Zo langzaam maar zeker komen we toen aan het belangrijkste deel van het verhaal. Hoe klinkt het nu eigenlijk. We zetten in met Nils Lofgren en draaien track vijf van zijn CD “Acoustic Live”. Paul draait op een laag decibel-niveau. Dat in tegenstelling tot veel andere dealers die vaak ver boven het huiskamerniveau uitkomen. De beloofde snelheid van de Moon apparatuur was geen loze kreet. De gitaar is lekker puntig en de stem staat mooi los van de klankkast van de gitaar. Sommige sets laten het instrument en de stem versmelten tot een brij. Hoe groter het oplossend vermogen, hoe eenvoudiger je jezelf kunt voorstellen dat er een man met een gitaar zit of staat. Deze CD draai ik met regelmaat thuis en waardeer ik steeds meer als een soort testmateriaal. Ik heb zelf muziek meegenomen en draai Rachelle Ferrell. De Xanadu maakt er een mooie droge bas van. De ruimte en de akoestiek zijn mij onbekend , dus ik weet niet hoeveel de omgeving in positieve zin bijdraagt. De bas bij Ferrell kan namelijk nogal eens overweldigen en te vet worden. De bas gaat ook mooi diep. Mag ook wel want we luisteren niet naar een klein systeem. De piano laat ons genieten van een heldere aanslag met mooie loopjes. Instrumenten zijn aanvullend aan de stem van Rachelle, die ook Paul op een gegeven moment door merg en been gaat. Stemnuances zijn uitstekend hoorbaar. De weergave is erg schoon en rustig. Een tikje te rustig naar mijn zin. Ik zie het liever iets ruiger en wat minder glad. Maar dat is een kwestie van voorkeur en smaak. Het geluid heeft niets van doen met HiFi geluid in de zin van luisteren naar apparatuur. Het is muzikaal en geen enkel component vraagt extra aandacht. De harmonie van de set is duidelijk bedacht door Paul en zo gecomponeerd. Het volume is inmiddels omhoog geweest en zakt weer. Op een laag pitje blijft het vol klinken in de ruimte. Zonder opdringerigheid merk ik als we door de muziek heen praten.
Ik pak mijn Velvet demo-CD nog eens uit de doos en geniet van de opname waar zo weinig aan gekunsteld is. Het is een blijft een heerlijke combinatie van bas, piano en stem. In alle eenvoud opgenomen en nu in alle eenvoud weergeven. Zonder franjes, toevoegingen of romantische sausjes. Een erg eerlijk geluid. Met deze opname in de oren sluiten we de Cambridge CD-speler aan. Die moet een kniebuiging maken voor de Moon. Maar slaat op zich geen gek figuur. Er komt nu wat onbalans in de set en het pakkende van daarnet is verdwenen. Hier komt meer het HiFi geluid om de hoek. Paul sluit tenslotte de eigen buizentrap aan tussen de CD-speler en de Moon versterker. Dat is een totale metamorfose. Ineens is er ruimte en doorzichtigheid. Het stereobeeld groeit in de winkel naar alle kanten. Het lijkt alsof je van een kamer naar een zaal bent verhuisd. Alles gaat ook weer veel gemakkelijker. Velvet straalt en het doet me denken aan een gelegenheid waar ik Velvet live hoorde spelen terwijl mensen geanimeerd met elkaar stonden te praten. Een soort horeca sfeer overkomt me als het volume even laag blijft staan zodat Paul en ik met elkaar kunnen praten. De buizentrap draagt bij aan de sfeer en zet de Cambridge Audio ineens op een veel hoger niveau. Nog steeds niet wat de Moon kan maar hij benadert hem steeds meer. De rest van de avond brengen we luisterend naar muziek door en pratend over de hobby. Vooral de buizenschakeling van de Cambridge Audio is een onderwerp van gesprek. Later zal Paul mij boven een ruime laten zien waar een joekel van een buizenbak staat die voor een klant verkocht mag worden. Ik beluister de set niet, maar als aan de schakeling net zovele aandacht is besteed als aan het functionele uiterlijk dan moet het een beest zijn. Achter in de winkel tref ik nog wat curiositeiten aan die van vorige eigenaar afkomstig zijn. Zoals een houten Hadcock arm. Paul is zelf ook een liefhebber van analoog maar slaat daar niet in door en weet donders goed dat de CD ook veel te bieden heeft. Het zoeken naar een balans. Net als met de set die hij heeft samengesteld.
