Omdat de AE1 Active nieuw uit de doos kwam is er een inspeelperiode aan het luisteren vooraf gegaan. Tijdens dat inspelen bleek al dat de AE1 Active een behoorlijke portie laag kan leveren, soms teveel in de luisterruimte (die daar akoestisch de schuld aan heeft). Een oplossing was het laag verminderen met -2dB, helaas verander je dan de klank van de speaker als je hem niet dichter bij de muur gaat zetten. Om CD’s waar teveel lage tonen energie in is gestopt toch lekker te laten spelen sloot ik de reflexpoorten wel eens af met schuimrubber. Een probaat middel dat altijd werkt en waarmee de AE1 Active in kleinere ruimtes goed bruikbaar is.
Daar zit wel een gevaar in, mogelijk is de reflexpoort er tevens voor ventilatie van de versterkers! Na meer dan een week is het tijd om de speakers echt te gaan beluisteren en wek ik de eerste FLAC file tot leven. Dat is geworden: “Hey now” van London Grammar, muziek waar de AE1 Active van lijkt te smullen, diep laag, grote stemmen, slagwerk en elektronisch geweld. Neergezet in een behoorlijk grote soundstage die mooi los komt van de systemen. Behalve van de zwevende stemmen is er weinig diepte te horen, het explosieve karakter van de speakers maakt dat goed en het resultaat ligt ver boven de prijs die AE vraagt.
Era gaat met “The mass” net zo lekker en dat heeft wel diepte in het geluid. Een track als “Don’t you forget” maakt indruk omdat de muziek door de ruimte zweeft, helemaal overeind blijft als ik het volume verder en verder opdraai. Helder en snel zijn kernwoorden, met slagkracht en goede stemmen. Hetzelfde gaat op voor Dead Can Dance met “The ubiquitous mr. Lovegrove” van “Into the labyrinth”. Stem staat als een huis, laag is strak in de hand gehouden en alle slagwerkinstrumenten zijn in laagjes aanwezig, waarbij ook in de hoogte het stereobeeld wordt benut. Het geheel klinkt een tikje ruw en heel kleine details blijven achterwege ten opzicht van wat mogelijk is, ik hoef slechts een blik op de prijslijst te werpen om de oorzaak daarvan te vinden.’Nothing comes for free’.
Wat de AE1 Active neerzet voor het geld is een wonder en ik weet zeker dat het actieve gebruik daarin de grootste succesfactor is. Niets is beter dan een unit aansturen met een eigen versterker, zonder passief filter, alleen een kort stukje draad.
AE1 Active - Nantes
Van een andere orde is de Franse zangeres Barbara die in eigen land een icoon werd en dat na haar overlijden bleef. Veel artiesten zingen haar nummers, ik grijp naar een opname van haarzelf met de titel “Nantes” waarin haar rollende stem alle aandacht heeft. Het klinkt bij vlagen scherp en overmatig helder, zodat ik mij afvraag waar dat in zit. Dus pak ik van Angelina Wismes hetzelfde nummer in een veel nieuwere uitvoering. Weg is de scherpte en een piano komt veel duidelijker naar voren. Wismes boekt veel succes met haar theater toer in Frankrijk waar zij steeds werk van Barbara brengt. Haar beluisterend op de AE1 Active brengt het verlangen naar boven om ergens in Frankrijk een concert mee te gaan maken.
Om met dergelijke muziek een mannenstem te beoordelen komt “Nantes” een laatste maal voorbij, alleen nu uitgevoerd door Patrick Bruel. Heel mooi is tijdens het intro niet alleen de hamer tegen de snaar van de piano te horen, maar ook het geluid van het klavier als hoge noten met kracht worden aangeslagen. Jammer is dat op de Bruel CD het laag veel te veel is aangezet. Dat werkt verstorend op de AE1 Active en vraagt om veel grotere luidsprekers in een grotere ruimte. Waar het om gaat, om de stem, is weinig aan te merken, wat meer gevoel zou nog kunnen want een brok krijg ik niet in de keel. Bewonderenswaardig is wel de verstaanbaarheid die zelfs met de aangezette lage tonen blijft bestaan. De AE1 Active is geslaagd voor het examen Franse chansons wat mij betreft.
AE1 Active - Van Frankrijk naar Ierland
The Chieftaines hebben in 1999 een prachtig album afgeleverd met veel gastartiesten waaronder Bonnie Raitt, The Corrs en Diana Krall. Van “Tears of stone” draai ik graag muziek en vanaf de eerste noten van “Never give all the heart” blijft het mooi tot aan “Danny boy” met Diana Krall. Het ritmische “I know my love” met The Corrs spat werkelijk van de conus, een beetje te helder zoals vaak gebruikelijk is in diverse studio’s, wel heerlijk transparant en snel waarbij het ritme volledig wordt vastgehouden. Van die scherpte blijft een stuk minder over als Joni Mitchell gaat zingen in een andere track.
Breed neergezet met een solo stem die ver voor de band en de achtergrond komt te staan. Bovendien, de tweeter is met 2dB te remmen als het u te gek gaat worden. De tonale balans komt er toch beter uit als ik de proppen uit de reflexsleuven verwijder. Mitchell krijgt wat meer kleur zonder te verliezen aan duidelijkheid en ook andere details in de muziek blijven bestaan. Van Ierland naar Engeland is geen grote reis en bij aankomst staat Allan Taylor klaar om zijn album “All is one” uit 2013 uit te voeren.
Zijn zware stem heeft vaak de neiging te verzanden in gebrabbel op kleine luidsprekers die een bult vertonen ergens tussen de 100 en 200Hz, waarmee de indruk gewekt wordt dat ze laag kunnen weergeven. De AE1 Active heeft er geen last van en Taylor zingt zijn “Endless highway” uitermate verstaanbaar. Met een tingelende begeleiding en af en toe een dameskoor. Is er dan niets te vinden waar de AE1 Active daadwerkelijk over struikelt?
