Eerst werd de standaard SE uitvoerig beluisterd waarbij al gauw duidelijk werd dat de SE componenten (Keel, Ekos SE, aluminium Trampolin) voor een zeer overzichtelijke en gearticuleerde weergave zorgen. Dat kwam goed naar voren bij de track Your Ghost van het Kristin Hersh album Hips And Makers; er was een weldadige rust merkbaar, gekoppeld aan een inktzwarte achtergrond en een tamelijk scherp dynamisch contrast. De grote framedrum die dit verder zeer filigraan aandoende muziekstuk van de juiste aardig voorziet, zette niet alleen flink door maar werd bij elke stoot van een behoorlijke hoeveelheid lucht vergezeld. Bij de samenzang van Kristin Hersch en Michael Stipe (REM) werden de twee stemmen met een bovengemiddelde ruimtelijke differentiering afgebeeld, iets wat ook de afbeelding van Linn DS spelers kenmerkt. De zang van Kristin Hersch kwam wat tekort aan emotionele content; het klonk helder maar kwam minder bewogen over dan met de residentiele (Cirkus/Orbit/Akito) LP12. Het meest opvallende was toch wel dat er vrijwel geen sprake meer was van intermodulatie vervorming tussen het teutonische laag en het breekbare midden.
Volgens de heren van Audio Excellence (Jan Verlegh en Kees-Jan Lankhaar) is met name het Keel subchassis daar debet aan. Zowel de push als de diepgang in het laag gaan er ten opzichte van het Cirkus subchassis op vooruit en intermodulatie artefacten moeten door de uiterst rigide Keel sterk gereduceerd worden. Tijd voor de Radikal/Urika versie van de LP12SE die natuurlijk van hetzelfde Akiva MC element was voorzien en op een vergelijkbaar Ikea (Klubbo) tafel stond. Your Ghost werd nogmaals afgetast. Toen de radikale Linn platenspeler de zang van Miss Hersch en haar gitaarspel vertolkte werden de wenkbrouwen even hoog opgetrokken. Een beduidend schoner en rustiger hoog, geen spoortje meer van de aan deze LP haast inherente sibillance die nog goed hoorbaar was met de standaard LP12 SE.
Van veel groter belang is het feit, dat Kristin`s zang ook verleidelijker -zeg maar gerust sexier- klonk. Het gitaarspel kwam niet alleen opener maar ook verfijnder naar voren, met beter te volgen greepwisselingen. De zware percussiestoten zorgden voor een lach van genot en verbazing; niet alleen een gebalde stoot lucht maar de indruk van een fysiek instrument wat zich in een bepaalde opnameakoestiek bevindt. Ook was de vertikale slag goed hoorbaar, het was geen richtingsloze uitbarsting meer. Heel fraai. Bij de samenzang waren de beide zangstemmen en de individuele teksten nog beter te volgen. De rust en zelfverzekerdheid, gekoppeld aan een meer sonoor en compleet aandoende tonale weergave maakte dat deze LP in bepaalde opzichten opnieuw werd ontdekt.
