Met een leeftijd van 40 jaar en na 5 jaar in de kelder te hebben gestaan vertrouwde ik de AU-777A niet helemaal en met enige angst zette ik hem aan op een paar Ruark Sabre III monitors met een PrimaLuna cd speler als bron. Die angst was ongegrond. De versterker speelde vanaf het eerste moment als een zonnetje en werd langzaam beter na een aantal speeldagen. Laat ik beginnen met de positieve eigenschappen. Het stereobeeld is zelfs naar moderne maatstaven fabuleus. Helemaal los van de luidsprekers, goed op hoogte en met veel diepte en breedte.
Duidelijk valt te beluisteren hoe de opname is gemixt. Het middengebied ligt open met veel details en zuivere stemmen, die zeer levendig en echt klinken. Vooral de dames komen tot leven, precies zoals ik het graag zie, tastbaar, zichtbaar, aaibaar. Het hoog is pittig aanwezig, niet pittig in de zin van overdreven of scherp, maar juist teder en tegelijk actief meewerkend aan het enthousiasme van de versterker. Duidelijk is dat Sansui in die tijd nog niet meedeed aan de race om de laagste vervormingcijfers (een race die werd ingegeven door de recensenten in die tijd, die niet veel luisterden maar veel naar meetgegevens keken). Daardoor is de versterker erg dynamisch en levendig gebleven.
Hij maakt muziek alsof zijn leven ervan afhangt, hetgeen heerlijk is met kleine bezettingen, easy listening pop en stemmen. Verderop in de jaren ’70 kwamen de "doodgetunede" versterkers op de markt, die saai en geknepen klonken, edoch met een vervorming die niet hoger kwam dan drie cijfers achter de komma. Ik spreek uit ervaring (ja, ik ben al zo oud) en moest die dingen met tegenzin zien te verkopen. De AU-777A doet gelukkig nog veel aan een buizenversterker denken in midden en hoog. Negatief is de laagweergave. Die is vol en rijk, tegelijk rommelig en voor orkestwerken of stevige rock ongecontroleerd. Het dwaalt door de luisterruimte. De elco’s die al 40 jaar hetzelfde zijn, helpen uiteraard niet mee het laag strak te houden en de lage dempingfactor ook al niet. Het is de AU-777A vergeven omdat hij de kunst van muziekweergeven verstaat.
Moderne versterkers in de klasse van 1000 tot 1500 Euro kunnen lang niet altijd zoveel passie en vuur in de weergave stoppen als dit ouwetje. Luister vooral naar Janis Ian, Jacintha, Stacey Kent en mooi barok werk en ineens valt het kwartje waarom sommige mensen nog steeds zweren bij hun vintage apparatuur. Als dat bovendien wordt gebracht met een ruime dynamiek, vraag je je af of de techniek tegenwoordig niet teveel op de voorgrond staat en de muziek vergeten is. Mogelijk verklaart dat ook de huidige populariteit van buizenversterkers. Want hoe je het wendt of keert, het gaat om muziek beleven, om het overdragen van emotie, het gevoel bij het concert aanwezig te zijn. Daarin slaagt de Sansui ook na 40 jaar wonderlijk goed.
Straks gaat de Sansui terug naar de kelder. Mijn schoonvader is jaren geleden overgestapt op een compacter systeem, dat alleen voor radioweergave wordt gebruikt. Zelf heb ik betere versterkers staan dan de Sansui, die helaas wel veel meer hebben gekost dan de AU-777A omgerekend naar de maatstaven van 2010. Dus heb ik er geen plek voor. Misschien moet ik hem gewoon uitlenen aan een muziekliefhebber die de weergavekwaliteit op waarde weet te schatten. Want het enthousiasme van de AU-777A is in mij gekropen, het is inderdaad een beetje een: “versterker voor het leven”, meneer John Snijders en meneer Van Loo. Kwijt wil ik hem zeker niet. Zelfs niet nadat ik ontdekte dat de volumeregelaar na heel lang spelen en volledig doorwarmen kraakt, dat door de slechte volumeregelaar oscillatie kan optreden en de ruisende ingebouwde phonotrap niet meer van deze tijd is. Mag het na 40 jaar!
