Na meerdere cd’s gedraaid en kritisch beluisterd te hebben blijft de indruk van grote helderheid en een opdringerig hoog onverminderd overeind. Ik ken de gebruikte tweeter inmiddels vrij goed uit andere situaties en weet dat het probleem daar in ieder geval niet ligt. Tegelijkertijd weet ik ook waar het probleem wel ligt. Ervaring leert namelijk dat de kans op een (te) opdringerig hoog in hoge mate aanwezig is wanneer mijn Densen versterkers gekoppeld worden aan een luidspreker met een bepaalde klanksignatuur. Het doet me het ergste vrezen voor de komende confrontatie met mijn phono voorversterker; de Clearaudio Basic met kenmerken als analytisch, gedetailleerd en helder klinkend. Helaas wordt mijn vrees bewaarheid; een verdubbeling van helderheid, gedetailleerdheid en analytisch vermogen verwordt tot een klankbeeld dat bij veel lp’s al snel ervaren wordt als opdringerig en bij een enkele lp zelfs kan leiden tot weerzin. 

Er blijft evenwel genoeg te genieten over. De gedurende het nummer oplopende intensiteit waarmee John Haley Sims, beter bekend als Zoot Sims, zijn tenorsax laat klinken in “Embraceable You” wordt in al zijn nuances fraai, krachtig en dynamisch weergegeven via deze luidsprekers. Over kracht gesproken; er gaat volgens mij in dat opzicht niets boven een big band in full swing. En niets ten nadele van hedendaagse vertolkers als Robbie Williams, maar wanneer ik een zanger begeleid door een bigband wil horen dan ligt mijn keus eerder bij de onvolprezen “ol’ blue eyes” met een orkest onder leiding van Nelson Riddle. Op de gekozen plaat is mijn persoonlijke favoriet het nummer “All or nothing at all” maar ook nummers als “Summer Wind” en het grijs gedraaide “Strangers in the Night” laten horen waartoe “crooner” Frank Sinatra anno 1973 in staat is. Het koper in “Summer Wind” is werkelijk prachtig. De verschillende instrumenten zijn qua klankkleur onderling goed uit elkaar te houden en de kracht en dynamiek zijn meeslepend. De timing van Frank is perfect en mijn voet gaat als vanzelf mee op het swingende geheel. Ik word in de muziek getrokken en draai dan ook de gehele lp kant.

Naturellement draai ik op een Franse speaker ook het nodige Franse werk. Alsof dat enig verschil zou maken. Grote vertolkers van het Franse chanson als Edith Piaf, Charles Aznavour en Gilbert Bécaud laten hun stembanden resoneren via de Cobalt 816’s en het is via deze analytische weergevers of ik hen in de keel kijk. Omdat iedere luistersessie steeds opnieuw wordt gestart met afgedekte units wordt keer op keer duidelijk hoe belangrijk het is om deze belemmering weg te nemen alvorens met serieus genieten te beginnen.Zo klinkt “Nathalie” van Gilbert Bécaud in eerste instantie onrustig en is het hoog echt te scherp. De rust keert echter weer en het hoog wordt aangenamer wanneer de luidsprekers even later onbedekt hetzelfde nummer nogmaals weergeven. In “Dimanche à Orly”klinkt op een gegeven moment de stem van de omroepster van deze Franse luchthaven en ik waan me in de vertrekhal. Genadeloos legt de speaker bloot dat in “Plein soleil”het geluid van de branding, dat via andere weergevers nog wel eens geloofwaardig over kan komen, in feite een elektronische oorsprong heeft. 

Nu hoor ik een jongere vragen; “Leuk hoor Jan, maar “grooven” deze speakers ook?” Daar kan ik op antwoorden met een duidelijk en éénduidig “Ja”. Neem alleen al de cd “Tourist” en speel daarvan de eerste track af. De stem van Marlena Shaw staat in al zijn genuanceerdheid centraal en de “feel” van haar performance komt goed over. De ondersteuning van ritme sectie, de baslijn; alles draagt gezamenlijk en tegelijkertijd los van elkaar bij tot een homogeen klinkend, swingend, pulserend geheel waarbij ik niet stil op mijn stoel kan blijven zitten en ik dans dan ook de kamer door. Halverwege het nummer komt mijn vrouw de kamer binnen, aangetrokken door het hoge volume van het geluid. De rest van het nummer dans ik met de meegekomen Isabeau op mijn arm.