Maar met een mooi groot membraan ben je er nog niet, want plaatsing in een ‘zomaar-oorschelp’ zou tal van nieuwe problemen oproepen. Zowel bij de beugel die beide schelpen met elkaar verbindt, als in alle gebruikte materialen. Om deze problemen te voorkomen is er veel nagedacht en met vele soorten materiaal geëxperimenteerd. Daarnaast moest er ook voor gezorgd worden dat de HD 800 draagbaar zou blijven, oftewel niet te zwaar waardoor een groot stuk comfort verloren zou gaan. Zo zijn er kunststoffen gebruikt voor de schelp en roestvaststaal voor het frame.

Ook is er stevig nagedacht over de bekabeling en is er gekozen voor een vier-aderig gevlochten en verzilverd koperdraad, met een vaste 6,3mm zwaar vergulde plug en kun je traditiegetrouw de kabel bij eventuele breuk vervangen; een Leemo-achtige plug is aan beide zijden los te maken. Mocht je over de twee meter lange kabel struikelen dan laten de plugjes los. Voor een meer frontaal geluidsbeeld zijn de membranen onder een lichte hoek geplaatst, waardoor je eigen buitenoor en gehoorgang ‘meedoen’ in de muziekbeleving. Hiermee is de opsomming van specifieke technieken en ervaringsregels zo’n beetje ten einde.

De rondgang bij de diverse werknemers in de HD 800-lijn overtuigde mij van het reeds aanwezige beeld dat ik had van Sennheiser: een atelier-achtige omgeving waar de medewerkers liefde voor het product uitstralen, waar de sfeer heerst van de zo gewaardeerde precisie die de Duitse fijninstrumentmakerij bijna uniek in de wereld maakt. Voorgaande maakt eigenlijk ook wel duidelijk waarom er een prijs gevraagd moet worden voor de HD 800. Er is sprake van veel handwerk – werk dat alleen gedaan kan worden door technisch hoogopgeleide mensen. De grondstoffen zijn duur, krijgen unieke toepassingen en de productieaantallen zijn klein.