Iedereen gelooft best, dat deze beulen in staat zijn de luidsprekers zover op te zwepen dat de conussen de kast uit dansen. Veel interessanter vind ik persoonlijk hoe zo’n grote versterker omgaat met subtiliteit. Om die reden schuif ik een heel rustige cd van Stacey Kent in de Cyrus speler. Op een vrij laag volume niveau moet de dame intiem klinken, met heel weinig instrumentatie om haar heen. Als zeer positief ervaar ik de intimiteit die tussen Stacey en mij wordt geschapen. De weinige instrumenten kun je fraai afzonderlijk aanwijzen in het stereobeeld. Stem is uitstekend, warm, teder en intens. Je kunt je zonder meer voorstellen dat ze als gesprekspartner in de kamer aanwezig is. Zou je de zaak totaal omdraaien en van 400 Watt solid state zakken naar 7 Watt single ended buizen dan win je nog meer aan intimiteit, komt Stacey nog dichterbij. In dat geval zullen de bas, de sax en het slagwerk de dupe worden. Nu behouden die instrumenten hun impact dankzij de enorme reserve in de versterker. Van essentieel belang is wel de klasse A-stand, die veel goed doet voor het behoud van impact op een zo laag volume. Ik ken een enkele versterker die op nog lager niveau nog beter presteert, in prijsklasse gelijk aan deze Advance Acoustic set. Wat ik zeer op prijs stel, is de mate waarin de MAA 1000 en de MPP 1000 lijken te verdwijnen om de muziek zijn gang te laten gaan. Dat kan dat andere merk weer niet zo mooi nadoen. Deze opstelling moet een gruwel zijn voor de "single ended brigade": hun geloof in de suprematie van 7 Watt triode wordt hier ernstig aangetast. Het is geweldig om te ervaren wat pure kracht kan doen met een weer te geven vleugel. Wat mij betreft is de subtiliteits-test glansrijk doorstaan.
Een gouwe ouwe is een cd van Chris Rea, die ik tegenkwam in de kast tijdens het vullen van een iPod. Volume lekker omhoog, jammer voor de buren. Wat de set niet kan verbloemen, is de matige opnamekwaliteit. Advance Acoustic maakt het niet mooier dan het is, voegt erg weinig toe, laat nog minder weg. Leuke muziek, daar blijft het bij. Ten opzichte van Stacey Kent en Jacintha is het stereobeeld plat, de stem afgeknepen, de uiteinden van het frequentiespectrum lijken met filters te zijn afgekapt. Dat is niets ten nadele van de MAA 1000 en MPP 1000, het is wel iets waarmee u rekening moet houden. Het is een eerlijke versterker en geen verfdoos met veel roze tinten. Het feit dat ik evengoed zit te wippen op de stoel, laat zien dat er met de timing en het ritme van Advance Acoustic niets mis is. Lekker snel en puntig. Iets dat ook tot uitdrukking komt in de dynamiek. Dit is één van de weinige transistorversterkers, die het in dat opzicht kan opnemen tegen een forse buizenbak. Als bewijs daarvoor komt uiteraard Deborah Hensen-Conant met haar Talking Hands de kast uit. Muzikaal is de track And Then He Kissed Me niet veel bijzonders, maar als dynamisch testmateriaal ken ik weinig betere cd’s. Opnieuw verrast het stereobeeld mij in positieve zin: heel knap wat de ingenieurs van Advance Acoustic daarin weten te behouden van de oorspronkelijke opname. Heel strak blijft de bas staan, sissend de bekkens en wat een sprongen in volume kan deze combi maken. Een voorbeeld voor anderen. Het kan net nog wat subtieler, dat wel, verwacht zoiets niet van een type versterker dat zoveel vermogen kan leveren. Oh ja, het ging om de dynamiek. Nou, die is prima in orde, ik werd afgeleid door het geheel van de weergave.
Met de MC phono ingang is er een klein probleem. Ik gebruik een low output MC-element en dat wil maar niet stil worden op het linker kanaal. Ik hou daar een brom, mogelijk heeft het te maken met de aarding van de set, die vanwege de opstelling deels via de Kemp filters loopt en deels daaromheen. Mogelijk heb ik een voorversterker met een exemplarische fout. Uit de andere ruimte pikte ik een set Xindac step-up trafo’s die een MC-signaal naar MM-sterkte transformeren, zodat ik toch (via de MM-ingang, die wèl stil is) mijn geliefde vinyl kan gebruiken. U hebt vast al uit het bovenstaande kunnen opmaken, dat de Advance Acoustic set mij op meerdere gebieden heeft verrast en mij steeds prima heeft vermaakt. Met een lp gaat dat nog eens over de kop. Over het algemeen is een phono-ingang op een versterker gewoon afwezig of een soort ondergeschoven kindje, echter niet bij de MPP 1000. Ik vlij ter illustratie Dead Can Dance op de mat van de Transrotor met Into The Labyrinth. De track Yulunga heeft van die mooie shakers die ver de kamer in kunnen komen, oliedrums die een specifieke holle klank moeten hebben, zwaar en diep de grote trom. Echt, het is er allemaal. Breed, groots, indrukwekkend, strak en zwevend in de lucht. Ik durf de ingebouwde phonotrap best te vergelijken met losse exemplaren, waarvoor prijzen van 500 tot 1000 Euro worden gevraagd. De MM-phono is erg vriendelijk voor plaatruis, die is bijna geheel afwezig, wat de muziek nog meer de ruimte geeft. Vergelijkbare ervaringen heb ik inmiddels opgedaan met Sara K., Dire Straits, Holly Cole, Juliette Gréco, werken van Bach en Vivaldi. Mocht u besluiten een MPP 1000 aan te schaffen en u bent een verzamelaar van vinyl, dan geef ik u op een briefje dat u voor een veel betere phonoversterker nogmaals de prijs van deze hele voorversterker kwijt bent. Persoonlijk zou ik dat niet doen en het budget besteden aan platen. Jheena Lodwick zingt het op haar plaat Getting To Know You, de Advance Set is aan de Focal Diablo Utopia III een Super Star.
