Bij het recenseren van de D-Premier, zoals gezegd al weer zo’n drie jaar geleden, viel al op hoe schoon, open en transparant de weergave van cd’s was. Details in de opnames gemaskeerd door de van Medevoort-set die ik destijds gebruikte, kwamen moeiteloos naar voren.
Wel, de 170 presteert op eenzelfde hoog niveau als het gaat om transparantie en de daarmee gepaard gaande detaillering. On Every Street van Dire Straits blijkt microdetails in de opname te hebben die mijn huidige van Medevoort-combinatie niet laat horen. Dit is echter niet eens het meest opvallende in de weergave. Ik val bijna van mijn luisterstoel door de prachtige gelaagdheid in de laagweergave. Wat is dit uitzonderlijk doortekend, en wat gaat het diep. Blijkbaar zijn de woofers van mijn Audiovector-speakers in de houdgreep genomen door de Devialet 170. Het is strak en gaat zo diep dat het niet alleen meer hoorbaar, maar ook voelbaar wordt. Dit is de eerste keer dat ik kippenvel krijg van laagweergave.
Eén van de knappe koppen van Devialet tijdens de introductie van de nieuwe serie, High End München 2013
Eenzelfde ervaring heb ik bij diverse nummers van Queen. De verzamelaar Greatest Hits II bevat tracks als Under Pressure, Headlong en The Invisble Man. Al deze songs drijven op een laagfundament wat deze Devialet 170 moeiteloos neerlegt. Het is fenomenaal zowel in kwaliteit als kwantiteit. Echter zonder te overheersen of details in midden en hoog te maskeren. De explosieve dynamiek sprongen in vooral The Invisible Man zijn van grote klasse.
Natuurlijk werd er niet alleen muziek geluisterd die imponeert door stevig laag en flinke dynamieksprongen. Subtiel werk werd niet geschuwd en ook hier blijkt de 170 heer en meester.
Eva Cassidy’s uitvoering van Fields Of Gold klinkt 'threadbare' en gaat direct naar het hart. Er is een prachtige plaatsing in zowel hoogte als breedte en diepte. Net als bij de D-Premier weet de nieuwe 170 het geluidsbeeld al op te bouwen voor de speakers. Dit geeft de illusie dat er echt een mens in de luisterruimte staat. De projectie in de ruimte is dusdanig dat de speakers als zodanig niet meer fysiek aanwezig lijken te zijn.
Een schitterende combinatie van subtiliteit en grote dynamieksprongen is Officium uitgevoerd door saxofonist Jan Garbarek en The Hilliard Ensemble. De ijle zang van het ensemble grijpt je bij de strot zelfs wanneer je totaal geen voeling hebt met dit genre muziek. Ondanks het fraaie samensmelten van de vier verschillende stemmen blijven ze toch individueel te horen. Totaal onverwacht en volledig vanuit het niets valt Jan Garbarek met saxofoon in. Het instrument knalt bijna door de ruimte, een kerkje, en zorgt voor een enorm contrast met de stemmen. Moeiteloos dicteert de 170 dit aan de Audiovector luidsprekers, razendsnel en zeer realistisch.
Met de snelle opkomst van "computeraudio"zag Devialet zich genoodzaakt de functionaliteit van de D-Premier hiervoor uit te breiden en aan te passen. Zo introduceerde ze de AIR WI-FI streamer module welke standaard is op de nieuwe 240 en als extra besteld kan worden op de 110 en 170. Hiermee is het mogelijk lossless hires bestanden draadloos naar de versterker te sturen vanaf een computer. De HDMI ingang van de D-Premier moest plaats maken voor een USB aansluiting zodat ook een laptop of PC bedraad gekoppeld kan worden aan de nieuwe modellen.
AIR werkte in mijn situatie afgezien van een enkele hicup, die te wijten is was aan mijn draadloos netwerk, probleemloos. Muziek weergegeven uit mijn iTunes bibliotheek klonk minimaal gelijkwaardig aan Cd weergave en in geval van 24/96 opnames zelfs nog een fractie beter. Echter met het koppelen van mijn laptop via USB gaf het beste resultaat. Beter dan cd en draadloos. Afgespeeld via MediaMonkey klonken zowel 16/44kHz standaard files als hires opnames uitzonderlijk goed. Nardis van Patricia Barber’s Cafe Blue, een geripte versie van de normale cd maakte direct indruk. Het slagwerk klonk bijzonder krachtig en met volop autoriteit. Het uitzingen van de bekkens was prachtig, precies de combinatie van metalig en subtiliteit. In Too Rich For My Blood weet de weergave mij wederom kippenvel te bezorgen. De sfeer van het nummer wordt prachtig vertaald naar de luisterruimte, met daarbij een heel mooi 3D beeld waarbij de speakers volledig lijken te verdwijnen. Wanneer de stem van Patricia de hoogte in gaat is het even slikken zo levensecht en emotioneel is de weergave.
Van de soundtrack Shaft kies ik voor Theme From Shaft een grotendeels instrumentaal nummer. De 24/88DSDDD rip klinkt bijzonder goed. Zeker wanneer je bedenkt dat het een opname uit de jaren zeventig is. De blazers hebben kracht en staan los in het geluidsbeeld. Er is bite en exact dat randje wat zo kenmerkend is voor koperinstrumenten. Op een bepaald moment klinkt een tamboerijn uiterst rechts, deze zweeft in de ruimte en gaat ver buiten de speaker. De stem van Isaac Hayes in het laatste gedeelte van het nummer is diep, vol en krachtig en verschijnt volledig vanuit het niets.
Nog even terug naar subtiel en emotie met het album JT van James Taylor. Luisterend naar het lied Traffic Jam hoor ik een breekbaarheid en nuance in James’s stem die me recht in het hart raakt. Hij staat 1:1 voor de speakers en is aan te raken. De begeleiding van een basdrum kent veel druk en klinkt bijzonder realistisch. De 24/96kHz opname is prachtig vloeiend, vol nuance en detail.
