Met een welgemeende waarschuwing in de oren van mijn kant, omdat mijn set wellicht niet het optimale uit de VTL phonoversterker zou kunnen halen, vertrok de importeur en liet een TP-6.5 Signature bij mij achter. Dat gevoel, niet te kunnen reiken naar het topniveau, is gebleven. Een zo kostbaar apparaat hoort eerder thuis in een aanzienlijk duurdere setup, vanaf de voorkant gevoed met een top-element, daarachter de beste versterkers die men zich denken kan. Het is een gegeven dat de set van een recensent zijn basis vormt, echter ik ken mijn limieten.
Want ondanks dat ik mij gelukkig mag prijzen met een installatie die klinkt als een klok en modaal ver te boven gaat, zou ik niet durven beweren dat ik het summum bezit. De kans dat ik ooit in de huidige set een eigen phono versterker van 10 mille zal plaatsen is nihil.
Daarom kunt u dit verslag beter lezen en beschouwen als een verkenning dan als een recensie. De reden dat het verslag is gemaakt moge duidelijk zijn, iedereen wil graag proeven van de grenzen van het vernuft, ook ik. Mijn verwachting is, u te prikkelen met een beleving die ik thuis mocht ervaren. Een tocht langs de grenzen van het haalbare, zonder te vervallen in kritiekloze lyriek.
Wennen
Het is even wennen geblazen met de VTL phono. Ik zie namelijk kans om hem eerst volledig verkeerd in te schatten. Iets waar ik gelukkig op tijd achter kom. Want toen ik mijn geliefde Greco opzette, miste ik de intense liefde die tussen ons kan ontstaan. De VTL houdt een zekere afstand tussen mij en de zangeres, die niet te overbruggen lijkt. Het is daarom dat ik mijn eigen phono weer eens aansluit, een tweede phono uit de kast trek en dat paar ga vergelijken met de TP-6.5 Signature. Pas tijdens dat vergelijk merk ik, waarom de VTL zijn prijs alleen al gehoormatig waard is. Een openbaring die zich vooral lijkt te voltrekken in de totale afwezigheid een soort korrelige vervorming ten opzichte van mijn eigen phonotrappen. Het is met de VTL het opentrekken van een blik details, een ongekunsteldheid die direct leidt naar de essentie van de opname, maar die aan de andere kant meer technisch klinkt dan intense liefde weet te bieden. Alsof het een geliefde betreft, die moeite moet doen zijn partner te begrijpen. Juist daar denk ik dat mijn set met de VTL tekort schiet, in het overbrengen van de intensiteit van de artiest.
Mijn eigen meer ekleurendee phonosysteem maakt de romantiek iets mooier dan de werkelijkheid. Een gegeven dat, eenmaal onderkend, niet in de weg hoeft te staan van het genot om naar muziek te luisteren en heel erg met smaak/voorkeur te maken heeft. Meer platen komen langs en bedekken het Transrotor plateau, net zo lang tot ik bemerk dat de componenten in de gloednieuwe VTL nog maar heel langzaam aan kracht winnen en vrijwel optimaal presteren. De buizen hebben de inbrandtijd gehad, de overige onderdelen grotendeels, het moment is daar om met een uitgelezen stapeltje lpes bevindingen te noteren en het daadwerkelijke verslag uit te werken.
