De KDL-40X2000 is beoordeeld in een omgeving waarin het toestel door de meeste bezitters ook dagelijks gebruikt zal gaan worden, namelijk de huiskamer. Voor standaard definitie signalen is gebruik gemaakt van bronnen zoals het digitale televisieaanbod van de plaatselijke kabelexploitant en een Marantz DV8400 DVD-speler. Voor High Definition bronsignalen is gebruik gemaakt van een HTPC en een Sony Playstation 3 met Blu-ray drive. De interne videoprocessor van het Sony LCD-scherm is vergeleken met de interne deinterlacer van de Marantz DVD-speler en een externe videoprocessor van Lumagen.

Met behulp van de testbeelden afkomstig van de bekende ‘HQV Benchmark DVD’, een schijfje welke ik eigenlijk steevast voor elke beoordeling van beelweergevers gebruik, is bekeken hoe de KDL-40X2000 omspringt met standaard definitie signalen gevoerd via de analoge ingangen. Onder andere de deinterlacing en upscalingkwaliteiten van de interne videoprocessor kunnen zo op eenvoudige en gestructureerde wijze bekeken en beoordeeld worden. Overall stelde de kwaliteiten van de interne videoprocessor zeker niet teleur, zowel deinterlacing alsook upscaling verliepen netjes zonder echt noemenswaardige artifacts te veroorzaken. Wanneer een videoprocessor de resolutie van het inkomende signaal gaat herschalen naar een paneel eigen resolutie, de native resolutie, dan gaat dat vrijwel altijd gepaard met scherpteverlies. Zo ook bij deze Sony, echter in een geringe mate en beduidend minder dan bij veel toestellen welke met een matige videoprocessor zijn uitgerust. Lichte jaggies waren waarneembaar bij enkele testpatronen ten gevolge van het deinterlacen maar ook hier geldt weer dat het van een nauwelijks noemenswaardig kaliber was. De 3/2 pulldown detectie verliep minder soepel, in film mode waren flinke moiré verschijnselen te zien en het pannen verliep met horden en stoten. Omdat dit eigenlijk alleen bij NTSC materiaal speelt zal het voor de meesten echter geen groot probleem vormen.
De interne videoprocessor weet goed om te gaan met diverse bronsignalen en sterk afwijkende kwaliteit hierin. Naarmate het signaal slechter is, bijvoorbeeld door een grote hoeveelheid analoge ruis of simpelweg oud materiaal dat veel van haar fidelity heeft verloren, kan een videoprocessor het moeilijker krijgen om tot een bevredigend resultaat te komen. De Sony KDL-40X2000 houdt zich echter goed staande in het grote aanbod van diverse kwaliteiten. Hoewel een schoner bronsignaal logischerwijs ook tot een beter eindresultaat gebracht kan worden, waren het ook de kwalitatief minder goede bronsignalen die toch nog tot een prima beeldweergave worden omgezet. Valse contouren zoals vaak te zien is bij schermen met een afwijkende resolutie, zijn bij deze Sony nagenoeg afwezig, natuurlijk geheel afhankelijk van de instellingen die vooraf gemaakt zijn. Opvallend was dat rood iets meer valse contouren kende dan de overige kleuren, iets wat ook tijdens een ‘banding’ testpatroon te zien was. Hoewel de externe videoprocessor in de vorm van een Lumagen tot nog betere resultaten in staat was, is de interne videoprocessor van de Sony KDL-40X2000 zeker goed te noemen en weet het haast elk bronsignaal, mede afhankelijk ook van de gemaakte instellingen, tot een prima eindresultaat te brengen.

Tijdens het bekijken van film materiaal in zowel standaard definitie alsook high definition vielen eigenlijk direct een aantal zaken op welke tekenend zijn. Ten eerste het geometrisch kloppende aspect ratio. Hoewel het nut van een ‘Full-HD’ resolutie voor schermen kleiner dan 42” op veel internet fora in twijfel wordt getrokken, waarbij vaak wordt gerelateerd naar het Snellen 20/20 aquity van het menselijk oog en discutabel is, vind ik het persoonlijk toch erg aangenaam om een beeld te aanschouwen waarin de pixelverhouding geometrisch kloppend is. Veel ‘HD-ready’ schermen hebben een 4:3 resolutieverhouding in breedbeeldjasje. Niet alleen een afwijkende resolutie maar ook een afwijkende pixelvorm wat voor onnodige problemen in de weergave zorgen. ‘Full-HD’ panelen zoals deze Sony hebben met hun 1920*1080 resolutie een verhouding welke zowel in getal alsook in geometrie klopt en dit vertaald zich direct terug in het beeld.

