Tot slot resteren wat technische gegevens voordat ik de luistersessie ga beschrijven. Het geclaimde frequentiebereik is 34Hz tot 40kHz binnen +/- 3dB, met een -6dB punt op 28Hz. Het rendement is 91dB bij een nominale impedantie van 8 Ohm. De minimum impedantie is 3.1 Ohm en dat is best laag. De cross-over frequenties liggen op 250 en 2200 Hz.
Afmetingen heb ik u al genoemd, dus alleen nog de prijs van 12.000 euro per paar hoeft u te weten. Voor de volledigheid, de N°1 monitor gaat inclusief voet voor 8.000 euro van eigenaar verwisselen. De elektronica die ik mocht gebruiken bij iEar’ is volledig van het zusje van Focal, het Engelse Naim Audio. De bron vormt een CD5 XS speler die dankbaar gebruik maakt van de digitaal naar analoog converter in een NAC–N272  lijnversterker. De voeding van de NAC-N272 is een XPS. Het vermogen waarvan de Sopra N°2 wel een slokje lust, komt uit een NAP300 eindversterker met losse voeding. Luidsprekerkabels zijn van AudioQuest, de onderlinge elektronica bekabeling is van Naim zelf.

Luistersessie
Genoeg verteld over de in-en outs, tijd voor mij om, inmiddels gewend aan de zware demping van de iEar’ luisterruimte, de oren te spitsen voor het live concert van Katie Melua in de O2 Arena. Haar breekbare Kviteli Potlebi (Yellow Leaves) komt uit de speakers, inclusief zelfs het kleinste podium geluidje. Haar ditmaal tedere stem weerklinkt vol overtuiging, waarbij zowel elke stembuiging als de microfoonplopjes overduidelijk zijn. In de mix is de piano keurig naar achteren geplaatst. Als Katie vervolgd met If You Were A Sailboat komt het op de cd aangezette laag vet tot leven. Schuivend op de bank kom ik tot de ontdekking dat het op oorhoogte houden van de tweeter belangrijk is bij deze Focal, maar dat je van een hotspot niet hoeft te spreken. En hoewel het systeem mij nog niet helemaal in de grip heeft, kan ik wel dat heerlijke live gevoel volop beleven. Mede dankzij of juist vanwege het feit dat de Sopra genadeloos fouten in de opname laat beluisteren. Ook Mary Black Live geeft dat rommelige gevoel dat bij een live optreden hoort. Als het publiek klapt is het geen massaal geruis, maar een groep individuen. Een track als Katie geeft gewoon een feestje in de luisterruimte. Zodra het publiek mee gaat zingen is hun plaatsing scherp afgetekend. Deze cd maakt het elke luidspreker lastig, soms door de ruwheid, het ongepolijste hoog en/of drukkende laag, de Sopra lacht er om en maakt de weergave van Ellis Island levendig en snel. Slagwerk is op de achtergrond subtiel en detailrijk, meerstemmige zang blijft per zanger verstaanbaar.

Twee dames die in de studio zijn opgenomen. De eerste is Mor Karbasi, een zangeres met een stijl die beïnvloed is in Spanje en in het Midden Oosten. Haar La Hija De La Primavera wordt breed neergezet door de speakers, die vanzelf uit beeld verdwijnen en de weergave los laten. Verstaanbaarheid mag misschien nog wat beter zijn, instrumenten kunnen optimaal worden onderscheiden van elkaar. Dat met die stem zit hem ook in de demping van de luisterruimte. Thuis demp ik juist weinig om het ‘leven’ in de weergave te behouden. Kwestie van smaak en persoonlijke prioriteiten. Piano heeft een mooie klank, mooi helder en spits. De lage tonen zijn krachtig aanwezig en maken het systeem groots. Een volgende track op de cd (Yasmin) is helder en scherp weet ik uit ervaring, de Focal tweeter gaat daar eerlijk en delicaat mee om. Focal scherp? Die tijd ligt ver achter ons! Micheline van Hautem is van een andere orde. Zij zingt op Créme De La Créme vertaalde Nederlandse liederen zoals het gevoelige Dis-moi C’est Pas Comme Ca. Hierop is de gitaarklank ontzettend mooi opgenomen en dat laat de Sopra horen. De gitaar is rijk, vol, beetje erg groot qua afmeting en laat het tokkelen vrij. De stem van Micheline wint aan kracht gedurende de track, maar ik denk dat ze last blijft houden van de vele, ongebruikte luidsprekers die langs de wanden staan opgesteld.