Ik had voor deze recensie de beschikking over drie JitterBugs. Eén daarvan was me tijdens de High End in München al toegestopt, de andere twee kreeg ik een week of vijf geleden. Ik was dus al gewend aan één exemplaar tussen mijn exclusief als streamer ingerichte Mac mini (model eind 2012) en mijn NAD M51 d/a converter. De USB kabel die ik gebruikte was een AudioQuest Carbon van 150 centimeter en als software-speler gebruikte ik afwisselend JRiver en Audirvana 2.2.



Het is een ongelooflijke audiofiele ingetrapte open deur, maar het verschil was destijds onmiddellijk hoorbaar. De weergave kreeg meer druk, maar tegelijkertijd meer rust. Meer vlees op de botten. De afbakening van de verschillende elementen van de mix werd beter, de timing werd prettiger en vooral het laag werd strakker en leek tonaal wat te veranderen. Minder diep in eerste instantie, maar dat leek na een week te zijn bijgetrokken. Helemaal zeker wist ik dat echter niet, dus toen ik die twee kakelverse exemplaren kreeg, was het eerste wat ik deed het vervangen van de ingespeelde JitterBug voor een nieuwe. Het verschil in weergave was in één woord schokkend. Zelfs als je het (zoals meestal eigenlijk) over relatief kleine verschillen hebt kan de impact van die verschillen voortdurend anders uitpakken. Mijn vermoeden over de laagweergave was juist geweest. Een nieuwe JitterBug doet leuke dingen met de timing en de ruimtelijkheid, maar in eerste instantie klaarblijkelijk ook minder leuke dingen met de laagweergave. Strakker, omdat de timing verbetert, maar duidelijk slanker dan je gewend bent. Pas na een paar dagen hoorde ik geen verschillen meer. Een belangrijke boodschap is dus om, als je een JitterBug aanschaft, niet over één nacht ijs te gaan bij het beoordelen van het muzikale resultaat.

Toen ik er eenmaal van overtuigd was dat alle drie de exemplaren ingespeeld waren, kon het serieuze luisteren beginnen. Een album dat ik een tijdje geleden heb herontdekt is The Bairns van Rachel Unthank & The Winterset. De op Noord-Engelse folk gebaseerde en soms verrassend rijk gearrangeerde muziek op dit album vind ik allereerst erg lekker om naar te luisteren, de stem van Rachel Unthank is op een zeer fraaie manier puur en ongetraind en de opname is exceptioneel goed. De bijna zeven en een halve minuut lange openingstrack, Felton Lonnin, begint met het geluid van het intrappen van het sustainpedaal op de piano, waarna een heerlijk warm akkoord wordt aangeslagen. De volle klank van de piano wordt even later aangevuld met Rachel’s stem. Erg mooi, maar nog steeds niet exceptioneel.



Na 49 seconden echter komt, mits goed weergegeven, het kippenvelmoment. Zus Becky Unthank geeft dan, met haar voeten op een houten vloer, het ritme van het lied aan. Ze zit duidelijk een meter of vier van de microfoon vandaan en je hoort, naast de wat fellere tikken van haar tenen en het diepere geluid van de hak van haar schoenen, zowel het hout van de vloer als de omvang van de relatief kleine (huis?)kamer waarin deze track is opgenomen.

Zonder JitterBug in het systeem liet deze opstelling zich nog steeds vrij goed raden, maar met de JitterBug in de digitale signaalweg zat ik er opeens naast, in dezelfde kamer, al dan niet (en zover de fantasie strekte) met een goed glas Single Malt Whisky in de hand. De klank van de vloer had opeens een veel dieper fundament en de contrabas knorde een stuk gedetailleerder en kleurrijker. Ook de klank van de fiddle van Niopha Keegan, die even later begint te spelen, had een stuk meer ‘hout en hars’ met de JitterBug in het systeem, en het strijkkwartet dat het schitterende arrangement vervolmaakt deed de ooghoeken toch echt een stuk sneller vochtig worden. Het toevoegen van een tweede JitterBug versterkte het effect van de eerste. De ruimtelijke weergave en vooral de focus werden nog beter, ik kon dieper in de afzonderlijke klanken van alle instrumenten luisteren en er was opnieuw meer rust in de weergave.