Eind 2014 testte ik een product wat op dat moment tot de meest bizarre uit mijn testloopbaan zou gaan behoren, de Maxii Energii Maxiimus P16. Een hele mond vol voor een klein ‘voodoo’ achtig kastje dat enkel voorzien van een snoer en lichtnetstekker, op onnavolgbare wijze in staat bleek om een groot aantal belevingsparameters danig op zijn kop te zetten! Zoals velen onder u inmiddels wel weten ben ik normaliter wars voor tweaks die de weergave van een audiosysteem ‘geweldig’ zouden kunnen verbeteren. Wat ze namelijk heel vaak doen is voornamelijk iets veranderen, terwijl van echte verbeteringen bij langer en vooral eerlijk observeren vaak geen sprake is. De P16 deed tot mijn grote verrassing echter wel wat hij beloofde en gooide een heel scala aan waardevolle reproduceerbare aspecten in de strijd. Wat zou de grotere en vooral krachtigere P40 hier nog aan toe kunnen voegen?
Over de P16 was ik toen dermate enthousiast dat ik het keurig vervaardigde kastje met zijn stemmig oplichtende glazen piramide, zelfs de nominatie accessoire van het jaar (2014) heb gegeven! Toch bleek de positieve invloed van dit bijzondere apparaat op den duur dermate krachtig, dat het zelfs een objectieve beeldvorming voor mijn testen in de weg begon te staan. Want hoewel een betere weergave op zich natuurlijk altijd wenselijk is, moet het niet zo zijn dat ik testcomponenten eigenschappen toe zou gaan dichten die ze op eigen kracht niet in die mate bezitten! Uiteindelijk besloot ik met frisse tegenzin een pas terug te doen en de P16 zowel van het lichtnet als uit de luisterruimte te verwijderen. Een tweede ‘bedreiging’ voor mijn werk was dat het iedere keer na het verwijderen altijd een poos duurde voordat het opgebouwde veld weer helemaal verdwenen was. Maar bedenk wel dat al deze zaken voor u als consument natuurlijk helemaal niet meespelen en juist een voordeel zijn!
Ontstaansgeschiedenis en werking
Voordat ik verder op de grotere en vooral krachtigere P40 in wil gaan, is het denk ik zinnig om nogmaals wat meer over de ontstaansgeschiedenis van deze bijzondere ontwikkeling te vertellen. De P serie modellen zijn de geesteskinderen van ingenieur Hans Seelhofer die deze producten in opdracht van de Zwitserse firma Fostac ontwierp. Doel was om natuurlijke energieën te maximaliseren waardoor een optimaal welzijnsgevoel kan worden ervaren. In 2011 werd na zijn overlijden de productie van het Maximus project overgenomen door Maxii Energii GmbH uit Duitsland. De naam van het product werd daarbij gewijzigd in Maxiimus. Terwijl veel tweaks vanuit een audiogedachte zijn ontwikkeld, blijkt dit bij de Maxiimus serie in oorsprong dus niet het geval te zijn. Want hoewel het verhogen van een welzijnsgevoel één van de primaire bedoelingen van audiocomponenten is, wordt dit door de Maxiimus modellen in basis op een heel andere manier bereikt.
In een notendop komt het er op neer dat deze producten energie opnemen uit de permanente elektronenstroom die aanwezig is tussen de ionosfeer en aarde. Het sterke tachyonenveld in de accumulatoren van de Maxiimus dient daarbij als een soort van antenne die elektronen uit dit natuurlijke elektrische veld onttrekt en deze direct in het stroomcircuit inbrengt. Ditzelfde proces verhoogt ook de energie inhoud van de elektronen - wat zelfs kan resulteren in een lager elektriciteitsverbruik(!) - optimaliseert de natuurlijke energie in woningen en gebouwen, harmoniseert laagfrequente en hoogfrequente elektrosmog en herpolariseert wateraders en andere geopatische stoorvelden.
