Eén van de meest opvallende eigenschappen van de Reference 1 is de grote soundstage die de luidsprekers weten neer te zetten. "Groots" is het woord dat als eerste bij mij opkomt als ik van Beth Orton de track "Stolen Car" door de kamer jaag. Er ontstaat een virtueel podium dat de band goed weet te vullen in hoogte en breedte, waar de stem van Beth gemakkelijk bovenuit weet te komen. Her en der borrelen details op in het geweld. Dat de lage tonen krachtig uit de Reference 1 komen, doet helemaal geen kwaad. Al snel wordt de indruk gewekt dat hier een veel groter systeem staat te spelen dan in werkelijkheid het geval is. Gelukkig zijn de lage tonen nog steeds in proportie en ontstaat er geen drukkende weergave die op den duur erg vermoeiend kan worden.

Daar is overigens wel een redelijke luisterruimte voor nodig. In mijn kleine ruimte werd het laag echt teveel en verdwenen al snel een paar foampluggen in de poorten. Iets dat overigens vaak het geval is in die ruimte en niet alleen de Reference 1 betreft. "Miss Otis" van de Siri’s Svale Band heeft nogal eens last van veel te veel laag, hetgeen in de opname is gedrukt. De Reference 1 gaat daar netjes mee om en geeft de bassist de nodige definitie mee. Siri’s stem is lekker hees en zij kreunt haast op een manier die voorbehouden hoort te zijn aan sensuele Franse zangeressen. Het damestrio laat ik eindigen met Sarah McLachlan die "Fallen" zingt van de bonus-CD die hoort bij "Afterglow". De piano is in dit geval niet geheel overtuigend, ik luister meer naar de snaren dan naar de kast. Hier merk je wel degelijk dat je naar een monitor luistert en niet naar een groot full-range systeem. Sarah is overtuigend en haar zangkwaliteiten krijgen alle ruimte van de luidsprekers.

In de jazz-hoek borduur ik graag wat door op de pianoklanken met het Bobo Stenson Trio dat de "Song Of Ruth" voor mij speelt. Ook met deze track zijn het eerder het slagwerk en de contrabas die de show stelen dan de piano. Goed te merken is, dat aan de opname zelf veel aandacht is gegeven en daarom komt de piano toch beter tot zijn recht. Het is inderdaad het achterblijven van de grote kast die parten speelt, maar fysiek kan dat ook niet anders. Ik ben ervan overtuigd dat de Reference 1 in combinatie met een subwoofer de piano volkomen natuurlijk zal neerzetten. Gekunstelde muziek van Yello met zang van Heidi Happy. Stem prachtig op hoogte gezet tegen de wall of sound die de kamer vult. Netjes op enige afstand, zodat de luisteraar de muziek niet in zijn of haar gezicht krijgt. Op 3 meter luisterafstand zijn decibelwaardes van 90 dB gemakkelijk te halen zonder dichtlopen van de luidsprekers, zonder direct waarneembare vervorming of nare randjes aan de weergave.

Dat het laag dit keer weer stevig doorzet, hoort bij Yello en eigenlijk wordt het verbazingwekkend goed in de hand gehouden door de Reference 1.Live-muziek vormt voor de Reference 1 evenmin een beperking als ik luister naar TootsThielemans van zijn CD "Live In The Netherlands". Lekker het ritme vasthouden en de swing in de muziek brengen is standaard voor deze luidspreker. Opvallend weer hoe goed de Reference 1 weet te plaatsen. Er blijft een keurige afstand tussen Toots en de luisteraar, terwijl Toots duidelijk naar voren staat ten opzichte van de band die met hem mee speelt. Slagwerk en bas belanden op ongeveer gelijke afstand tot de podiumrand. Zodra het publiek gaat klappen, blijven de handen van de aanwezigen los van elkaar en vormen geen ruisende brei. De conclusie is gemakkelijk te trekken: wie een luidspreker zoekt om jazzcombo’s weer te geven op een realistisch geluidniveau, kan bij Acoustic Energy uitstekend terecht.

Er is meer in het leven dan alleen jazz en zuchtende zangeressen, maar toch blijf ik graag bij de dames en zoek een mooie uitvoering van AngelaGheorghui, "Casta Diva" uit de opera "Norma". Recent uit de handen van een collega-recensent getrokken, die heeft beloofd een lijstje met meer mooi werk samen te stellen. Het is geen enkel probleem om de opnameruimte in gedachten op te roepen. Ver achter Angela staat het koor, dat een mooie eenheid vormt, afgezet tegen de solostem die alle aandacht wil opeisen. Orkest zachtjes in de begeleiding, soms haast wegzakkend in niveau tegen de dynamiek in de stem. Nuances in de solo zijn goed te volgen, evenzeer die van de koorleden als die wat meer aanzetten en zich laten gelden. Als in een volgende track het orkest meer de aandacht mag opeisen, blijkt dat de Reference 1 de aangeboden dynamiek eenvoudig kan volgen en met overtuiging het orkest laat invallen. Pauken slaan dat het een lieve lust is, bassen zijn in voldoende mate aanwezig net als de overige strijkers.

Mooi, heel mooi, zeker afgezet tegen de prijs van de monitor en zijn afmetingen. Laten we het de luidsprekers eens moeilijk proberen te maken met koperwerk uit de trompetconcerten van Haydn. Het stereobeeld voldoet volkomen aan de verwachting die eerder door de luidsprekers is geschapen, dat wil zeggen alle ruimte voor de naar voren geplaatste trompet met daarachter in een halve boog het orkest. Geen spoor van scherpte of andere narigheid, terwijl de koperklank fraai aanwezig is. Detailrijk weergegeven op een niet erg bijzondere CD uit begin jaren 90. Ander koper van Haydn op een deel van zijn hoornconcerten. Lieflijk zijn in de verte een klavecimbel en even later een triangel, die gelukkig niet verdwijnen in het grote orkest. Mooi toch hoe gevoelig onze oren zijn en die kleine geluiden kunnen onderscheiden in het grote geheel. Afsluitend voor het klassieke deel kies ik voor het BBC PhilharmonicOrchestra, dat film- en TV-muziek van Christopher Gunning uitvoert. Niet altijd even gemakkelijke werken, die met veel bombarie worden uitgevoerd of bol staan van de effecten om vooral bij crime-scenes de kijker angst aan te jagen. Daartussendoor lieflijke werken van minder gewelddadige series uit de stal van de BBC. Allemaal boeiend uitgevoerd via de Reference 1, die blijk geeft met een keur aan instrumenten overweg te kunnen. Zuiver, nooit scherp en toch met detail en definitie, geheel volgens de Engelse traditie van luidsprekerbouw, maar dan wel met moderne tintjes en niet de stoffige jaren 70 en 80 sound uit Albion.