Inmiddels zijn meer dan twee weken verstreken, tijd om mijn gasten uit den Bosch eens goed aan de tand te voelen. Jawel, ik mag me verheugen in het feit dat de positieve ontwikkeling die reeds een week geleden is ingezet zich de afgelopen week verder heeft doorgezet.
De CD “Music Box” (Sony Music/Columbia,1993) van Mariah Carey verdwijnt in de CD-speler. “Everything fades away”, een mooi een gevoelig slotnummer. Heerlijk hoe haar stem uit de luidsprekers vloeit, ik word gegrepen door de emotie in haar stem en luister ademloos haar [cursief]sad story[/cursief] aan. Ze staat daarbij volledig los van de luidsprekers terwijl achter haar de ruimte moeiteloos in alle dimensies wordt weergegeven. De achtergrondzang in de refreinen wordt breed uitgemeten in de luisterruimte geprojecteerd.
De Audyn versterkercombi heeft een sobere maar degelijke uitstraling
Ik ben benieuwd of de PRE-2 en de AMP-200 ook goed zijn in het vertellen van sprookjes. Mariah Cariah maakt plaats voor Andreas Vollenweider op de CD “Book of Roses” (Sony Music/Columbia,1991). Ademloos luister ik de hele CD af, iets dat normaal zelden voorkomt. Gaandeweg de CD bedenk ik vaak wat ik nog meer ga beluisteren en sta dan ook maar op om daadwerkelijk iets anders op te zetten. Nu niet, het sprookjesboek opent zich en ademloos hoor ik het hele verhaal aan van begin tot het eind. Ik sluit mijn ogen, de sprookjeswereld wordt tot op de vierkante centimeter precies voor mijn ogen uitgemeten in de diepte, breedte en hoogte. Met name het nummer “Jugglers in Obsidian” maakt veel indruk. Elektrische harp en akoestische gitaar zijn hier in een fikse dialoog met elkaar verwikkeld. In mindere systemen wordt deze dialoog al snel een brei waarin deze, welhaast met elkaar aan het vechtende instrumenten, nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn. Nee, nu sluit ik mijn ogen en ervaar de zinderende atmosfeer van vuur en passie waar ik deel van uit mag maken.
We blijven nog een beetje in sprookjessfeer als we de landen bezoeken die Path Metheny op zijn CD “Secret Story” (Geffen/Metheny Group Productions, 1992) heeft aangedaan. “finding and believing” een tijdloos nummer dat ik keer op keer graag mag beluisteren. Tja, wat moet ik zeggen. Als ik geen kompas bij me zou hebben zou ik volledig verdwalen in het virtuele landschap dat voor mijn ogen wordt neergezet. De breedteafbeelding strekt zich ver uit links en rechts van mijn luidsprekers. Daarbij is, zeer uitzonderlijk in deze prijsklasse, goed te horen hoe de instrumenten zich niet alleen in de breedte, maar ook in de diepte van elkaar onderscheiden. Het vele gebruik van veel kleine percussie-instrumenten maakt dat het nummer op mindere systemen vaak hard en versmeerd klinkt.De controle over het hoog is hier dik in orde. Ook het “fijne” werk wordt nu met veel precisie weergegeven zonder ook maar op enigerlei wijze hard, scherp of korrelig te klinken.
Tijd om tot rust te komen. Een moment van bezinning, daarom besluit ik ook op de St. Paul’s Cathedral in Londen te bezoeken waar John Scott het complete orgelwerk van Maurice Durufle (Hyperion Records Limited, 1989) ten gehore brengt. Het eerst dat opvalt is de enorme kracht en vanzelfsprekendheid waarmee de laagste registers van het majestueuze orgel ten gehore worden gebracht. Wat gaat dit diep, wat een kracht! Maar wie denkt dat dit ten koste kan gaan van de fijne nuances in de weergave heeft het volledig mis. Klanken sterven heel geleidelijk uit, je hoort de akoestiek van de kathedraal welhaast ademen. Tijdens momenten van stilte worden zelfs geluiden van buiten de kathedraal zacht hoorbaar, zoals vogelgekwetter op de achtergrond. Het mannenkoor op het nummer “Choral varié” wordt over de volle breedte uitgemeten in de luisterruimte geprojecteerd, heel indrukwekkend.
De AMP 200 beschikt over stevige vergulde luidsprekeraansluitingen
Tot slot verdwijnt de CD “Elegies” van Kim Kashkashian (Altviool); Robert Levin (Piano) (ECM, 1991) in de CD-speler. Zakdoekwerk, zoals ik het wel eens noem. Ik kies het nummer “Romance oubliée” uit 1880 van Franz Liszt (1811 - 1886). Viool en vleugel hebben een eigen rotsvaste plaats in de opnameruimte waarvan ik me voorstel dat deze met veel velours is aangekleed en baadt in gedempt licht. De altviool lijkt welhaast te huilen, zo fraai wordt hier gemusiceerd. Dat daarbij de subtiele boventonen niet in alle natuurlijkheid worden weergegeven en een heel klein beetje versmeerd lijken, net als de boventonen van de vleugel op hetzelfde nummer, is de combinatie in het geheel vergeven. Bedenk dat we hier te maken hebben met een set van net iets meer dan 2000 euro. Voor een volstrekt adequate en natuurlijk weergave van deze zeer subtiele boventonen moet vaak veel meer worden neergeteld.
