Luisterimpressies

Op het moment dat mijn kritische luisterperiode een aanvang neemt heb ik al een week lang bewust en onbewust naar de Karan geluisterd. Ik heb op dat moment dan ook al een beeld van deze versterker. Zo heb ik ervaren dat het moeilijk is om mij aan zijn invloed te onttrekken, zelfs wanneer hij maar op een laag geluidsniveau speelt omdat ik bezig ben met andere zaken. Lezen is vrijwel onmogelijk en ook tijdens het voeren van een gesprek val ik af en toe stil. Het beeld blijft dus ook op lagere niveaus volledig in stand. Als ik dan begin met kritisch luisteren beklijft deze indruk. Bij het opdraaien van het geluid krijgt het zich tot voor de speakers uitbreidende beeld nog meer grip op me. Wel valt nu beter op dat ik een fractie lucht om stemmen en instrumenten mis.

De live uitvoering van “Fragile” is schitterend; de gitaar klinkt helder en wordt mooi uitgetekend zonder harde randjes, de stem van Sting is zeer natuurlijk, de piano daar achter mooi vrijstaand in de ruimte. Zo ook bij “Fields of Gold”. De trompet van Chris Botti klinkt tijdens dit op 11 september 2001 in Il Palagio in Italië opgenomen concert krachtig, spits en genuanceerd. De stem van Sting heeft een klankkleur aangenomen die ik eerder associeer met negroïde zangers uit het zuiden van de Verenigde Staten. Tot in de kleinste nuances geeft de KA-i180 de informatie op muzikale wijze weer. Dit geldt ook voor de dynamiekwisselingen gedurende dit concert waar overigens ook de bassist Christian mcBride nog voor het voetlicht komt.

Maar ook meer complexe muziek geeft deze versterker accuraat weer. Bijvoorbeeld de smeltkroes die gevormd wordt door de saxofoon van Ernie Watts, de trompet van Arturo Sandoval, de drums van Jack DeJohnette en de piano van Mulgrew Miller in het titelnummer van de cd. De Karan houdt het beeld volledig in zijn macht en nergens trekt het beeld dicht. Ook niet wanneer de volumeknop het punt bereikt waarop ik vrees dat dit zelfs voor mijn zeer tolerante buren te veel van het goede zal zijn. Achteraf blijkt dat ze op dat moment niet thuis zijn.

De macrodynamiek van Clark Terry en consorte is wel erg realistisch en imponerend via deze geïntegreerde versterker. De bandleden hebben elk hun eigen duidelijk ingekaderde plek op de brede stage. Ook de diepte informatie op deze cd wordt mooi in laagjes weergegeven. Mijn Sonus Faber Concerto’s – die, zoals ze al vaker bewezen hebben, kicken op versterkers met een hoog vermogen - worden perfect onder controle gehouden door de KA-i180.

De heerlijk heldere stem van Rebecca Pigeon klinkt meisjesachtig jong in het lied “Johnnie Cope” dat verhaalt over de terugtocht van generaal sir John Cope die in 1745 in de slag van Prestonpans verslagen werd door het leger van Bonnie Prince Charlie. De stem komt mooi los van de Concerto’s en staat centraal in het midden. Viool en thin whistle klinken fraai gedetailleerd. De sea ballad “ Her bright smile” is van een ontroerende schoonheid en eenvoud en de gevoelige stem harmonieert prachtig met de door Charles Giordano bespeelde accordeon. De Karan versterkt het geheel subliem.

Richard Wagner’s Tannhauser heb ik altijd een imposante opera gevonden. De ouverture kent een prachtige opbouw en de KA-i180 doet dat vanuit een mooi afgetekende diepte. Plaatsing, ruimte afbeelding,transparantie, details; alles is in voldoende mate aanwezig en wordt gepresenteerd met een grote mate van autoriteit. De stemmen van de sirenen uit de eerste scene van de eerste acte klinken “verfuhrerisch” en maken duidelijk dat de Karan ook dit subtiele werk beheerst.

De mooiste uitvoering van Vivaldi’s vier jaargetijden is voor mij de uitvoering “ mit original instrumenten “ door Concentus Musicus Wien onder leiding van Nikolaus Harnoncourt. De zwarte schijf laat mij verpozen in zomer en winter en ik word getroffen door de natuurgetrouwe weergave.

Kari Bremnes klinkt goddelijk in het nummer “Wave on Rock”. En ik blijf de voorkeur geven aan de lp versie ook al draai ik de cd vaker omdat ik niet altijd zin heb om vier maal achtereen een lp kant op te zetten. Maar iedere keer wanneer ik “Song to a Town” via de lp hoor, sta ik op de brug van het schip dat langzaam de kade van de haven nadert en hoor ik de geluiden van de scheepswerf. Ook deze versterker weet dat gevoel op te roepen.

Slotakkoord

Wederom heeft een verkenningstocht in zuidoostelijke richting een aangenaam avontuur opgeleverd. De degelijke constructie en fraaie interne opbouw resulteren in een met absolute autoriteit musicerende versterker die een groot, stabiel, drie dimensionaal, gedetailleerd, dynamisch, zich tot voor de luidsprekers uitbreidend geluidsbeeld neerzet. Ik plaats deze relatief onbekende nieuwkomer op de Nederlandse hifi markt dan ook zonder aarzelen op één lijn met geïntegreerde transistorversterkers van reeds gevestigde grote namen uit het, met name door Amerikaanse merken gedomineerde, high end segment. Binnen deze groep mag hij zich rekenen tot een van de meer muzikale varianten. En met name dit aspect maakt hem zeer aantrekkelijk. Wanneer ik in de markt ben voor een nieuw apparaat dan vind ik het heerlijk om ruimschoots de tijd te nemen om de diverse kandidaten te beluisteren alvorens tot een bevredigende keus te komen. In de prijsklasse tot 5000 Euro zou ik bij het zoeken naar een geïntegreerde transistorversterker zelf dus niet beginnen met het beluisteren van deze muzikale Joegoslaaf. Het vreugdevolle zoeken zou dan namelijk wel eens van korte duur kunnen zijn.