Luisteren

Omdat de luidsprekers nieuw uit doos kwamen heb ik ze eerst met muziek uit mijn Sony tuner geruime tijd in laten spelen. In het begin klonken de Omnisat’s een beetje blikkerig en kleefde het geluid aan de luidsprekers. Raak dus niet in de stress als u net een set heeft gekocht, aangesloten en vervolgens tot de ontdekking komt dat het niet klinkt. Geef de Omnisat’s een paar dagen inspeeltijd en u wordt vorstelijk beloond. Daarna ben ik begonnen met Tori Amos, een oude bekende, met de cd ‘Strange Little Girls’. De synthesizers in het nummer ‘New Age’ worden krachtig en vol overtuiging de luisterruimte ingestuurd, de stem is iets minder scherp omlijnd neergezet, maar klinkt wel heel makkelijk en natuurlijk. De lage tonen die op deze cd in grote en diepe getale aanwezig zijn, worden lekker strak en voelbaar neergezet. Vooral op track elf ‘Raining Blood’ is het een genot om de set harder te laten spelen. En dat alles zonder dat het echt rommelig wordt. We zoeken een tweede oude bekende op in de vorm van de MTV ‘Unplugged’ cd met Eric Clapton. Een cd die oeverloos vaak is gedraaid maar mij in ieder geval niet gaat vervelen op een goede set. Er is zoveel informatie op deze cd verborgen dat een “slechte set” plompverloren door de mand valt. De ambiance is dan weg, het gitaarwerk klinkt afstandelijk, is niet goed te volgen en de stem van Eric is niet te lokaliseren. Zo niet met de Mirage Omnisat, het podium en het daarbij behorende geschuifel is aanwezig. De ruimtelijkheid. De stem staat er duidelijk omlijnd, evenals het gitaarspel met het daarbij behorende vingerwerk. Niets van dit alles wordt door de Omnisat verdoezeld.

Gaande weg het draaien van steeds meer cd’s kom ik erachter dat deze Mirage Omnisat-set een combinatie is die lekker te beluisteren valt en die de basisprincipes van de “high-end” weergave onder de knie heeft. Alles uiteraard in relatieve zin, het is niet terecht deze set te vergelijken met bijvoorbeeld de Avalons. Maar in verhouding krijg je bij Mirage meer waar voor je geld. Door met het luisteren van muziek. Bij het blad JazzNU wordt regelmatig een cd geleverd en die zijn doorgaans de moeite waard. Zo zat er laatst een cd van het Blue Note label bij met muziek van o.a. Bobby McFerrin. Het meeslepende nummer ‘A Piece, A Chord’ wordt zeer fraai neergezet. In dit nummer is perfect te horen of de sub ten opzichte van de satelliet netjes is afgeregeld. Goed afgeregeld geeft mooi laag, strakke 3D impressie en een stem die vol neer wordt gezet. Slechte afregeling zorgt voor een overheersend laag waar je snel moe van wordt en wat je het liefst uitzet. Ook gaat ruimtelijkheid verloren en blijft er van detaillering, waar de Omnisat juist goed in is, niet veel over. Ik blijf nog even steken bij deze cd en gaan verder met Rachelle Ferrell met ‘You Send Me’, een cover van Sam Cooke. Het is een live registratie opgenomen in Montreux. Madame Ferrell staat bekend om haar jankende, snerpende en scherpe stem. Via de Omnisat’s, aangestuurd door de Rotel, is van schel- of hardheid niets te merken. De stem staat als een huis en klinkt fel en snel en kent ten opzichte van de overige instrumenten een goede diepteplaatsing. Ook hier is het laag weer dik in orde. De lage kickdrum en de elektrische bas verzanden niet in een brei maar zijn afzonderlijk goed te volgen, mijn complimenten! Datzelfde geld voor haar stem, deze heeft zoveel volume en kracht dat het lijkt of je naar een groter systeem zit te luisteren. De sub is hier duidelijk debet aan. Dat een dergelijke cd ook goed is voor een ontdekkingsreis door muziekland ervaar ik met de voor mij onbekende Joe Lavano met ‘Viva Caruso’. Een Latijns-Amerikaanse swingmix van sax, harmonica en veel percussie. Het geluid is rijk en vol van exotische klanken, welke fraai in de luisterruimte worden neergezet. Ik bemerk dat ik niet meer naar de set zit te luisteren maar me mee laat voeren op de klanken van de muziek. Zittend op de bank met mijn ogen dicht doet dit nummer mij verlangen, in deze koude wintermaanden, naar witte stranden, palmbomen, blauwe lucht en zee. Omringd worden door mooie dames met schuddende billen en ……  Ja totdat het nummer is afgelopen. Ik m’n ogen opendoe en weer met beide benen in dit koude kikkerlandje sta.

Hoe houdt de set zich met groot werk waarin een snerpende blazerssectie, violen en slagwerk gaat stampen. De cd ‘Dear Ella’ van DeeDee Bridgewater wordt uit het rek getrokken. Een cd met zowel kleine intieme bezettingen alsook grote orkesten en big bands. Hij doet over de Mirage zijn werk naar volle tevredenheid. Alleen merk je dat het bij de grote orkesten en big bands een klein beetje vastloopt op een hoog volume. De nummers ‘A-Tisket, A-Tasket’, ‘Oh Lady Be Good’ of ‘My Heart Belongs To Daddy’ vragen het uiterste van de set. Intiemere nummers als ‘Mack The Knife’ worden ook zo weergegeven en als logisch vervolg belanden we bij muziek van o.a. Diana Krall, Cassandra Wilson en Patricia Barber. Eveneens mijn favorieten. Diana en Cassandra worden fraai weergegeven, hoewel op deze cd’s heel hoorbaar is waarom duurdere luidsprekers de moeite waard zijn. Dat uit zich in de aanzet en het uitsterven van de percussie, piano en stem en de plaatsing die achter blijft t.o.v. duurdere systemen. Een schande? Nee helemaal niet. Zoals ik al eerder schreef, de Omnisat’s zijn niet duur en dan kan en mag je ook niet zulke erg hoge eisen stellen. Wat wel goed overeind bleef waren de stemmen van de dames, die werden met kracht weergegeven en klonken absoluut niet iel. Je kon merken dat achter de stem een volwaardig lichaam zit. Ook aan autoriteit ontbrak het niet. Noch aan fundament, neergezet in pianoaanslagen door Diana Krall of Jacky Terrason, de laatstgenoemde speelt mee op de cd ‘Rendez Vous’ van Cassandra Wilson. Draai je gewone pop op niet audiofiele labels dan komen de Omnisat’s goed mee en spelen ze bovengemiddeld goed. Ik heb een stapel oude cd’s van U2, de Simple Minds, Fleetwood Mac, UB40 en ga zo maar door, met heel veel plezier gedraaid.