Gezien de voor deze recensie afgeleverde DCD 2000 AE nog fabrieksnieuw was mocht hij eerst een uitvoerig inspeelregime ondergaan (waarvoor verschillende CD`s en SACD’s werden gebruikt). Maar eerst werd de juiste lichtnetfase vastgesteld, met behulp van een digitale multimeter. Toen de Denon zich enkele dagen later helemaal thuis voelde kon er serieus worden geluisterd. Tijdens de luistersessies werden hoofdzakelijk (`gewone` en audiofiele) CD`s gedraaid omdat muziekcollecties nog steeds hoofdzakelijk uit de klassieke zilveren schijfjes bestaan. Het display en de digitale uitgang bleven uitgeschakeld met het oog (eh, oor) op eventuele stoorinvloeden (overigens was de invloed van een oplichtend display op de weergave wel heel gering). Van Cassandra Wilson`s CD Blue Light `Til Dawn werd de track Hellhound On My Trail gedraaid.
Het gitaarspel kwam knallend over waarbij de snaarplukken met een pittige impulsiviteit werd weergegeven. Cassandra Wilson`s zang klonk helder en werd opvallend los afgebeeld, met veel lucht. Haar stem klonk ook minder `hees` dan het geval was met enkele andere spelers, wat de verstaanbaarheid ten goede kwam. De sibillance (`s` & `t` klanken) bleef goed onder controle maar was wel aan de pittige kant. De gedempte trompet werd met een rijk vibrato en een goede focus gepresenteerd. Het geheel kwam uiterst helder en ruimtelijk naar voren en werd in een zowel breed als diep stereobeeld afgebeeld, zonder een merkbare `afbakening`.
Van dezelfde Blue Note CD werd de track Black Crow beluisterd om de impuls-weergave bij percussie te kunnen beoordelen. De grote trom kwam met indrukwekkende luchtstoten naar voren en klonk tegelijk los en strak. De zwaardere slagen kwamen op intensieve en plastische wijze naar voren, waarbij er af en toe sprake was van een duidelijk voelbare luchtverplaatsing. De verschillende kleine percussiegeluiden werden vrij driedimensionaal afgebeeld en op praktisch moeiteloze wijze gepresenteerd. Cassandra Wilson`s stem kwam heel relaxed over en de blaasinstumenten werden met een natuurlijk klinkende hogetonen weergave gepresenteerd. Van Kelly Joe Phelp`s debuut-CD Lead Me On werd de track I`ve Been Converted beluisterd. Het snarenspel op zijn akoestische gitaar klonk tonaal rijk, waarbij ook de klankkast van de gitaar goed uit de verf kwam.
De felle snaarplukken werden met de nodige energie en grote dynamische sprongen weergegeven, terwijl de slagen op de `Stompbox` op droge en lekker knallende wijze uit de weergevers kwamen. Zijn hese stem kreeg zowel een losse afbeelding als een goede articulatie mee maar was tonaal gezien wat aan de `witte` kant. De verstaanbaarheid van zijn zang was echter uitstekend en het geheel werd met een dusdanig goede timing weergegeven dat het liep als de spreekwoordelijke trein. De CD Tusk van Fleetwood Mac verdween in de zelfverzekerd zoemende lade van de DCD 2000 AE zodat de track Honey Hi kon worden gedraaid. De met langzame fade-in opkomende tom-toms waarmee deze track opent klonken iets slank maar kregen wel veel lucht mee in de weergave. De lead-gitaar werd met een goed gedefinieerd snarenspel weergegeven terwijl Christine McVie`s zang op zijdezachte en vloeiende wijze naar voren kwam.
Verleidelijk is het juiste woord, en het mag gezegd dat op dat punt de Denon hoger wist te scoren dan enkele spelers van boven de 2000 Euro. De achtergrondzang klonk tegelijkertijd coherent en gedetailleerd. De harde triangel-tik in het midden van de track kwam erg helder en flink impulsief naar voren, waarbij de toon zelf duidelijk uit de verf kwam. Het stereobeeld was opvallend breed en open zodat er een overzichtelijk geheel ontstond. Van Tim van Eyken`s CD Stiffs Lovers And Holymen Thieves werd de track Gypsy Maid beluisterd. Die track valt meteen met een harde bekkenklap in huis en dat geluid kwam met een flinke dynamische sprong naar voren. De stem van de vrouw die meezingt klonk natuurlijk en ontspannen maar werd vooral op een vrij persoonlijke, intieme wijze weergegeven.
Voor de zoveelste keer bewees de DCD 2000 AE iets met vrouwenstemmen te hebben, altijd een goed teken voor wat betreft de weergave van middentonen. De tambourijn kreeg een duidelijke metaalruis mee en werd mooi los afgebeeld. Tim van Eyken`s stem klonk tonaal goed maar werd vooral met een scherpe focus en duidelijke articulatie weergegeven. De verschillende bekkens en bellen kwamen op impulsieve wijze naar voren waarbij de metaalklanken niet alleen op zuivere maar zelfs op behoorlijk plastische wijze werden afgebeeld.
Naast vele CD`s werden er ook SACD`s beluisterd zoals het indrukwekkende Stockfisch album Hell Or High Water van Sara K. De track Something More werd met een brede `stage` en op levendige wijze weergegeven waarbij Sara K.`s stem met een opvallend ontspannen en luchtige presentatie naar voren kwam. De ruimtelijke weergave van -goed opgenomen- SACD`s was met name in de diepte indrukwekkend, en de DCD 2000 AE wist daarmee hoger te scoren dan een aantal meer kostbare `Red Book` CD-spelers. Daarnaast werd het laag bij SACD-weergave op solide wijze en met meer autoriteit weergegeven zonder dat het op de voorgrond trad.
