En dan, eindelijk, is er de muziek. Maar wat draai je wanneer je muziekkeuze alle kwaliteiten van een luidspreker optimaal tot uitdrukking moet laten komen terwijl je tegelijkertijd genoodzaakt bent om je te beperken tot slechts enkele selecties. Uiteraard kun je het niet iedereen naar de zin maken maar het is wel verstandig om werken te kiezen die waarschijnlijk iedereen kent. En dat blijkt dan ook het uitgangspunt te zijn geweest. De eerste zilveren schijf die in de Accuphase (SA)CD speler verdwijnt is een oude bekende van de door veel audiofielen op handen gedragen zangeres Rebecca Pidgeon; The Raven. Zelf heb ik dit nummer te vaak gehoord en draai ik het dus nog maar zelden. Maar voor dit doel is het perfect. Ik ken iedere noot, iedere stembuiging, iedere nuance. 
Ik ben dan ook op alles voorbereid. Tenminste, dat is wat ik tot op dat moment denk. Ik ken de top luidsprekers van Dynaudio en heb ze gehoord in diverse installaties en onder uiteenlopende omstandigheden. Maar dit is geen Dynaudio luidspreker waar ik naar luister. Ik luister naar een vrouw van vlees en bloed. Een vrouw die ademt, zingt, zucht, ontroert en beroert. Ze zingt alleen voor mij en tot mijn teleurstelling doet ze dat maar één nummer lang.
Dan is ze weg en wordt haar plaats ingenomen door een man. Op zich al een stap terug, maar goed. ‘Keith Don’t Go’ klinkt door de ruimte en opnieuw heb ik het gevoel aanwezig te zijn bij een privé concert. Iets wat ik slechts enkele malen eerder in deze mate mocht ervaren bij systemen waarvan ik de samenstelling nu niet zal benoemen omdat het niet relevant is. Het geeft slechts aan dat dit een bijna unieke ervaring is die vrijwel gelijkstaat met de beleving die ik tijdens een live concert ervaar. Ik kan natuurlijk alles gaan benoemen; de volstrekt natuurlijke klankkleuren, de details, het schone geluid, de hoge resolutie, de dynamiek (de `dyn` van Dynaudio), de tijd en fase reinheid etc. Maar wat heeft het voor zin? Wat kan ik meer zeggen dan dat het klinkt alsof ik bij het concert aanwezig ben? Ook wanneer er een stuk van Berlioz gedraaid wordt dat veel meer van de luidsprekers eist dan bij de eerste twee selecties het geval was blijft deze ervaring intact. Op verzoek van iemand uit de zaal wordt afgesloten met een muziekvorm die in mijn oren het dichtst bij techno komt. Met name de kwaliteiten van het laag worden nu duidelijk geëtaleerd. Aan mij is het als muziek variatie echter minder besteed. 
Foto: Dynaudio Consequence Ultimate Edition van dichterbij
Dan krijg ik de gelegenheid om de luidsprekers van dichtbij te bekijken en foto’s te maken en ik moet zeggen; de afwerking is werkelijk subliem. Het wengé hout is op ambachtelijke wijze bewerkt en de chromen ringen rond de units en de chromen poten zijn onberispelijk van kwaliteit. Het staat, samen met de weergave, op een dusdanig hoog niveau dat ik de verkoopprijs per paar - 48.000 euro – in vergelijking met de concurrentie eerlijk gezegd aan de lage kant vind.
Foto: de nieuwe Consequence in beide afwerkingen
Terwijl ik foto’s maak en om de luidsprekers heen draai wordt er een doek afgetrokken van wat een terzijde staande derde luidspreker blijkt te zijn. Dit is de tweede uitvoering die leverbaar is, en voornamelijk bedoeld voor de Aziatische markt. Een markt die, afgaande op de verkochte aantallen van de voorganger, ook voor dit model ongetwijfeld erg belangrijk zal zijn. Niet voor niets wordt de speaker apart nog eens gepresenteerd op de Hong Kong High-End Audio Visual Show 2009 en de Taiwan Hi End Audio Show 2009. De gebruikte houtsoort is kersen terwijl zowel de poten als de ringen rond de units ditmaal niet uitgevoerd zijn in chroom maar in een gouden coating. Het totaal concept maakt dat deze luidspreker optisch langer en slanker lijkt dan zijn Europese evenknie.
