Gedurende de eerste honderd uur wordt er dan ook niet echt kritisch geluisterd. Dat er desondanks direct een aantal zaken opvallen is des te opmerkelijker. De eerste versterker die de Quasar als sparringpartner tegenkomt is de DK Design, de versterker die ik al enkele jaren als vaste referentie gebruik en die ik dus het best ken. In combinatie met de M3’s is hij in staat om een gigantisch groot ruimtebeeld neer te zetten maar als altijd heeft hij daarbij, wanneer er sprake is van een vinyl bron, de hulp van de phono nodig en lang niet iedere phono is in staat om die helpende hand te bieden. De Quasar laat er geen enkele twijfel over bestaan dat dit nu juist één van zijn sterke kanten is; het beeld is mooi gelaagd en kan qua diepte wedijveren met dat van veel duurdere concurrenten. Ook hoogte en breedte zijn bovenmatig aanwezig. Het tweede, direct daarmee samenhangende punt, dat in die eerste uren duidelijk naar voren komt is de stilte van de Quasar combo.
Vanaf de eerste week is er sprake van een prachtig ritme en timing. Deze karakteristieken nemen nog toe naarmate de phono meer speeluren achter zich laat en wanneer hij de 100 uren grens passeert, ditmaal aangesloten op de Jadis Orchestra DIP, zijn inmiddels micro en macro dynamiek op een niveau dat de prijsklasse van de Quasar ontstijgt. Aspecten die prachtig geïllustreerd worden tijdens het draaien van het door Speakers Corner Records opnieuw op 180 gram vinyl uitgebrachte album Count Basie and the Kansas City Seven waarvan ik het heerlijke Oh, Lady Be Good en I Want A Little Girl draai. Met name dit laatste nummer is echt genieten met Basie die swingt op het orgel, variërend van zeer ingetogen en subtiel tot voluit en breed. Daarbij begeleid door de klarinet van Eric Dixon, de trombone van Frank Foster en last but not least trompettist Thad Jones die met zijn harmon mute een prachtig wa-wa effect neerzet.
De klankkleuren van de instrumenten zijn mooi rijk, vol en doortekend. Dat het nog beter kan wordt bewezen wanneer de Jadis zijn plek af moet staan aan de Unison Research P70. Nu is er in het laag direct meer controle, strakheid en transparantie die ook afstraalt op de hogere frequenties. Zelden klonk de gestreken bas van Jimmy Leary rijker, lekkerder, natuurlijker en gedetailleerder gedurende het draaien van‘Blues For Sale’ van het door Pure Pleasure Records op 180 gram vinyl heruitgebrachte album Mr. Bechet van Bud Johnson &Earl Hines. Dat de Quasar ook uitzonderlijk fraai aan elkaar verwante timbres weet te onderscheiden en uit te diepen klinkt o.a. door in Honeysuckle Rose dat te vinden is op het album Further Definitions van Benny Carter and his Orchestra. Met achtereenvolgens solo’s van Charles Rouse op tenor sax, Phil Woods op alto sax en Coleman Hawkins op tenor sax.
Tot nu toe heb ik het uitsluitend gehad over de manier waarop de Quasar omspringt met jazz muziek en dan vooral met blaasinstrumenten maar maakt u daar nu alstublieft niet uit op dat de kwaliteiten van deze phono niet door zouden klinken in andere muzieksoorten of bij het weergeven van de menselijke stem. Als groot Stravinsky liefhebber ben ik erg blij met de heruitgave op 180 gram vinyl van zijn balletten Le Sacre du Printemps, L’Oiseau du Feu en Petrushka in de uitvoeringen onder leiding van Antal Dorati zoals die indertijd door Mercury Records opgenomen zijn. Speakers Corner Records heeft ze samengebracht in een prachtige box en wat nooit eerder gebeurd is; via de Quasar heb ik ze stuk voor stuk, zonder pauze, achter elkaar beluisterd. Een zelfde verhaal kan ik vertellen met in de hoofdrol één van mijn favoriete vrouwenstemmen. Van de drie LP’s bevatte MFSL box Alison Krauss & Union Station Live draai ik nooit meer dan één kant. Ditmaal – met een bijna 200 uur achter de rug hebbende Quasar in combinatie met de Unison Research P70 – is het hele concert uitgeluisterd en meebeleefd.