U weet nu dus genoeg om meteen een P40 aan te schaffen? Mits u niet wetenschappelijk voldoende thuis bent in deze lastige materie, vrees ik eerlijk gezegd van niet. Maar misschien is het vooralsnog genoeg om te weten dat deze oorspronkelijke Hans Seelhofer vinding daadwerkelijk in staat blijkt te zijn om substantiële en goed hoorbare verschillen in uw geluidsweergave te bewerkstelligen!
P40
Terwijl de in 2014 geteste kleine P16 als enige model uit de reeks mobiel en verplaatsbaar is, blijkt de P40 met zijn 35 cm hoog, 35 cm breed, 10 cm diep en 6 kg gewicht, flink groter te zijn en vooral bedoeld voor inbouw in de meterkast. Toch is ook hier wederom de afwerking keurig netjes en strak uitgevoerd in een solide metalen behuizing die is afgewerkt in witte spetterlak. Ook bij dit grotere model wordt door een glazen ruitje een blik in het overigens niet bepaald spannende binnenste gegund, waarbij opvalt dat de twee grijze accumulatoren van de P16 zijn uitgebreid naar vier grotere voor de P40. Daarmee haalt de kleine P16 een 13 meter grote radius, terwijl de P40 dit veld weet uit te breiden tot maar liefst 35 meter. Een heel stuk meer en daarmee automatisch een krachtigere werking. Maar zou zo’n sterker veld ook voor wijzigingen in de gehoormatige waarnemingen kunnen leiden?
Ingebruikname
Omdat ik de P40 door bovengenoemde redenen niet permanent in mijn meterkast wil installeren, is Ron Kemp van Kemp Elektroniks - die het product voor Nederland importeert - zo vriendelijk om een euro netstekker aansluiting en een stopcontact te monteren. Hierdoor ben ik veel vrijer om met het apparaat te experimenteren en kan ik ook nog eens verschillende stroomkabels uitproberen. Het eerste wat ik in het praktische gebruik waarneem, is het feit dat de P40 inderdaad echt voor de meterkast is bedoeld. Vooral omdat deze grotere variant de zo mooi gestileerde voetplaat van de P16 mist. Maar door de kast ietsje achterover te laten hellen met wat extra steun aan de achterzijde, ontstaat toch al snel een goed werkbare oplossing. Zo’n Maxiimus is en blijft eigenlijk een heel vreemd apparaat. Je plaatst hem in je kamer in mijn geval een meter aan de zijkant van mijn audioset, stopt de stekker erin en verder denk je in het begin even dat er helemaal niets gebeurt. Maar vanaf 5 á 10 minuten valt de bijzondere werking eerst subtiel maar gaandeweg steeds sneller op. Het lijkt nog het meest of je van reproductie langzaam maar zeker naar de echte realiteit overgaat. Heel fascinerend.
Luisteren
Door mijn eerdere ervaringen met de P16 heb ik vooraf al een bepaald idee op welke gebieden de weergave zou gaan veranderen. Althans, dat dacht ik. Want deze grotere variant blijkt al vanaf het eerste moment veel meer breedbandig te zijn in zijn werking. Waar de P16 naast een vloeiender, groter en beter gelaagd 3D beeld, met name het doorzicht, openheid en transparantie in het midden en hoog weet te bevorderen, blijkt de P40 tonaal veel evenwichtiger te werk te gaan. Het mooie is dat daardoor nu ook het echte laag in de werking wordt meegenomen. Mensen die al (veel) langer met de audiomaterie bezig zijn, weten dat de sleutel van echt goede weergave altijd met dit bereik begint. Niet alleen wordt het leeuwendeel van bijvoorbeeld de ambiance informatie door kwalitatief goed laag gegenereerd, maar draagt dit ook bij aan een wezenlijk vrijer klinkend middengebied en een aangenamer, losser, kleurrijker en vooral meer realistisch hoog. Door de verbeterde tonale balans en klankmatige rijkdom met ‘herstelde’ harmonische structuren, komt de muziek nog meer authentiek en levensecht over en dat is een grote stap vooruit.
