Het aansluiten van mijn ASR Basis Exclusive phono voorversterker op een lijningang van de A39 geeft me een eerste indicatie van de klankkwaliteit van de Arcam A39 geïntegreerde versterker. Gewend als ik ben aan tweemaal 100 Watt klasse A geweld van de Audia Flight 100 eindversterker ben ik voorbereid op kracht, autoriteit en het grote beeld dat de Audia combinatie weet te creëren. En tot mijn verbazing is dat wat ik vervolgens ook bij inzet van de A39 ervaar; kracht, autoriteit en druk in een groot stereobeeld. Als er iets is waar de A39 ook in de daaropvolgende luistersessies steeds weer mee imponeert dan is het wel de grootsheid van de presentatie. In geval van die eerste LP gaat het dan om een hele mooie opname die Mercury Living Presence gemaakt heeft van het derde pianoconcert van Rachmaninoff, met pianist Byron Janis en het London Symphony Orchestra onder leiding van Antal Dorati. De concertvleugel wordt met gewicht geportretteerd en de prachtige mengeling van de klankkleuren van de akoestische instrumenten wordt dynamisch en overtuigend neergezet. Andere LP’s die volgen, geven dezelfde indrukken van een versterker die uitstekend in staat is om de zeggingskracht van de muziek op geloofwaardige wijze over te brengen.




Na de LP’s komen de CD’s aan de beurt, afgespeeld in de CDS27. Door een druk op de knop van de afstandsbediening wordt de lichte kunststof lade geopend, hetgeen met enig gerucht gepaard gaat. Zodra de CD is geladen en vervolgens wordt afgespeeld, functioneert het loopwerk geruisloos. De eerste CD is een bijzondere, energieke, en gepassioneerde uitvoering van Vivaldi’s Le Quattro Stagioni in de uitvoering van barok violist Duilio Galfetti, begeleid dor het ensemble I Barocchisti onder leiding van barok specialist Diego Fasolis. Het bijzondere van deze uitvoering met historische instrumenten, die in 2003 is uitgebracht op Claves Records, is dat I Barocchisti sommige delen die normaliter alleen door snaarinstrumenten worden gespeeld, hier worden gedubbeld door authentieke blaasinstrumenten. Een benadering die eerder door Vivaldi’s vriend en leerling Johann Georg Pisendel toegepast werd op andere werken van de meester. Het effect is een veel kleurrijker werk met meer muzikale hoogtepunten. Hierdoor komen deze eeuwenoude, overmatig bekende stukken bij de luisteraar binnen als nieuwe composities. Ook het Arcam duo weet dit effect in al zijn kracht en muzikaliteit over te brengen. Waardoor ik niet alleen de vier jaargetijden afluister, maar ook de andere Vivaldi-composities die op deze disc staan de revue laat passeren. Om te controleren hoe deze CD-weergave zich verhoudt tot die van hetzelfde album, maar nu afkomstig van mijn NAS, neem ik opnieuw de afstandsbediening ter hand. In het menu dat opgeroepen kan worden op het scherm selecteer ik eerst media browser waarna ik een lijst van aangesloten apparaten voorgeschoteld krijg. Dan is het selecteren van de NAS een fluitje van een cent, waarna ik de lijst van albums in ‘muziek’ kan doorlopen. Wanneer u dit leest is waarschijnlijk net de door Arcam specifiek voor de CDS27 ontwikkelde app beschikbaar. Tot die tijd kunt u net als ik de afstandsbediening gebruiken, maar handiger en gebruiksvriendelijker is het om een generieke app als plugplayer te gebruiken op uw smartphone of tablet. Zodra Vivaldi’s muziek ten tweede male uit de Audiovectors klinkt, word ik opnieuw op dezelfde wijze in de muziek getrokken. In mijn beleving is er geen hoorbaar verschil met de kwaliteit van de eerder beluisterde CD weergave. Tijdens de luistersessies komen er ook enkele slechte opnamen voorbij in de vorm van wat popwerk uit de tachtiger jaren en ook dat laat deze Britse combinatie horen. Door hun vermogen om de luisteraar met zijn grootse, enthousiaste, energierijke presentatie ten allen tijde in de muziek te trekken stoort dit echter niet. Klankmatig het mooist zijn de SACD’s en de hoge resolutie files, 24/96 en 34/192, die ik afspeel. Die music files hoor ik vaker maar die SACD’s heb ik in de meeste gevallen al tijden niet meer gehoord omdat de CD laag geript is naar mijn NAD M52 music vault en de SACD sindsdien in de kast staat. Met de CDS27 kom ik er weer achter wat de meerwaarde is van zo’n SACD laag op de disc. Dat geldt uiteraard voor een prachtig klassiek werk als de 5e symfonie van Mahler in de live uitvoering van het London Symphony Orchestra onder leiding van Valery Gergiev. Ik beluister alle vijf de delen maar word vooral geraakt door het vierde deel, het Adagietto. Prachtige vloeiende lijnen van de strijkers die met een grote mate van verfijning en betrokkenheid worden weergegeven door de beide Arcams. Maar die meerwaarde van SACD boven CD komt ook tot uiting bij een geheel ander soort repertoire zoals in de titelsong van het SACD album Sea of Dreams van de Amerikaan Steve Strauss. Zijn stem krijgt alle diepgang die in de Stockfisch opname is vastgelegd en ook zijn akoestische gitaar, de lapsteel van Don Ross, de drums van Ralf Gustke en de elektrische bas van Grischa Zepf klinken gedetailleerd realistisch.