Weg met dat nieuwerwetse cd gedoe. Het zwarte goud (van oud) lonkt met Dire Straits` Your Latest Trick. De opname is vreemd gemixt, wat de LS40 goed laat horen. De extreme zijkanten van de mix hebben meer kracht dan het midden (center). Waardoor de stem naar achteren staat. Fraai is de snelheid waarmee de LS40 de percussie volgt. De beperking van de snelheid is terug te leiden naar de 300B buis, niet naar het systeem. Laag is aan de donkere kant en blijft onrustig. De poorten vullen is geen optie. Een strakkere versterker wel. Zodra je boven het onderste bereik van de basgitaar uitkomt is er echter zoveel te genieten dat ik op deze manier doordraai. Zoals Dire Straits zingt: Why Worry. Ik geniet van details, tingeltjes, tikjes en diverse andere fijne details die de muziek levendig houden. Dat Knopfler eigenlijk helemaal niet kan zingen neem ik voor lief.
Ik vis een ander snoepje uit de kast. Emmylou Harris zingt van Pieces In The Sky onder meer Bottle Let Me Down. Zo moeten haar concerten ongeveer hebben geklonken gespeeld over JBL Public Address systemen. Net als bij Melua heeft de weergave invloed op mijn humeur. Het maakt vrolijk, omdat Emmylou een poging doet naast je te gaan staan. Het gebruik van veel akoestische instrumenten bij dit soort muziek kan de LS40 prima aan. Misschien niet altijd helemaal naar waarheid, het systeem is zeker niet zonder kleuring, wel op een echte JBL manier. Waarbij ik in gedachten neem de K2 serie en de Project Everest. De top van de lijnen. De “voicing” van JBL heeft nog steeds de wortels in de tijd van “Voice of the theater”. Daar moet je van houden. Het brengt juist een stukje live performance naar de oppervlakte. Ten koste van precisie en kleurloosheid? Ik vind dat prima. Muziek is emotie en geen forensisch laboratorium. Niks CSI te vinden aan de Harris uitvoering van Coat Of Many Colors van Dolly Parton. Onder de diamant schuift een oude bekende. Englishman In New York van Sting. Sinds 1987 niet aan kracht ingeboet. Levendig weergegeven. Je kunt je er haast bij voorstellen dat je door New York loopt en verwondert rondkijkt. Dat mijn lp een enorme hobbel heeft mee gekregen van de vorige eigenaar maakt de Transrotor geen bal uit. Jammer dat het nummer maar zo kort is. Het is vrolijk, speels en ongedwongen. Waar de LS40 graag mee helpt om dat zo te houden.
