 1007 Be`s op een paar solide stands waren geplaatst en een optimale toe-in was gevonden, werd er naar de SACD Hell Or High water van Sara K. geluisterd. De kalimba die aan het begin van de track Something More is te horen werd op zangerige wijze en met een ronde en goed gedefinieerde tonaliteit weergegeven. Sara K.`s stem kwam beschaafd en gearticuleerd uit de verf, en haar gitaar werd op bijna-holografische wijze afgebeeld. De klavecimbel werd wat kleiner afgebeeld dan met de MA Studio 2SE`s, terwijl de klank mooi helder maar iets puntig was. Het laag werd groot afgebeeld in een breed en diep stereobeeld. Deze weergevers hebben in de lagere regionen simpelweg veel authoriteit.
De gitaar-CD Broken Silence van Dean McGraw (ter beschikking gesteld door Synfonique) liet met de track Mopti een plastische afbeelding van McGraw`s akoestische gitaar horen waarbij een stevige grip op het energieke spel en de ruimtelijke afbeelding duidelijk naar voren kwamen. De verschillen in klankkleur van de individuele snaren waren opmerkelijk goed hoorbaar en de dynamische sprongen kwamen goed uit de verf. Van Niamh Parson`s CD The Old Simplicity werd de track Ye Rambling Boys Of Pleasure gedraaid, waarbij haar stem op directe en levendige wijze werd neergezet. De weergave kwam bij deze track in het hoge midden wat `forward` over, maar dat ging tegelijkertijd gepaard met een verhoogde belichting van kleine details zoals haar ademhaling, en de akoestiek van de opnameruimte, waarvan niet alleen de achterwand goed hoorbaar was maar zelfs het plafond (!), dus me dunkt. Het rijke timbre van haar stem kwam ook als zodanig naar voren, gekoppeld aan een goede weergave van de microdynamiek in haar zang. De twee units van de Focal 1007 Be zijn duidelijk goed geïntegreerd want stemmen en middentonen-geörienteerde instrumenten werden op bijzonder coherente wijze weergegeven.
Bij Casandra Wilson`s versie van de blues-klassieker Come On In My Kitchen kwamen de korte snaarplukken en het timbre van de gitaar goed uit de verf. De nagalm was lang hoorbaar en werd groot afgebeeld. De kickdrum werd met opmerkelijk stevige en precieze stoten weergegeven, terwijl de bas strak en energiek uit de weergevers kwam. Miss Wilson`s stem kwam met een goede presence en minimale sibillance accentuering naar voren. De accordeon stond los van de rechter weergever, waarbij het karakteristieke uitpersen van lucht goed hoorbaar was. De rimshots klonken droog en snel, `Live` is het juiste woord voor deze weergave.
De Stockfisch CD Roadhouses And Automobiles van Chris Jones ging in de speler om de track No Sanctuary Here te beluisteren. De tamboerijn was puur van toon en had een glasheldere `zing` en goede impact. Het gitaarspel klonk verfijnd en helder, maar het was weer de laagweergave die werkelijk zeer indrukwekkend was. Deze werd op grote schaal afgebeeld en kreeg een `gewicht` mee wat zelden wordt gehoord bij een compacte weergever. De combinatie met de Exposure versterker was uitstekend, zodat de 1007 Be qua controle en impact optimaal uit de verf kwam. Maar het is uiteindelijk de weergever die het signaal moet vertalen naar akoestische informatie, en dat deden de Focal`s op indrukwekkende wijze. De zware achtergrondzang stond als een huis Chris Jones` stem werd met goede focus afgebeeld.
