De bejaarde pianolerares Traude Krüger beweert niet in mensen geïnteresseerd te zijn, alleen in muziek. Dat is moeilijk te geloven, als je weet dat ze heel haar leven als een soort vrijwilligster in een vrouwengevangenis werkzaam is, met nauwelijks een handjevol onwillige en talentloze leerlingen. De jonge moordenares Jenny is muzikaal plotseling van een heel ander kaliber, wat meteen de traumas van een merkwaardig leven op bijzonder dramatische wijze blootlegt. 
Als vaak bij films spreken de openingsbeelden boekdelen. Trekvogels vliegen over het prikkeldraad van de gevangenis. Binnen hangt een stel benen, los van de grond. Inderdaad, iemand heeft zich opgehangen, pal naast het bed van Jenny. Zij raakt bepaald niet in paniek en pikt op haar gemak een sigaret uit de zak van het lijk. Schakelen we over naar Traude, met twee ruige gasten onderweg in een vrachtauto, met een nieuwe concertvleugel achterin de laadbak. De keiharde metal die ze op hebben staan wordt resoluut door de strenge oude dame weggedraaid en vervangen door klassieke pianomuziek. Moderne klanken duidt ze consequent aan als ‘negermuziek’, en daar moet ze niets van hebben.
Jenny leren we kennen als een bijzonder explosieve jonge vrouw, die volledig op tilt slaat zodra iemand haar aanraakt. Het komt een even sullige als onsympathieke bewaker op forse verwondingen te staan. Traude raakt echter gefascineerd door het muzikale talent. Ze wil Jenny laten winnen op een prestigieus concours. Jenny kalmeert en de haast versteende Traude krijgt zachte kantjes. De film wordt een soort avonturenverhaal, waarin het continu de vraag blijft of het doel, dat door vele obstakels onbereikbaar gemaakt wordt, uiteindelijk toch bereikt gaat worden. Beetje Indiana Jones, in essentie.
Onderwijl worden de met seksuele trauma’s doorspekte verledens van Traude en Jenny ontrafeld, waarbij de muziek gebruikt wordt om de interne tegenstellingen binnen de mens tot uiting te brengen. Gestileerde perfectie versus vrije expressie. Dit leidt uiteindelijk tot een grootse apotheose en synthese in de vorm van een vier minuten durende performance.
Subtiel is Vier Minuten niet te noemen, de geloofwaardigheid is regelmatig ver te zoeken in de vetheid waarmee verhaallijnen aangezet worden, en veel types zijn wandelende clichés. Meeslepend en effectief is de film daarentegen in enorme mate, mede door perfect acteerwerk, ook op muzikaal gebied. Dat verklaart waarom Vier Minuten is overladen met prijzen en een echte publieksfavoriet is geworden.
Aanvullende informatie:
Duitsland, 2006
Speelduur 108 minuten
Regie: Chris Kraus
Met: Monica Bleibtreu, Hannah Herzsprong en Sven Pippig
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: Dolby digital 5.1
Uitgave: Homescreen
Website: www.vierminutendefilm.nl
