Het is voor een recensent heel moeilijk, zo niet onmogelijk een individueel apparaat op zijn merites te beoordelen als een combinatie zijn weg vindt in de set. Er kan hoogstens een waardering plaatsvinden van het totale prestatieniveau van de te recenseren componenten. Wat de bijdrage is van een individuele component laat zich dan maar raden. Vooraleer over te gaan tot een integrale waardering van de set besloot ik daarom in eerste instantie de Antila cd-speler in mijn set warm te laten draaien, en pas na verloop van tijd de Tucana versterker in mijn set op te nemen. 
Voordat serieus geluisterd werd besloot ik de Antila eerst een week te laten wennen in mijn set. Toch is een eerste luisterimpressie koud-uit-de-doos wel leerzaam: het geeft in sommige gevallen een goede indicatie van het prestatieniveau na inspelen. Ik kan u verzekeren; die eerste indruk was bij de Antila goed. Heel erg goed zelfs. Het was in deze fase van de strijd zeker nog niet de bedoeling dat cd na cd zijn weg vond naar de lade van de Antila. Een geplande eerste kennismaking van hoogstens 10 minuten liep uit tot een uitvoerige luistersessie van meer dan een uur. Van ruwheid, hardheid, korrelig hoog, wollig laag, artefacten die gebruikelijk zijn voordat ingespeeld is was niets te merken. Vloeiend, stabiel, gedetailleerd, zomaar een paar aantekeningen die ik op een kladblaadje maakte. Hoogstens het beeld bleef wat achter. Leek nog niet zo makkelijk los te komen van de luidsprekers, zeker in de breedte.
Een paar weken later volgt een hernieuwde kennismaking. En wat voor één! Daar waar mijn aantekeningboekje een paar weken geleden verried dat het geluidsbeeld zich slechts met enige moeite losmaakte van de luidsprekers werd ik nu overdonderd door een geluidsbeeld dat de muren van mijn luisterruimte in feite deed verdwijnen. Dit werkt verslavend … zo verslavend dat ik eigenlijk geen acht meer geef op alle overige zaken die voor een natuurlijke muziekreproductie van belang zijn. Nee, ik leg mijn aantekeningenboekje opzij en ga luisteren met mijn ogen dicht. Daar waar ik in het verleden vaker getrakteerd werd op een transparante driedimensionale muziekweergave lijkt dit toch van een heel andere orde te zijn. Het geluid ontstijgt de luidsprekers in die mate dat deze nu volstrekt onmogelijk te lokaliseren zijn met de ogen dicht. Nee, nu is het niet alleen onmogelijk om te bepalen hoever ze in de breedte van elkaar afstaan, maar ook de afstand van de luisterstoel tot de luidsprekers is niet meer te bepalen. De dieptestaffeling is enorm, en gaat veel verder dan dat ik, ook in deze prijsklasse, eerder heb mogen ervaren.
Dat de weergave van low-level informatie van grote klasse is bewijst de weergave van de cd “Elegies” (ECM, 1984) van Kim Kashkashian (viool) en Robert Levin (piano). Bijzonder fraai spelen zij het stuk Romance Oubliée van Franz Liszt. Voor het eerst hoor ik de ruimte waarin het stuk is opgenomen deel uitmaken van het geheel. De viool en piano staan nu niet in een ruimte te spelen waarvan de afmetingen niet te bepalen is. Voor het eerst hoor ik zachtjes op de achtergrond de invloed van de akoestiek van de ruimte. Die geeft het spel juist die extra warmte die het fraaie doch sombere spel van donkere tinten voorziet. Het droevige muzikale verhaal dat verteld wordt hierdoor nog eens onderstreept. Let wel, hier is geen sprake van kleuring of donkere overaccentuering van de Antila zelf. De cd-speler blijft strikt neutraal.
Het is de enorme hoeveelheid low-level informatie die dit stemmige muziekstuk van de juiste kleuren voorziet. Belangrijke muzikale informatie die voor mij tot voor kort in de ruisvloer verborgen bleef wordt nu duidelijk hoorbaar weergeven.
Cd na cd verdwijnt in de lade. Langzaam maar zeker ga ik andere karaktereigenschappen opmerken die me eerst niet direct opvielen. Welke muziek is ook kies, telkens word ik getrakteerd op een enorme stage waarin je eenvoudig verdwaalt in de muziek. Nee, hier geniet ik niet zomaar van een heerlijk glas wijn, hier wordt een Vosne Romanée van een uitstekend jaar geserveerd die mijn neus verrast met een schat aan geuren, mijn mondholte verrast met een ongekende smaaksensatie en een rijke afdronk vol tonen die ik nog nooit eerder heb mogen ervaren. In het verleden genoot ik van de muziek op cd. Nu ervaar ik de volle kleurenrijkdom van elk muziekstuk die de Antila weet te ontleden van elke cd die hem gevoerd wordt.
Hoe meer cd’s ik aan de Antila schenk, hoe meer ik de overige kwaliteiten weet te ontdekken en te waarderen. Van enige scherpte in het hoog is in het geheel geen sprake, ook het laag krijgt op de cd “The Eye” van Yello een heel nieuwe dimensie. De allerlaagste registers op het nummer “Indigo Bay” lijken zich nog een bodem dieper te bevinden dan ik ooit mocht beluisteren. Daarbij blijft het beeld stabiel, en van enige kleuring of traagheid in het laag is in het geheel geen sprake. En ook nu weer blijf ik langer naar de cd luisteren dan mijn bedoeling was. Stereo-effecten die ik in het verleden nooit heb waargenomen vliegen me nu om de oren. Er lijkt zich wereld op deze bijzondere cd te openbaren waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde. Deze ervaring maakt het bijna onmogelijk te stoppen met luisteren.
