De dag nadat de Ayre componenten en Transparant kabels gebracht zijn trek ik me in mijn luisterruimte terug om ze tot één geheel te voegen en ze te koppelen aan mijn Esoteric SA-10 SACD speler en – middels JK Acoustics type III luidsprekerkabel – aan mijn MC Systems M3 luidsprekers. Uiteraard weet ik dat het systeem op dit moment nog niet optimaal kan spelen en dat ik het tekort doe wanneer ik nu kritisch ga luisteren. Dat ik desondanks twee uur later toch een SACD opzet heeft alles te maken met een herinnering die zich aan mij opdringt terwijl ik onder het genot van een kop koffie luister naar mijn zevenjarige dochter die op de piano haar interpretatie van ‘Opa Bakkebaard’ ten beste geeft.
De herinnering dat ik maar nauwelijks stil kon blijven staan toen tijdens de hiervoor genoemde demo in Brussel het stuwende geluid van een bigband de ruimte in gekatapulteerd werd. Ik moet gewoon weten of deze blokken dat in relatief koude toestand ook kunnen en zodra ik me los kan maken van de recital sluip ik terug naar de luisterruimte om Milt Jackson, begeleid door de WDR Big Band Köln, in de speler te leggen. De eerste tonen van Bags’ Groove weerklinken en die hebben inderdaad het beoogde effect; ik sta midden voor mijn installatie en doe de ‘Ayre Shuffle’. Wanneer ik de schijf vervang voor de XRCD versie van een veertig jaar oudere opname van dit nummer – met o.a. Miles Davis, Percy Heath en Kenny Clarke – ervaar ik dit effect zo mogelijk nog sterker.
’s Avonds zijn de componenten door en door warm en besluit ik om er eens echt voor te gaan zitten. Ik begin rustig met het titelnummer van Sara K’s solo live CD Don’t I Know You From Somewhere? op het audiofiele Stockfisch label. Günter Pauler’s opname is zoals altijd weer perfect en met de eerste tonen zit daar die blonde Amerikaanse vrouw met haar soms wat hese stem die zichzelf begeleidt op haar viersnarige gitaar. Het eerste wat opvalt is de mate waarin de stem en de gitaar loskomen van de luidsprekers; losser dan los. Een tweede indruk is de schoonheid van het geluid; zowel in de betekenis van vervormingvrij als in die van mooi. De Ayre componenten presenteren een prachtig homogeen klankbeeld.
In vergelijking met andere versterkers lijkt het of er een extra schijnwerper op de soliste staat; ze wordt als het ware uit haar omgeving gelicht. De rust die ik hoor is - ondanks de complexiteit van het nummer - ook aanwezig wanneer ik even later een totaal andere muzieksoort aan bod laat komen in de vorm van Yello’s CD The Eye waarvan ik Don Turbulento draai. Rust en autoriteit in combinatie met een aanstekelijk vermogen om ritme weer te geven. De sexy stem van Jade Davies brengt me dan ook al snel op de dansvloer en ik weet dat recenseren er voor vanavond niet meer in zit. Aan het eind van de sessie besluit ik om de mono’s niet terug te zetten in de stand-by stand maar ze in plaats daarvan gewoon aan te laten staan.
(Foto: Jan de Jeu)
Dat blijkt een gouden greep te zijn want de volgende avond klinkt het zo mogelijk nog beter. Het beeld heeft een nog sterker holografisch karakter wanneer ik open met Reference Recordings’ opname van Rachmaninoff’s Symphonic dances. Openheid, helderheid, lucht, snelheid en transparantie. Ook heeft de muziek een bepaalde lichtvoetigheid zonder aan kracht, druk en autoriteit in te boeten. Bij het beluisteren van Jumpin’ at the Woodside van het album Big Band Basie roept het bij mij het beeld op van een bokser met de lichtvoetigheid van een vlieggewicht en de stootkracht van een zwaargewicht. En opnieuw die ervaring dat alle aandacht gaat naar de musici. Dat laatste blijkt uiteindelijk bij iedere schijf te spelen waardoor op een gegeven moment op gaat vallen dat daarmee galm en wandreflecties wat minder tot het geluidsbeeld horen.
Uiteraard ontkom ik er niet aan om de schijf te draaien waarmee ik destijds kennis maakte met het Ayre geluid; Ray Charles in combinatie met Norah Jones; Here We Go Again. Via de M3’s klinkt de muziek minder vol dan ik het destijds via de Wilsons hoorde maar de Ayres zetten feilloos alle stemnuances neer van het samenspel van vermoeide oude mannenstem en sexy jonge vrouwenstem. En wanneer ik wat nummers skip tot aan Fever doe ik weer de ‘Ayre Shuffle’, ditmaal met Natalie Cole.