Waar de kleine P16 behoorlijk kieskeurig is voor de plaats waar je hem bij de audioset opstelt, gaat de P40 vanaf het eerste moment wezenlijk anders met zijn energieveld om. Dat is niet alleen aanzienlijk krachtiger, maar wordt ook breder en meer homogeen afgestraald. Daardoor is een globale plaatsing bij de set vaak al genoeg om toch een maximaal resultaat te bereiken. In tegenstelling tot de P16 die je toch behoorlijk nauwkeurig moet richten. Ik verwacht dat bij de nog grotere Maxiimus modellen (jazeker, die bestaan) de richtwerking nog verder zal verminderen en het veld dus nog egaler in huis kan worden overgebracht.
Net als bij de instapper in het gamma heb ik ook de P40 weer op veel plaatsen en bij veel verschillende opstellingen uitgeprobeerd. In bijna alle situaties was de heilzame werking goed tot zelfs zeer goed waarneembaar, maar kostte het bij personen die nooit eerder met het apparaat in aanraking waren gekomen, soms wel enige tijd om te ervaren wat het deed. Maar dat het geen fictie was bleek al snel doordat in nagenoeg alle gevallen de luisteraars goed en adequaat dezelfde omschrijving en beleving konden geven. Ze repten zonder uitzondering over een veel groter en beter gelaagd ruimtebeeld, beter loskomen van de luidsprekers, meer natuurlijkheid in de weergave, een meer ontspannen presentatie van dynamische contrasten, en vooral meer genieten van de muziek met opmerkelijk minder hifi gevoel.
Een prachtige cd om al deze eigenschappen maximaal te ervaren is het allereerste album waarmee het Nederlandse Turtle Records van Bert van der Wolf in 1996 van start ging. Het gaat hier om Up Close van bassist Tony Overwater en zijn kompanen Yuri Honing op tenor sax en Maarten Ornstein op eveneens tenor sax en basklarinet. Producer is Harry van Dalen en de opnamelocatie is de Doopsgezinde Kerk in Amsterdam. Het mooie van Up Close en eigenlijk alle vooral wat oudere Turtle Records opnamen, vind ik de rijke organische klank en de schaalgrootte met realistisch opgenomen dynamische contrasten. De raakvlakken met een werkelijk optreden zijn erg groot en je voelt de energie en aanwezigheid van de muzikanten enorm goed. Ook zonder deze grotere Maxiimus variant is deze Turtle nog steeds ondanks zijn leeftijd, een meesterlijk voorbeeld als het om natuurlijke opnametechniek gaat. Nummers als het normaliter bijna stuk gedraaide Somewhere Over The Rainbow van Harold Arlen of Ironic van Alanis Morisette, zijn in deze bezetting en arrangement echt weer in staat om mij heerlijk te kunnen verbazen. Verbazing over het enorme realisme van klank, maar zeker ook verbazing en vooral verrassing door de verfrissende arrangementen en hoe eenvoud toch zo compleet kan zijn. Met de P40 erbij is de illusie om bij een prachtig live concert te zijn zelfs nog groter! Niet alleen worden de instrumenten nu bijna griezelig tastbaar, maar er wordt gewoon nog meer afstand van reproductie genomen. En is dat niet het doel waar we bij onze hobby en passie altijd naar willen streven?
Conclusie
Qua werkingsprincipe en uiterlijkheden is de P40 duidelijk de grotere broer van de eerder door mij geteste P16 van het Duitse Maxii Energii. In heel grote lijnen kunnen er dezelfde dingen met de weergave (en zelfs de heilzame werking op de beeldschermen bij u in huis!) worden waargenomen, maar daar houdt verder iedere vergelijking ook mee op. Want waar de P16 vooral het midden en hoogbereik omvat, is de P40 een stuk breedbandiger en breidt zijn bijna betoverende eigenschappen ook naar het laag uit. Dit lijkt maar een klein verschil, maar in de praktijk maakt het serieus veel uit. Het leuke van deze Maxiimus variant is dat je er enerzijds lekker mee kunt stoeien, maar dat hij ook in staat is zijn eigenaar veel rust te geven.
Samenvattend had ik beslist niet verwacht dat één enkele stap omhoog in het programma, gehoormatig nog zo veel uit zou maken. Maar het is toch echt zo en universeel inzetbaar in eigenlijk ieder systeem!