Een ander aspect dat direct opviel tijden het bekijken van diverse beeldmaterialen, zowel standaard definitie alsook high definition, was de degelijke zwartwaarde welke dit LCD toestel weet neer te zetten. Veelal zijn LCD’s door hun techniek beperkt in het weergeven van diep zwart en topwit, het contrastbereik wordt vaak doelbewust afgevlakt waardoor er in het diepste zwart en het helderste wit vaak sprake is van een ‘crush’. Hoewel het contrastniveau van deze Sony KDL40X2000 achterblijft op de contrastratio’s van de betere plasma’s op de markt is de belangrijkere ANSI-contrast van goed niveau. De, verder pretentieloze, film `The Transporter 2` opent met een fraai ogende, pas gewassen, zwarte Audi geëtaleerd in een overdekte parkeergarage. De Audi lijkt direct vanuit de showroom te komen, een diepe doortekening van de weerspiegeling in de zwarte lak wordt moeiteloos door de KDL40X2000 tot leven gewekt. Veel hoeft dit LCD scherm op dit gebied niet onder te doen voor de betere plasmaschermen die momenteel verkrijgbaar zijn en waarbij het vooroordeel van de diepe zwartwaardes al haast tot een feit zijn bestempeld. Een diepe zwartwaarde is slechts een aspect en eigenlijk vrijwel nutteloos wanneer een toestel niet in staat is om kleine gradaties binnen de zwartwaarde weer te geven. Op dit gebied presteert de Sony KDL40X2000 meer dan prima, schaduwdetails blijven grotendeels gewaarborgd en slechts zelden verhuld in de donkere passages. Een degelijke afstelling is echter wel een vereiste want met al een kleine verandering in de set-up kan zwart en schaduwdetail verloren gaan in een grijzige, monotone weergave. Natuurlijk is enkel de zwartweergave niet het enige dat een goed beeld maakt maar met een goede greyscaling kennen veelal de overige kleuren ook een goede saturatie. En op dit gebied valt dan ook weinig aan te merken, eenmaal goed afgesteld toont de KDL-40X2000 een groot pallet aan kleuren met een diepe saturatie waarmee de sfeer welke een filmmaker aan zijn of haar werk probeert mee te geven volledig tot leven komt. De ‘koude’ sfeer tijdens de oorlogsscene’s en de warme, sepia-achtig gekleurde, beelden tijdens de hartstochtelijke zoektocht uit de film `Un Long Dimanche de Fiançailles` zouden volkomen verloren zijn gegaan wanneer het toestel niet in staat was om deze diversiteit aan kleuring te reproduceren. Zonde aangezien deze kleuring een wezenlijk onderdeel van de film is, en daarmee het nut van een ISF-calibratie temeer duidelijk is.

Het derde, en een voor mij niet onbelangrijke, aspect dat direct opviel was het geheel ontbreken van digitale ruis, een kwaal waarmee bepaalde plasmaschermen nog wel eens opgezadeld willen zijn. Het beeld zoals de KDL-40X2000 wist neer te zetten gedurende de recensieperiode kwalificeer ik als ‘filmisch’ of ‘cinematografisch’. Een eigenschap welke bepaalt of het beeld kunstmatig of juist natuurlijk vloeiend overkomt. Een toestel kan veel positieve punten hebben zoals een gitzwarte weergave of een behoorlijk contrastrijk beeld maar pas wanneer alle facetten op een juiste wijze met elkaar samenwerken, kan die dynamische beeldweergave bereikt worden waarin je als kijker meegesleept wordt. Digitale artifacts weten mij echter vaak uit deze illusie te halen en het was dan ook een genoegen om in de KDL-40X2000 een partner te vinden die mij op dit gebied ongemoeid liet en het getoonde beeld liet spreken. Uiteraard speelt de kwaliteit van het bronsignaal enorm mee in de uiteindelijke beeldweergave en zo is het voor deze LCD niet anders. Standaard definitie van middelmatige kwaliteit wordt echter nog prima weergegeven zonder al te veel storende neven- artifacts zoals je ze wel vaker wilt zien bij moderne displays. Neemt de kwaliteit van het bronsignaal toe, dan zul je dit ook direct terugzien in het scherm. DVD’s van goede kwaliteit werden op hoog niveau weergegeven maar echt genieten was het pas toen de KDL-40X2000 gevoerd werd met High Definition bronsignalen. Zowel via de Playstation 3 alsook via de HTPC werd het beeld uiterts dynamisch. Detail en diepte namen enorm, kleurweergave werd dynamischer en met een degelijkere saturatie dan het geval was bij standaard definitie. Het beeld lijkt te leven zonder echter het filmische aspect te verliezen. Soms kan scherp ook te scherp zijn, maar daarvan heeft deze Sony weinig last. Wellicht dat sommigen het karakter ‘soft’ zullen noemen maar dat houd ik dan maar op puur smaakverschil.