Als gevolg van een bijzondere en heuglijke omstandigheid – de geboorte van onze dochter - heeft de Antila cd-speler een aantal weken langer dan gepland zijn kwaliteiten mogen tonen zonder ondersteuning van de Tucana geïntegreerde versterker. Nadat een aantal weken na de komst van ons kindje de rust in huis enigszins was wedergekeerd ontstond de rust en de ruimte om de Tucana de kans te geven me te overtuigen van zijn kwaliteiten. Gezien het hoge kwaliteitsniveau van de Antila waren mijn verwachtingen hooggespannen.
Kort samengevat kan ik aangeven dat de Tucana de goede weg die de Antila insloeg nog verder doorzet. Ik hoor direct dat de Tucana hoog inzet op die kwaliteiten die de Antila al reeds hebben getoond met als extra surplus een schier onbegrensde, maar zeer beheerste kracht. De cd “Romanza” van Andrea Bocelli (Polydor, 1996) verdwijnt in de lade van de Antila. De piano die wellicht speciaal voor dit stuk enigszins is ontstemd opent dit geheimzinnige muziekstuk precies in de juiste proporties. Beheerst, welhaast timide, bescheiden. Dan, in het eerste refrein, ontplooit de stem van Andrea zich in alle kracht en lijkt het erop alsof zijn stemvolume geen grenzen kent. Direct daarna, het tweede couplet, beheersing, spanning, mysterie. De stem van Andrea bevindt zich in een ruimte waarvan de omvang nauwelijks te meten is en blijft welhaast een eeuwigheid in de ruimte hangen voor deze uitsterft. Direct daarna, weer in het volgende refrein alweer diezelfde explosie van kracht die het contrast met het voorgaande couplet zo boeiend maakt.
Pianomuziek van Gabriel Fauré. Fraai vertolkt door Pascal Rogé op de cd “piano music” (DECCA, 1991) Het uiterst timide spel wordt levensecht in de kamer geprojecteerd. Het instrument staat welhaast in de luisterruimte in levensechte proporties. Elke toetsaanslag is te volgen alsmede het gebruik van het sustain pedaal. Maar ook: ingehouden kracht op het nummer Nocturne no. Opus 37. Ontlading bij de crescendi, het volle dynamisch bereik van het majestueuze instrument wordt duidelijk hoorbaar. Dan weer volgt de rust van de laatste akkoorden. Uitermate juist gedoseerd, niet groter afgebeeld dan dat Pascal wil uitdrukken.
Bernard Haitink en Vladimir Ashkenazy vertalen op een bijzonder fraaie wijze het tweede pianconcert van Rachmaninov (DECCA, 1984) De opname is inmiddels enigszins gedateerd maar wat mij betreft is dit één van de mooiste uitvoeringen van dit kleurrijke en stemmige pianoconcert. Het Allegro begint met een mars die mooi de brug slaat tussen het Adagio en het Allegro. Bernard en Vladimir bouwen de spanning in het stuk geleidelijk aan op tot ergens halverwege het stuk. Hier bouwen zich de eerste stevige crescendi op gevolgd door een enorme ontlading. Hetzelfde gebeurt nogmaals tijdens de finale van het stuk, waarin goed te horen is hoe de spanning die zich stukje bij beetje opbouwt resulteert in een nieuwe ontlading. Het dynamisch bereik is enorm, de versterker geeft echter geen krimp en volgt deze dynamische opbouw met het grootste gemak en vanzelfsprekendheid.
Het klankbeeld blijft ook bij deze geweldsuitbarstingen onvoorwaardelijk stabiel. Zelfs tijdens de meest complexe passages zijn de individuele instrumenten in het orkest moeiteloos met het grootste gemak te volgen waarbij zelfs de ruimteweergave overeind blijft. Het is een volstrekt bizarre ervaring om te constateren dat in al dat natuurgeweld de versterker rotsvast overeind blijft staan en zelfs geen krimp geeft.
Wat ik daarna ook draai, de klankindrukken blijven hetzelfde. De Tucana blijkt een wolf in schaapskleren, heeft nooit de neiging om groter af te beelden dan de muziek eist maar is in staat die tomeloze energie te geven als de muziek erom vraagt. Een prestatie van formaat.
