“Een band die me al negen jaar bezighoudt is Madrugada uit Noorwegen. Ik hoorde ooit het nummer Black Mambo op de radio en werd meteen verliefd. Dat bleek van de tweede plaat te komen. Heb daarna ook de eerste plaat, Industrial Silence, dat bleek de klapper te zijn. Het is het beste album uit mijn collectie, nog steeds van begin tot eind kippenvel. Goede muziek beklijft, dus ook deze Madrugada na tien jaar nog. In principe is het muziek voor anderhalve man en een paardenkop, al hebben ze wel een redelijke fanschare in Griekenland, Duitsland en Nederland. En in Noorwegen zijn ze net zo populair als Anouk hier. Hun grote hit daar is Lift Me, met Ane Brun.”

foto: Marcel van den Bergh

Bariton

“Waarom ik die muziek zo goed vind, is lastig uit te leggen. Allereerst het stemgeluid van Sivert Høyem, een hele lage bariton, en de rustieke sfeer. Een tijdje hebben ze wat harder gespeeld, maar dat vond ik minder. Ik heb een bevriende fotograaf, zijn broer en hun moeder ook aangestoken. Samen vormen we al jaren een Madrugada-clubje. We gingen geregeld naar hun concerten. In 2004 stonden ze op Lowlands en moest ik er voor de krant heen. Ik was, eigenwijs als ik ben, vastberaden om Madrugada in de krant te krijgen. Hoewel ik veel bands had gefotografeerd, heb ik maar één foto naar de krant gestuurd, van Madrugada. Wonder boven wonder belden ze niet of ik nog meer bands had, maar werd die Madrugada-foto gewoon geplaatst. Dat was kicken.”

Afscheidsconcert

“Toen gitarist Robert Buras stierf [de doodsoorzaak is nooit naar buiten gebracht, hij werd 31 jaar] waren ze bezig aan hun tweede beste plaat, een meesterwerk. Dat ze de plaat Madrugada noemde was voor ons al een slecht voorteken. Vorig jaar maakte ze inderdaad bekend dat ze zouden stoppen. Maar er kwam wonder boven wonder nog wel een toer. Lijp als we zijn van die band klikken we elke dag wel even op hun website en plotseling zagen we overal ‘canceled’ staan. Bleek dat er een ingelast afscheidsconcert kwam, in Oslo. Als gekken zijn we kaartjes gaan kopen en hebben we een vliegticket geboekt. In november zijn we erbij geweest in de Spektrum [hij wijst op een ingelijst affiche en een toegangskaartje van het concert aan de muur]. Een zaal met wel tienduizend man, zelfs uit Griekenland kwamen de fans ingevlogen. Ze stonden tussen twee keer Metallica in. Voor mij was het mijn tweede beste concert ooit. Het deed echt pijn, tot tranen toe. Die groep had me de laatste negen jaar bezig gehouden.”