TopHiFi had het recensiepaartje S-1 Signature`s reeds grondig ingespeeld maar ze kregen desondanks een paar dagen de tijd om los te komen. Ze werden naakt, oftewel zonder hun magnetisch bevestigde frontjes beluisterd omdat daardoor een meer vrije afbeelding ontstond. Acht bolletjes Blu-tack en twee solide stands (elk 28 kilogram) zorgden voor een stabiele ondergrond. Van de O Brother, Where Art Thou? CD werd de track Down To The River To Pray beluisterd. De voorzang van Alison Krauss werd op zeer directe en open wijze gecommuniceerd waarbij de stapsgewijs opbouwende samenzang schitterend werd uitgelicht. Met name de meest ver verwijderde (naar achteren geplaatste) zangstemmen werden bovengemiddeld goed uitgelicht en met een verbluffend duidelijke articulatie gepresenteerd (de verschillende stemmen konden zelfs vrij gemakkelijk worden geteld). De S-1 Signature`s wisten de essentie van deze muziek met een bijzonder hoge resolutie en natuurlijke ruimtelijkheid over te brengen.
Hierna konden we het niet laten om de bekende track Man Of Constant Sorrow (de sessie in het kleine radiostation) op behoorlijk luid niveau te draaien. Bij deze track kan Dan Tyminski`s zang via sommige weergevers wat neuzelig en vlak over komen maar gelukkig was daar met de Signature monitoren geen sprake van; zijn stem kwam op natuurlijke en open wijze naar voren, zonder geknepenheid of versluiering. De akoestisch gitaar werd door veel lucht omringd en de arpeggio`s kwamen flink impulsief over. De S-1 Signature blinkt uit in low-level detail waardoor het uitsterven van galm maar ook het naklinken van snaarinstrumenten lang hoorbaar blijft. Men hoeft bij deze weergever overigens niet te gaan wachten op toegevoegde warmte want daar doet hij simpelweg niet aan. Dit is een resolutiemonitor van het zuiverste water.
Tijd voor vinyl, dus werd de schitterende Sonny Rolins LP Saxophone Colossus tevoorschijn gehaald om de track St. Thomas af te tasten. De intro, met door Max Roach op subtiele wijze bespeelde bekkens en trommelframes kwam op haast tastbare wijze naar voren waarbij de klakken en tikken met een opvallend directe en droge `snap` werden weergegeven. Het onmiskenbare expressieve blaasspel van Sonny Rollins kwam goed uit de verf. De Signature`s zorgden voor een wat overrompelende presence maar ook voor een overtuigend vibrato bij de lage noten. Tijdens de drumsolo was er sprake van een sterke `drive` en een kristalheldere weergave van de bekkens. De S-1 Signature scoort niet alleen hoog qua impulsweergave maar is ook goed in het ontrafelen van complexe en energieke passages. Daardoor ontstaat er een zowel levendige als overzichtelijke weergave. St. Thomas en andere uitdagende Jazzsessies bleken geen struikelblokken te vormen voor deze duidelijke Denen.
De Janis Ian LP Breaking Silence (Analogue Productions) werd op het Schotse vilt gelegd waarna de track All Roads To The River werd beluisterd. Haar zang werd met veel lucht en op vrijwel etherische wijze afgebeeld waardoor het sterk deed denken aan de stempresentatie van de Martin Logan CLS electrostaten. De melodielijn van de bas was goed te volgen en dit instrument kwam met name tijdens het intermezzo op gearticuleerde wijze naar voren. Bij de tom-tom tikken waren niet alleen de trommelvellen maar ook de trommelframes duidelijk hoorbaar. De harde stoten in het laag kregen iets minder `push` en gewicht mee dan met de Studio 2SE`s maar dat resulteerde niet in een te slanke laagweergave. De Signature`s gaan in hun laagste bereik te werk met een goede dosis grip en impulsiviteit.
Van de Crooked Still CD Shaken By A Low Sound werd de track Can`t You Hear Me Callin` optisch afgetast. Bij deze track leken de Signature`s te willen bewijzen dat ze raad weten met stevig laag want de staande bas rolde rijk ronkend uit de weergevers waarbij de snaarplukken de juiste elasticiteit meekregen. De woeste strijkbewegingen van de cellist kwamen met een open en energieke presentatie naar voren. Aoife `O Donovan`s sexy stemgeluid kwam ook als zodanig over waarbij er wat nadruk op de s-klanken lag. Het tokkelspel tijdens de banjosolo klonk bijzonder soepel en vrij.
Ook met minder goed opgenomen albums zoals de laatste Billy Bragg CD (Mr. Love & Justice) werd zang tonaal uitgewogen en vrij energiek weergegeven. De mandoline en basgitaar kwamen goed uit de verf en de grommende uithalen van de trombone zorgden voor een tevreden glimlach op het gezicht van schrijver dezes. Billy Bragg maakt eigenzinnige, semiakoestische singer-songwriter muziek met pit en inhoud en dat werd op uitstekende wijze overgebracht door de Audiovector`s. De muziek werd met een goede mix van stressvrijheid, articulatie, lucht en souplesse gepresenteerd wat resulteerde in lange en boeiende luistersessies.
